Op mijn verjaardag komen we aan in Auckland, en onze eerste stop in Nieuw Zeeland bezorgt mij de ideale afleiding om te vergeten dat ik vanaf nu officieel oud ben. Gedaan met Buzzy- en Go-passes, want vanaf nu zit ik dichter bij de 30 dan bij de 20. Gelukkig is het heel erg moeilijk om mij oud te voelen op onze cruise: we weten sinds kort dat minder dan 10% van de passagiers onder de 50 is, en we hebben nog altijd niemand leren kennen die jonger is dan ik en niet meereist met zijn ouders.

Bij Fiji denk ik aan eindeloze palmstranden vol hangmatten, onbewoonde tropische eilandjes, en water dat zo helder is dat je nog altijd je voeten kunt zien als de zee tot aan je middel komt. Voor vandaag hebben we dan ook beslist om onszelf eens goed te soigneren, en om ons een luilekkerdagje cadeau te doen op Beachcomber Island. Dat kleine brokje land is net groot genoeg voor 1 resort. Rond het eiland ligt een rif waarin je eindeloos kunt snorkelen, en ’s middags kan je aanschuiven aan een barbecue op het strand.

Nadat we gisteren Samoa verkend hebben, is het vandaag de beurt aan Amerikaans Samoa. Op het eerste zicht lijken de twee verdacht goed op elkaar: ook hier is het aan het gieten op het moment dat we de haven binnenvaren, en ook nu weer heeft onze kapitein moeite om onze boot veilig te parkeren.

De Pacific ligt vol kleine groene stipjes, en de komende dagen bezoeken wij er daar twee van: Samoa en Amerikaans Samoa. We balanceren hier op het randje van de datumgrens, en dat wil ook zeggen dat we de komende dagen zullen tijdreizen. We zullen de datumgrens in totaal drie keer kruisen, maar om het simpel te houden, heeft de kapitein beslist om de datum op de boot maar een keer aan te passen.

Zaterdag kruisen we de evenaar, en betreed ik voor het eerst in mijn leven het Zuidelijke halfrond . De kapitein heeft ons laten weten dat we geen bobbel moeten verwachten, en dat er zelfs geen vlaggetjes staan om de exacte locatie aan te duiden. Gelukkig wordt er op het schip zelf wél aandacht besteed aan onze overtocht: om 15u is de “Crossing of the Equator Ceremony”.

Wow, wat een dag! Vandaag zijn we met een huurwagen naar het Volcanoes National Park in Hawaii getrokken, en dit was tot nu een van de mooiste dagen van onze vakantie voor mij.

Een van de bestemmingen die al jaren enorm tot mijn verbeelding spreekt is Hawaii. Ik ben een beetje bang dat mijn torenhoge verwachtingen alleen maar tot een teleurstelling kunnen leiden, dus doe ik mijn best om mijn enthousiasme een klein beetje te temperen. Toch sta ik te trappelen van ongeduld om van de boot te mogen.

In San Francisco hebben we afscheid genomen van 600 medereizigers en zijn er ongeveer evenveel nieuwtjes aan boord gestapt. Het is leuk om hen onwennig door de boot te zien schuifelen op zoek naar de fitness of de bibliotheek, terwijl wij ondertussen blindelings de weg kennen op onze Aurora.

Op onze tweede dag San Francisco moeten we opnieuw vroeg uit de veren want we hebben tickets voor de eerste boot naar Alcatraz. Dat kleine brokje rots in de baai ligt op een goeie mijl van onze cruiseboot, maar het is vandaag zo mistig dat we niet eens het uiteinde van onze Aurora kunnen zien. Onze boottocht naar de voormalige staatsgevangenis krijgt er iets heel spookachtigs door: na twee minuten varen op de hobbelige ferry lijkt het alsof we gevangen zitten in de grijze mist. De boot begint te vertragen voor we het eiland zien liggen, terwijl het vlakbij is.

Na acht volledige dagen op het schip, krijgen we vandaag eindelijk nog eens land onder onze voeten. In de vroege ochtend komen we aan in San Francisco, en omdat we geen moment van deze stad willen missen, staan we schandalig vroeg op. Onze wekker staat om kwart voor vijf, omdat we een half uurtje later onder de Golden Gate brug varen, en dat willen we niet missen.