Zaterdagmorgen laat Thomas mij lekker lang uitslapen, en wanneer ik eindelijk beslis om op te staan, verrast hij me met een warme chocomelk en ontbijt op bed. Na dit vleugje ochtendlijke romantiek, is het jammer genoeg tijd voor een minder leuk werkje: boodschappen doen.

Vrijdagavond. Thomas’ eerste werkweek zit er op, en hij is gelukkig nog altijd even enthousiast over zijn nieuwe werkplaats als na de eerste dag. Ondertussen drinkt hij ’s morgens een tasje Hazelnut Coffee uit zijn Broad-tas, en heeft hij een Broad-fleece om hem op te warmen tijdens deze koude dagen.

Om het weekend op gepaste wijze in te zetten, gaan we voor het eerst op “date”. We kiezen voor het klassieke concept: dinner and a movie, maar dan in de omgekeerde volgorde.

Wanneer Thomas en ik door Boston wandelen, worden we voortdurend ingehaald. Zelfs wanneer ik het gevoel heb dat we echt aan het doorstappen zijn, worden we steeds weer voorbijgesneld door Amerikanen, die ons vuil bekijken omdat we de minimumsnelheid niet respecteren en het voetpad versperren. In onze eerste dagen viel ons al op dat er zelfs in deze koude heel veel gelopen wordt, maar ook wanneer Bostonians gewoon aan het stappen zijn, lijkt het alsof ze aan het trainen zijn voor de beroemde Boston Marathon in april.

Dinsdagmorgen zet ik Thomas weer braaf af aan de voordeur van the Broad, voor ik aan mijn eigen missie van de dag begin. Hoewel ik er eigenlijk tegenop zie, heb ik beslist om onze verroeste wok terug te brengen naar de winkel.

Dat betekent dat ik voor het eerst in mijn jonge leventje helemaal alleen de metro neem, om daarna de lastige klant te gaan uithangen in een winkel waar ik nog maar drie keer geweest ben. Ik bereid me voor op smerige blikken en lastige vragen over hoe we erin geslaagd zijn een perfecte wokpan in zo’n korte tijd kapot te krijgen.

Vandaag is het Thomas’ eerste werkdag, en dus ook de eerste dag die ik alleen moet zien door te brengen. ’s Morgens zijn we van plan om samen naar the Broad Institute te stappen, maar wanneer we buiten komen komt de tech shuttle net aangereden, dus kiezen we ervoor om lekker lui de bus te nemen. Hierdoor arriveren we een kwartiertje vroeger dan gepland aan zijn nieuwe werkplaats, en we beslissen om samen nog een koffie te gaan drinken.

En op de zevende dag rustten wij van al het werk dat wij verricht hadden.

Zondag is de eerste dag in Boston waarop niets moet: alles wat we wilden doen tijdens onze eerste week is gelukt, en nu snakken we allebei naar een kalme dag. We beslissen om er een wittesokkendag van te maken: Thomas mag voor één keer zijn afgrijselijke witte sokken aandoen, want we komen de hele dag niet buiten.

Nu we een eigen studio hebben, is het tijd voor de twee volgende uitdagingen op ons lijstje: onze vijf valiezen heelhuids tot in de andere kant van Boston krijgen en de zoektocht naar meubels.

De beroemde koepel van het MITOp dinsdag heeft Thomas een afspraak op het MIT (Massachusetts Institute of Technology) voor zijn registratie. Ik installeer me met een boek, een warme chocomelk en een blueberry muffin in de grote inkomhal van MIT, maar uiteindelijk komt er van lezen niet veel in huis. Het is veel interessanter om de voorbijgangers te bekijken en de gesprekken van mijn buren af te luisteren. Zowat iedereen heeft een trui of een broek van MIT aan, en anders hebben ze toch minstens ergens een sticker met het logo van MIT op een zichtbare plaats hangen. Ik voel me een beetje een indringer, en wou dat ik toch nog in België een balpen van UGent had meegenomen.

Onze voornaamste prioriteit tijdens onze eerste dagen Boston is het zoeken naar een eigen plekje. Van mensen die het kunnen weten, hebben we gehoord dat de Craigslist op internet hiervoor de beste manier is, en vol goede moed beginnen we aan onze zoektocht. Jammer genoeg is het niet zo eenvoudig als het lijkt: budgetvriendelijke appartementen zijn altijd slecht gelegen, en de dingen in de buurt van MIT die we kunnen betalen zijn kleine kamertjes in huizen waar je je badkamer en keuken moet delen met vijf Chinezen en twee Indiërs. Nee bedankt.

Zondagmorgen, kwart na drie. De wekker gaat onverbiddelijk af, en hoewel Thomas en ik nog geen vier uur in ons bed liggen, zijn we allebei klaarwakker. Vandaag is immers de dag waarop we ons comfortabele leventjes in België zullen omruilen voor een jaar onzekerheid in Amerika, en het kriebelt toch een beetje. Het begin van ons avontuur betekent het einde van een lange periode vol papierwerk, praktische en sociale verplichtingen, maar we zijn er klaar voor: onze visa zijn in orde, onze meubels staan veilig bij mijn tante, en alle afscheidsetentjes zijn achter de rug.