Samen op stap

Zondagmorgen, kwart na drie. De wekker gaat onverbiddelijk af, en hoewel Thomas en ik nog geen vier uur in ons bed liggen, zijn we allebei klaarwakker. Vandaag is immers de dag waarop we ons comfortabele leventjes in België zullen omruilen voor een jaar onzekerheid in Amerika, en het kriebelt toch een beetje. Het begin van ons avontuur betekent het einde van een lange periode vol papierwerk, praktische en sociale verplichtingen, maar we zijn er klaar voor: onze visa zijn in orde, onze meubels staan veilig bij mijn tante, en alle afscheidsetentjes zijn achter de rug.

Rond halfvier nemen we afscheid van mijn broer, en dan vertrekken we met mijn ouders naar Zaventem. Nadat we onze vier gigantische valiezen hebben ingecheckt, hebben we nog net tijd voor een bekertje koffie in de enige Starbucks in België. Daarna is het moment aangebroken om afscheid te nemen van mijn ouders, en om echt te vertrekken.

Terminal 5Een eerste, korte vlucht brengt ons naar London. In Heathrow verloopt alles een stuk vlotter dan verwacht: onze vlucht naar Boston zal vertrekken vanuit dezelfde terminal waar we aangekomen zijn, dus hebben we voldoende tijd om de luchthaven te verkennen. Terminal vijf is een waar shoppingparadijs, en wanneer ik ontdek dat ze er gratis Baileys Caramel uitdelen vraag ik me af of we hier geen jaartje kunnen blijven in plaats van naar Boston te gaan.

Toch stappen we een kleine drie uur later opnieuw op het vliegtuig. We installeren ons in onze comfortabele stoelen, en bekijken het programma van de personal entertainment set. Wanneer we het aanbod films en series zien, vinden we het bijna jammer dat de vlucht maar 6,5u zal duren want in die tijd kunnen we nooit alle films bekijken die we willen zien. Van British Airways krijgen we ook nog een kussen en een dekentje, een oogmaskertje, een paar verse sokken en zelfs een tandenborstel met een kleine tube tandpasta. We wanen ons in een luxehotel.

Halverwege de film die ik zo graag wilde zien (Body of Lies), vallen mijn oogjes dicht en ik word pas weer wakker anderhalf uur voor we gaan landen. Wanneer we plots de Amerikaanse kust voor ons zien opdoemen, nemen de kriebels in mijn buik toe: hier gaan wij een jaar wonen. Even later herkennen we de skyline van Boston, met daarnaast de uitzonderlijk blauwe zee. Het is schitterend weer buiten, maar van de Bostoniaan achter ons horen we dat er woensdag nog meer dan 15 inches sneeuw lag in zijn voortuin.

Voor we de luchthaven mogen verlaten, moeten we nog door de gevreesde douane. Tot nu toe hebben we nog niets van controles gehad, dus we bereiden ons op het ergste voor. De beambte neemt onze foto en onze vingerafdrukken, en kijkt eens van ver naar onze visa voor hij een stempel zet in onze paspoorten. We got in!

Beautiful BostonOp de bagageband vinden we in geen tijd al onze valiezen terug, en vijf minuutjes later staan we buiten. We nemen een taxi naar onze bed and breakfast, en herkennen onmiddellijk sommige gebouwen van op televisie. Even later krijgen we een kamer toegewezen op het zevende verdiep. Het is een erg sobere ruimte met witte muren, twee bedden en een oude tafel, maar met een fantastisch zicht op de binnenstad van Boston.

We droppen onze valiezen in de kamer, en vertrekken op ontdekkingstocht door onze nieuwe thuisstad. We vertrekken in de richting van de grote torens voor ons, en voor we het goed en wel beseffen zijn we verdwaald. We hebben nog geen degelijke kaart, en laten ons dan maar leiden door onze neus. Het valt ons onmiddellijk op dat Boson een erg veelzijdige stad is: je vindt er grote wolkenkrabbers vlak naast oude kerken, de studentenhuizen bevinden zich middenin residentiële wijken, en in hartje Boston is er een mooi park om tot rust te komen. Wanneer we de brug over de Charles oversteken, komen we terecht in Cambridge, de studentenbuurt. We werpen een eerste blik op het fancy gebouw waar Thomas het komende jaar mag werken, en langzaam dringt het tot ons door dat dit meer is dan een gewone citytrip.

Charles StreetWe keren terug naar het eigenlijke centrum over de Longfellow Bridge, vanwaar we een zalig uitzicht hebben over de skyline van Boston. Dan komen we plots terecht in een straat waar de tijd heeft stilgestaan: in Charles street zijn alle huizen gebouwd uit rode baksteen, en de winkels en restaurants zijn allemaal voorzien van een houten plakkaat aan de voorgevel in plaats van de gebruikelijke lichtreclame. Het voetpad is gemaakt uit baksteen, en de ouderwetse lantaarnpalen branden er dag en nacht. Ik bombardeer Charles street onmiddellijk tot mijn favoriete plekje in Boston.

Even later installeren we ons met een bekertje Starbucks in Boston Common, vlak bij de beroemde eendjes. We genieten van de mooie omgeving, maar het duurt niet lang voor we het koud krijgen en beseffen hoe zeer we allebei naar ons bed verlangen. We keren voorzichtig terug naar ons tijdelijke huis, en kopen nog vlug iets om te eten in de 7-11 vlak bij de Berkeley Residence: een broodje chicken en eentje met beef. Wanneer we dat laatste broodje van dichtbij bekijken, stellen we vast dat het wel erg rijkelijk belegd is: 12 sneetjes vlees. Omdat dat toch een beetje van het goede te veel is, belanden er zes sneetjes koe in de vuilnisbak en zelfs dan proeven we amper het brood rond het beleg.

The Boston Common DucksIk installeer mij op bed met een boek, maar het lukt mij niet meer de woorden in mij op te nemen. Ik blijf echter vechten tegen de slaap, want hoewel wij al meer dan 20 u onderweg zijn, is het hier nog maar kwart voor zes ’s avonds. Iets na zes uur geef ik het uiteindelijk op en ga ik slapen, wat natuurlijk betekent dat ik op onze tweede dag in Boston klaarwakker ben om kwart na vier. Thomas is ook wakker en hij beslist een beetje te lezen in mijn boek, terwijl ik koppig in bed blijf liggen in de hoop toch nog een beetje te kunnen slapen. Iets voor zes uur sta ik toch maar op, en installeer ik mij achter mijn computer om te beginnen aan het verslagje van onze eerste dag.

Vanaf zeven uur kunnen we gaan ontbijten, en daarna kunnen we beginnen aan onze zoektocht naar een woonplaats voor de rest van ons verblijf, maar dat is voor de volgende keer.

Tot binnenkort!
Thomas en Annelies