We worden wakker in ons hotelletje in het dorpje West Yellowstone, Montana, en kunnen niet wachten om het park opnieuw in te rijden, en Montana terug om te ruilen voor Wyoming. Onze eerste kennismaking met Montana was niet bepaald een succes te nomen. West Yellowstone zelf maakt een redelijk verloederde indruk, en de service in het hotel was heel on-Amerikaans onverschillig. In het enige niet-zo-supermarktje waren de kassier en zjn zakkenvuller te druk bezig met het bespreken van hun favoriete pornosites om ons te helpen. Vreemd.

Vanochtend krijgen we eerst uitgebreid de kans op afscheid te nemen van Grand Teton. De enige weg van Teton Village naar Yellowstone loopt namelijk dwars door het park. Op ons sluipwegeltje is het deze morgen weer volop ambiance, en in een van de vele kijkfiles zie ik zelfs een spelende beer. Jammer genoeg maant de park ranger ons aan om door te rijden, en wanneer wij uiteindelijk een parkeerplekje gevonden hebben, worden we voorbij gewandeld door wildlife-paparazzi die hun telelenzen aan het inpakken zijn . De show is duidelijk afgelopen.

Op onze tweede en laatste volledige dag Grand Teton, rijden we het park nog maar eens binnen via onze favoriete sluipweg. Na onze onverwachte ontmoeting met een beer gisterenavond, hopen we natuurlijk dat we deze keer even veel geluk zullen hebben. Het is ontzettend druk op het smalle baantje, en we zien opvallend veel toeristenbusjes van bedrijven als “Teton wildlife safari” of “Wyoming photography tours”. Echte wildlife spotters staan hier uren af te zien in de vrieskou, hopend op een ultieme actiefoto van een beer of een eland.

Zondagmorgen zijn we zo enthousiast om aan de lange rit van Salt Lake City naar Grand Teton National Park te beginnen, dat we bijna vergeten om uit te checken. We zijn de parking al aan het afrijden als Thomas opmerkt dat ik onze kamersleutel nog vast heb. Oeps!

We zijn ondertussen alweer vijf maanden terug van onze wereldcruise, en zijn bang dat we binnenkort helemaal vergeten zijn hoe je dat ook weer doet, op reis gaan. Het is dus dringend tijd voor ons om nog eens te oefenen: road trip time! De bestemming ligt deze keer voor de hand. De Nationale Parken in de VS die we tot nu toe bezocht hebben waren stuk voor stuk fenomenaal, en er is nog 1 grote naam die op ons lijstje ontbreekt: Yellowstone. Het is het oudste nationaal park in de VS, en volgens zij-die-het-kunnen-weten nog altijd een van de meest spectaculaire gebieden ter wereld.

Ondertussen wonen Thomas en ik al weer een paar maanden in Boston, en we hebben al weer heel wat leuke avonturen beleefd. Ik wil jullie nog van alles vertellen over mijn uitzonderlijk korte zoektocht naar werk en over ons eerste bezoekje aan de spoeddienst van het plaatselijke ziekenhuis, maar vandaag wil het hebben over mijn favoriete feestdag in de VS: Independence Day.

Dinsdagavond krijgen we de sleutels van onze studio in Inman Street, en tegen woensdagmiddag zijn we weer volledig gesetteld. Op het gebrek aan rommel na ziet ons kamertje eruit alsof we nooit weggeweest zijn. We zijn blij dat we weer ons eigen stekje hebben, en genieten met volle teugen van de kleine voordelen van een vertrouwd appartement.

We hebben de voorbije drie maanden dan wel de hele wereld rond gevaren, voor ons gevoel hebben we gewoon een trimester in Groot-Brittannie gewoond. P&O is nu eenmaal een Britse maatschappij, en de overgrote meerderheid van de reizigers was zo Brits als maar kan. Alles was dan ook gericht op “afternoon tea”-slurpende, ingewandenvretende “stiff upper lip” Lords ‘n Ladies met een absurd gevoel voor humor en een gezonde portie zelfrelativering.

Na twee drukke weken in Belgie zijn we allebei kapot, en daardoor eigenlijk te moe om ons veel zorgen te maken over ons nakende vertrek naar Boston. We hebben dit ondertussen al zo dikwijls gedaan dat een trans-Atlantische verhuis voor ons bijna routine geworden is, en we zijn er dan ook van overtuigd dat we alles onder controle hebben.

Tot we op de luchthaven aankomen. Het eerste wat ik zie op het grote scherm in de vertrekhal is dat onze vlucht van Brussel naar London geannuleerd is. Que?

Voor we terug in Southampton aankomen, moeten we eerst weer door de gevreesde Bay of Biscay. Op de heenreis heb ik twee dagen in bed liggen afzien terwijl de zee onze boot genadeloos heen en weer slingerde. Na meer dan 90 dagen op zee voel ik me een stuk zelfzekerder. Ik ben er van overtuigd dat ik mijn zeevrouwsbenen gevonden heb, en ben niet van plan om mijn dagelijkse routine te doorbreken voor een paar golfjes.