Samen op stap

Na twee drukke weken in Belgie zijn we allebei kapot, en daardoor eigenlijk te moe om ons veel zorgen te maken over ons nakende vertrek naar Boston. We hebben dit ondertussen al zo dikwijls gedaan dat een trans-Atlantische verhuis voor ons bijna routine geworden is, en we zijn er dan ook van overtuigd dat we alles onder controle hebben.

Tot we op de luchthaven aankomen. Het eerste wat ik zie op het grote scherm in de vertrekhal is dat onze vlucht van Brussel naar London geannuleerd is. Que?

We reppen ons naar de British Airways balie voor meer informatie, en iedere minuut in de wachtrij lijkt eindeloos. Uiteindelijk krijgen we toch een medewerkster voor ons, die irritant kalm blijft onder de hele situatie: “Ah ja, dat klopt. Inderdaad. Jullie vlucht is geannuleerd”. Gelukkig zijn we zoals gewoonlijk veel te vroeg op de luchthaven, en zijn er nog net twee plaatsjes over op de vlucht van 12u, drie uur vroeger dan onze geplande vlucht. We vragen aan het madammeke wat het alternatief is voor de andere mensen op onze vlucht die hier niet meer dan drie uur op voorhand in de luchthaven zijn: “Ach, dat weet ik niet, maar vandaag zijn er geen andere vluchten meer naar Boston. Mijn shift eindigt over een half uur, dus het zal voor de volgende zijn.” Netjes.

In plaats van op het gemak te ontbijten bij de Starbucks en te snuisteren in de boekenwinkels op de luchthaven, moeten we onmiddellijk naar de gate. Uiteindelijk heeft de vlucht van 12u ongeveer een uur vertraging, maar dat wil zeggen dat wij nog steeds twee uur eerder in London zijn dan gepland. In de vertrekhal in London is het een waar zottekot. Blijkbaar had de UK vanmorgen te kampen met typisch Brits weer (mist, regen, rukwinden,...) waardoor bijna alle vluchten van en naar Heathrow vertraging hebben, of geannuleerd werden. Aan de klantendienst van British Airways staan honderden boze mensen die een oplossing eisen voor hun gemiste aansluiting, en aan de veiligheidscontrole staat het vol zenuwachtige mensen die voortdurend op hun klok kijken. Het lijkt alsof wij de enigen zijn in heel de luchthaven die tijd hebben om alles op het gemak te doen.

En dat is maar goed ook, want we hebben nog nooit langer moeten wachten om door de metaaldetector te mogen. Kleine tip: ga nooit in de rij staan achter een familie Indiers die meer valiezen en baby’s meehebben dan ze kunnen dragen en geen woord Engels spreken. Het zal u veel frustratie besparen.

Daarna verloopt alles voorspoedig. Bij onze vaste lunchzaak op de luchthaven krijgen we gratis een dubbele portie soep omdat ze ons in eerste instantie vergeten waren, en dat is exact wat ik nodig had na deze hectische ochtend. Daarna mag ik in de luchthavenwinkeltjes een lekkere bestemming zoeken voor onze laatste 12 ponden. Ik ga op koopjesjacht, en de uiteindelijke buit (M&M’s, snoepjes, drie soorten chips en een gebakje met kokosnoot en framboos) ziet er zo lekker uit dat ik bijna ga verlangen tot we op het vliegtuig mogen.

De vlucht naar Boston verloopt zonder incidenten, en we zijn aangenaam verrast dat British Airways al onze valiezen op de juiste vluchten gekregen heeft, en dat de mannen van de immigratiedienst in de VS dit keer geen pagina uit onze paspoorten scheuren. Hoera voor lage verwachtingen!

We nemen de taxi naar ons voorlopige stekje in Cambridge, en ik houd me klaar voor onze rit over de Longfellow brug. Ik herinner me van de vorige keer dat ik het supercool vond om “mijn” torens na een paar maanden afwezigheid terug te zien, maar nu kan ik alleen beteuterd denken “Is dat alles? Waren die torens vorig jaar niet groter?”. Na de skylines van onder meer Sydney, Kuala Lumpur en Dubai zijn mijn standaarden voor een skyline duidelijk iets hoger geworden...

Onze huisbaas staat ons al op te wachten, en brengt ons onmiddellijk naar onze kamer. Hij wil een uitgebreid verslag van onze reis, maar begrijpt dat we nu te moe zijn en alleen maar oog hebben voor het bed in het midden van de kamer. In Belgie is het ondertussen al 4u ’s nachts, dus wij hebben wel een dutje verdiend.

Het was een lange dag, maar we zijn veilig en wel in Boston aangekomen, en er stond hier een groot, zacht bed op ons te wachten. Het leven is mooi.