Op weg van Cortez naar Monument Valley kom je langs een unieke plek in de VS: het enige punt waar 4 staten aan elkaar grenzen, en waar je dus tegelijkertijd in Arizona, Utah, Colorado en New Mexico kunt zijn. Deze plek heet toepasselijk “Four Corners”, en het lijkt mij de ideale stop om onze lange rit eens te onderbreken. Ik had gelezen dat het een typische toeristenval is, maar dat het gratis is. Helaas bleek slechts de helft daarvan te kloppen. Het is wel degelijk een tourist trap, maar het kost ons 6 dollar om onze kont in 4 staten tegelijk te planten.

’s Morgens vroeg bereiden Thomas en ik ons vertrek uit Moab voor. Wanneer we met onze valiezen de lift in stappen, krijgen we van een Amerikaan in plaats van de standaard “goedemorgen” de volgende begroeting: “Oke, ik heb jullie betrapt. Geef het maar toe, jullie zijn Europeanen”. Thomas en ik kijken eens naar elkaar, en kijken daarna met vragende ogen naar onze liftgenoot. Hij wijst naar Thomas: “You’re wearing black socks, man. Americans never wear black socks, only Europeans do”. Nooit geweten dat een sok zoveel over je afkomst kan verraden…

Omdat we twee nachten in Moab doorbrengen, hoeven we vandaag niet te verhuizen, en staat enkel een bezoek aan Arches National Park op het programma. Dat betekent ook dat we eindelijk nog eens mogen uitslapen, maar tegenwoordig betekent dat om 8u opstaan in plaats van om 7u. Ik doe het gordijn open, en zie een stralend blauwe hemel. Ik kan niet wachten om aan de dag te beginnen, maar Thomas staat erop om eerst nog pannenkoeken voor mij te bakken aan het ontbijtbuffet. Tja, wie ben ik dan om hem tegen te houden.

Vandaag hebben we een van de langste ritten van de reis voor de boeg, maar het eerste deel is alvast veelbelovend. De kortste weg naar Moab loopt dwars door Capitol Reef, dus mogen we beginnen met het tweede deel van de scenic route door het park. Net als gisteren is het kwakkelweer, maar dat maakt de omgeving er niet minder mooi op.

Na een deugddoende nachtrust, worden we wakker in ons motelletje in Bryce, en we staan te popelen om aan de nieuwe dag te beginnen. Tot we buiten kijken. Onze trouwe vierwieler zit verstopt onder een laagje sneeuw, en er blijven maar witte vlokjes uit de lucht dwarrelen. Thomas en ik zijn helemaal in de war. Het is eind april, en we zitten het Zuidwesten van de USA, dat toch bekend staat als een woestijngebied… Vreemd.

Gisteren hebben we een autoloze dag gehad, dus vandaag kunnen we met vernieuwde krachten aan de volgende etappe van onze road trip beginnen. De route leidt ons nog een laatste keer door Zion National Park, en het is puur genieten. Net als gisteren zijn we heel vroeg op pad, waardoor het nog erg stil is. We rijden door een stuk van het park waar we nog niet eerder kwamen, en via een aantal haarspeldbochten rijden we een berg op. De weg stuurt ons ook door een donkere tunnel die zo smal is, dat de bus voor ons er alleen maar door kan als hij midden op de weg rijdt.

Om 7u worden we vanzelf wakker van de zon in onze kamer. We besluiten om onze vroege start in ons voordeel te gebruiken, en bereiden ons voor op een lange wandeldag. In het park blijkt dat we niet de enigen waren met dit idee: de shuttle zit op dit vroege uur vrij vol, en bijna iedereen stapt af aan The Grotto, het beginpunt voor de wandeling naar Angel’s Landing.

We worden wakker in Las Vegas als het buiten nog donker is. Het is 5u30 en mijn gsm rinkelt. De vriendelijke man aan de andere kant van de lijn wil ons waarschuwen dat onze credit card waarschijnlijk gestolen is. Blijkbaar vinden ze bij Bank Of America dat een overnachting in Hooters Las Vegas Hotel and Casino niet bij ons normale uitgavenpatroon past, en het kost mij heel wat moeite om hen er van te overtuigen dat we effectief in Las Vegas zijn, en dat ze onze kaart dus niet hoeven te blokkeren.

Van zodra ik wist dat Thomas en ik nog een jaartje naar de VS zouden gaan, stond het voor mij vast: deze keer moeten we ervan profiteren om iets meer van het land te zien. Het hoekje USA dat het meest tot mijn verbeelding spreekt, is het Zuidwesten: de rode rotsen, de diepe canyons, en de eindeloze rechte wegen in een verlaten woestijnlandschap. In Texas hebben we ontdekt dat het een plezier is om met de auto over een lege weg te scheuren, en zo krijgt onze reis langzaam maar zeker vorm. Het resultaat?

Dr. en Mrs. Abeel zijn vandaag uitgenodigd op een luncheon voor de “Boat of 2011”: alle Belgische studenten en onderzoekers die een jaartje in de VS verblijven en hierbij gesponsord worden door BAEF, de Belgian American Educational Foundation. We worden verwacht in Killingworth in het huis van professor Boulpaep, de voorzitter en bezieler van BAEF. We hebben geen idee wat we mogen verwachten, maar in mijn hoofd is de dag niet compleet zonder aperitiefhapjes, gerookte zalm en brie. Dat lijken mij drie onontbeerlijke elementen voor een geslaagde luncheon.