Samen op stap

De beroemde koepel van het MITOp dinsdag heeft Thomas een afspraak op het MIT (Massachusetts Institute of Technology) voor zijn registratie. Ik installeer me met een boek, een warme chocomelk en een blueberry muffin in de grote inkomhal van MIT, maar uiteindelijk komt er van lezen niet veel in huis. Het is veel interessanter om de voorbijgangers te bekijken en de gesprekken van mijn buren af te luisteren. Zowat iedereen heeft een trui of een broek van MIT aan, en anders hebben ze toch minstens ergens een sticker met het logo van MIT op een zichtbare plaats hangen. Ik voel me een beetje een indringer, en wou dat ik toch nog in België een balpen van UGent had meegenomen.

Na een groot uur komt Thomas terug, met een supercoole studentenkaart. Hij was duidelijk zo trots om bij dit selecte clubje te mogen horen dat er nu eindelijk een mooie foto van Thomas bestaat: zijn MIT ID.

Onze volgende stop is de Bank Of America op de campus waar we een Amerikaanse rekening willen laten aanmaken. Wanneer al het papierwerk in orde is, mogen we kiezen welke bankkaarten we willen. Alle kaarten zijn gelinkt aan een goed doel of een specifieke organisatie, en elke keer je betaalt met die kaart, wordt er geld gestort op de organisatie die vermeld wordt op je kaart. De mogelijkheden zijn eindeloos, en omdat Thomas niet gezien wil worden met een roze kaart van Hello Kitty kiezen we uiteindelijke voor de Wildlife Association en de World Travellers, voor de leuke prentjes.

Vreemde gebouwen op de campusDaarna is het tijd om onze huizenjacht verder te zetten. We hebben beslist om eens een kijkje te nemen bij de dienst Housing van MIT. Op de site hebben ze ons gewaarschuwd dat de kansen voor koppels die halverwege het schooljaar toekomen belachelijk klein zijn, maar we willen toch eens gaan luisteren wat zij ons aanraden. We ontdekken hoe groot de campus van MIT is wanneer blijkt dat het de dienst Housing verhuisd is van het uiterste Oosten van de campus naar het uiterste Westen. Het is een fikse wandeling, maar het is interessant om te zien hoe goed de campus georganiseerd is, en door de bizarre gebouwen die we tegenkomen is het een aangename wandeling. We worden ingehaald door bussen van MIT, die je van de ene kant van de campus naar de andere brengen, we zien het MIT Police Department, de fitnessruimte en looppistes, de winkel met MIT-gadgets,...

Op de dienst Housing worden we geholpen door een vriendelijke dame, die ons na een paar minuutjes zoekwerk laat weten dat ze iets gevonden heeft voor ons: op de campus is er een studio vrij die geschikt is voor koppels. De studio is niet bemeubeld, en we kunnen er maar verblijven tot halverwege augustus, maar de ligging en de prijs zijn super. We hebben een eigen badkamer, een eigen keuken, en een zicht op de Charles. Bovendien brengt de Tech Shuttle ons van aan onze voordeur tot vlak voor Thomas zijn werk. We’ll take it!

Nog een vreemd gebouwOmdat we de voorbije dagen al meermaals ontdekt hebben dat Amerikanen niet bepaald punctueel zijn, en dat een GSM daardoor onontbeerlijk is, stappen we de T-mobile winkel binnen. De wilde verhalen over een waarborg van 1000 dollar voor klanten zonder social security number of zonder credit history in de US blijken gelukkig niet te kloppen. Vijf minuten later staan we terug buiten met elk een Amerikaans nummer en een prepaid kaart. De supervriendelijke T-Mobile-man raadde ons aan om geen nieuw toestel te kopen, en zo zadelt hij ons op met een nieuwe queeste: we hebben een Amerikaanse adapter nodig voor onze Siemens toestellen.

Het is een lange en productieve dag geweest, dus beslissen we om onze nieuwe zoektocht uit te stellen tot morgen. Voor we naar huis gaan, willen we wel nog eens langs een supermarkt passeren om iets te eten te kopen. Het is ons eerste grootwarenhuisbezoek in Amerika, en we zijn onder de indruk. We vinden er een aparte afdeling hotdogs, paarse bloemkolen, rouwkaartjes voor mensen wiens huisdier gestorven is, en steaks die eruit zien alsof ze er meer dan één koe voor nodig hadden. In de drankafdeling worden we aangenaam verrast door de collectie bieren: Stella Artois, Leffe, Duvel, Chimay, Corsendonck en zelfs grote flessen Piraat en Gulden Draak.
Jammer genoeg zijn de prijzen even indrukwekkend als het aanbod.

Omdat we ons zo goed mogelijk willen integreren, kiezen we voor ultra-Amerikaanse producten: we kopen een sponsachtig brood en een potje Peanut Butter. Omdat we er niet zeker van zijn dat we die Peanut butter zullen lusten, kopen we ook een pot good ol’ Nutella. Het is raar om je brood te beleggen met vloeibare nootjes, maar eens je over de initiële verbazing heen bent, is het eigenlijk best lekker. Voorlopig blijf de pot Nutella onaangeroerd. Het integratieproces verloopt vlot.

Nog een brokje campusDe volgende morgen gaan we op zoek naar een Amerikaanse Siemens-oplader. We worden van het kastje naar de muur gestuurd, en uiteindelijk beslissen we dat er niets anders op zit dan terug te keren naar de T-Mobile winkel om toch een nieuw toestel te kopen. In de winkel worden we onmiddellijk herkend, en de T-Mobile-man zegt dat hij ondertussen gehoord heeft dat zij enkele jaren geleden heel kort Siemens verkochten, en dus misschien nog wel enkele oude producten hebben liggen. Hij doorzoekt de hele winkel, en komt vijf minuutjes later terug met een stoffige maar splinternieuwe Siemens Adapter. No Charge.
Vriendelijke jongens, die Amerikanen.

De volgende halte is ons nieuwe appartmentje. We mogen kiezen uit twee mogelijkheden: ofwel wordt het appartement eerst geschilderd en grondig schoongemaakt, en dan mogen we er over een vijftal dagen in, ofwel krijgen we het onmiddellijk, maar dan moeten we het zelf nog schoonmaken. Omdat we enkel deze week tijd hebben om praktische zaken in orde te brengen, kiezen we voor het laatste. Jammer genoeg betekent dat ook dat we kunnen verderdoen waar we vorige week geëindigd zijn: het kuisen van een lege studio. We halen schoonmaakproducten in de supermarkt, en terwijl Thomas de keuken onder handen neemt, bevind ik me in een innige omhelzing met onze nieuwe wc-pot, waar ik geconfronteerd word met de vuile badkamergewoontes van onze voorgangers.
Even later is onze nieuwe thuis proper, maar aangezien er nog geen bed in staat moeten we terug naar de Berkeley residence.

Terwijl wij onze studio aan het schrobben waren, is het voorzichtig beginnen sneeuwen, en wanneer we buiten komen ligt er een goeie centimeter sneeuw. Het sneeuwt steeds harder, en ik nestel me zo diep mogelijk in mijn jas en in mijn muts. Als twee wandelende sneeuwmannen bereiken we de Berkeley Residence, en pas wanneer we binnen zijn, kunnen we ten volle de schoonheid van de sneeuwbui waarderen. Toch hopen we dat de sneeuw niet zal blijven liggen, want morgen zouden we graag al een deel van onze valiezen verhuizen.

Thomas en Annelies