Samen op stap

Ondertussen wonen Thomas en ik al weer een paar maanden in Boston, en we hebben al weer heel wat leuke avonturen beleefd. Ik wil jullie nog van alles vertellen over mijn uitzonderlijk korte zoektocht naar werk en over ons eerste bezoekje aan de spoeddienst van het plaatselijke ziekenhuis, maar vandaag wil het hebben over mijn favoriete feestdag in de VS: Independence Day.

Vorige week vierden we onze derde 4th of July in The Land of The Free, en dat deden we in stijl. Ondertussen weten we dat je voor een openluchtfestival in Boston maar beter kan voorbereid zijn op alle mogelijke temperaturen en alle mogelijke vormen van neerslag. We hebben ook geleerd dat Amerikanen gek zijn op verkleedfeestjes en kitcherige decoraties, en vandaag zijn de camouflagekleuren duidelijk rood, wit en blauw.

Happy Birtdhay, USA!Als we rond vier uur naar het centrum trekken, zien we er zo Amerikaans uit als maar kan. In mijn felblauw shortje met rood topje kan ik helemaal in de massa verdwijnen, en Thomas draagt ook zijn steentje bij met zijn zonnehoedje en de typisch Amerikaanse combinatie van sokken met sandalen. We installeren ons met onze frigobox en plooistoelen aan de oever van de Charles, en beginnen aan ons feestmaal.

Ik ben nog altijd een keukenprinses-in-opleiding en voor vandaag hebben we een picnicmand vol zelfgemaakte lekkernijen meegebracht. We hebben onder andere bladerdeegkoekjes met nutella, koekjes met cashewnoten en caramel, zelfgemaakte guacomole, wraps met gerookte zalm en verse pesto, en superverfrissende frambozenlimonade. Met een groot glas limonade in mijn ene hand, en een koekje in de andere, begin ik aan mijn favoriete bezigheid: mensenkijken.

Het is de eerste keer dat we de festiviteiten volgen vanuit Cambridge, en dat blijkt een goede keuze. Aan deze kant van de rivier heb je minder luidruchtige families en toeristen, en meer “Young business professionals” zoals ze dat hier noemen. De sfeer is super ontspannen, de Charles ligt vol plezierbootjes, en ik heb een geweldig zicht op mijn favoriete torens van Boston. Het duurt niet lang voor mijn gezicht pijn doet van het vele glimlachen.

The Hatch ShellUiteraard begint het spektakel met het Amerikaanse volkslied, en zoals verwacht springt iedereen recht om uit volle borst mee te zingen. Daarna volgt traditiegetrouw het overvliegen van de gevechtsvliegtuigen, en dan is het tijd voor de eerste “commercial break”, want ook dát is Amerika.

Tijdens de pauze laten de organisatoren ons trots weten dat ze sinds dit jaar een nieuw speeltje hebben: een hoogtechnologisch weerstation met een superradar. Ze informeren ons dat het momenteel serieus onweert in de buurstaat New Hampshire, en dat de kans er in zit dat het slechte weer onze kant op komt.

Wij genieten van een mooie zonsondergang, een nog mooiere felrode maansopkomst, en een paar grandioze optredens van onder meer de Dropkick Murphys en Jennifer Hudson. Tijdens het volgende reclameblok volgt de gevreesde weersupdate: de storm is onderweg naar Boston, en de show zal tijdelijk stilgelegd worden zodat iedereen kan gaan schuilen. In Boston wordt aangeraden om naar de tunnel in Commonwealth Avenue te trekken, en alle feestvierders in Cambridge kunnen terecht in de Cambridgeside Galleria, of in de gebouwen van MIT. Volgens de experts van het weerstation zal het onweer een half uurtje duren, en daarna kunnen we alsnog van het vuurwerk genieten.

The thunderstorm may contain lightning!Wij steken ons picnicgerief terug in de rugzak, en houden onze paraplu’s in de aanslag, maar zijn voorlopig niet van plan om te gaan schuilen. Het is nog niet aan het regenen, en net als onze buren hebben we geen zin om ons zorgvuldig uitgekozen plekje op te geven voor een paar druppeltjes. In de verte zien we een paar bliksemflitsen, maar het blijft droog. We zijn duidelijk niet de enigen die rustig blijven zitten, en hulpdiensten vinden het nodig om een extra aankondiging te doen: “Attention! The thunderstorm may contain lightning” (Opgelet! Het onweer kan bliksem bevatten). Deze mededeling wordt op enthousiast gejuich onthaald, en iedereen is merkbaar onder de indruk van de expertise van de weerdeskundigen.

Uiteindelijk blijft bijna iedereen op het feestterrein tot het verlossende bericht komt dat de show verder gezet zal worden. Er is geen druppel regen gevallen, maar de hele onderbreking heeft wel een vervelend neveneffect. Een deel van de aanwezigen die in MIT is gaan schuilen, komt nu ons rustige hoekje verstoren. Links van ons staat een luidruchtig groepje tienermeisjes die meer gedronken hebben dan betamelijk is voor klassedames, en rechts krijgen we het ongewenste gezelschap van een bende die Thomas in een ver verleden zou bestempelen als “Blandijntuig”. Je weet wel, ongeschoren boomknuffelaars en sojavretende filosofen gehuld in een aura van werkloosheid.

We laten het niet aan ons hart komen, want het is tijd voor een van mijn favoriete onderdelen van de avond: de patriottische sing-along. Door de boxen schalt propagandistische muziek (America The Beautiful, God Bless America, ….) en iedereen zingt vrolijk mee. Daarna is het alweer tijd voor de apotheose van de avond, en de belangrijkste reden dat sommige mensen honderden kilometers reizen en meer dan 24u aan de oevers van de Charles kamperen: het vuurwerk.

Vuurwerk!Tijdens het laatste reclameblok voor het vuurwerk begint het plots te druppelen, en dat zonder enige waarschuwing van de weerstationspecialisten. Wanneer de eerste vuurwerkpijl afgestoken wordt, begint het te gieten. Wij halen onze grote blauwe paraplu boven, maar rondom ons gaan heel wat mensen lopen om de stortbui te ontvluchten. De zatte bendes rondom ons zetten het op een lopen, en wij kunnen in alle rust genieten van een geweldige show.

Net zoals de vorige jaren is het vuurwerk geweldig imposant. Na een klein half uur heeft het vuur genoeg gewerkt, en de slotscene is een bizarre vorm van vuurwerkdiarree. Er worden zo veel pijlen tegelijk afgeschoten dat het niet meer mogelijk is om de afzonderlijke knallen te onderscheiden. Het einde van het vuurwerk valt samen met het einde van de wolkbreuk en voor de eerste keer volgt er amper applaus. De meeste mensen zijn te druk bezig om zich af te drogen.

Ik vond het een supergeslaagde feestdag, en kan best lachen om de ironie. Als de mannen van de weerdienst de show geen half uur hadden stilgelegd, was het droog gebleven tot na het slotspektakel. Hopelijk hebben ze een niet-tevreden-geld-terug-garantie op hun dure weerstationnetje….