Samen op stap

Zaterdagmorgen laat Thomas mij lekker lang uitslapen, en wanneer ik eindelijk beslis om op te staan, verrast hij me met een warme chocomelk en ontbijt op bed. Na dit vleugje ochtendlijke romantiek, is het jammer genoeg tijd voor een minder leuk werkje: boodschappen doen.

De Grocery ShuttleGelukkig kunnen we op zaterdag gebruik maken van de Grocery Shuttle van MIT, die ons van onze voordeur naar de winkel brengt (en terug natuurlijk). Wanneer ik de bus zie aankomen, doe ik bijna een vreugdedansje: de Grocery Shuttle is een gele schoolbus, zoals je die in alle Amerikaanse films en series ziet. Toen we deze zomer in Toronto waren, heb ik zo’n bus gefotografeerd omdat ik die zo ontzettend cool vind, en nu krijg ik elke zaterdag de kans om de hele voormiddag in zo’n gele bus door Boston te cruisen. Zalig!

Het winkelen zelf verloopt een stuk moeizamer. Door het gigantische aanbod en de bizarre indeling van de winkel, duurt het enorm lang om alle dingen te vinden die we nodig hebben.

Voor het eerst uitgebreid winkelen in een Amerikaanse supermarkt is een ware ontdekkingstocht vol emoties: verbazing over het feit dat de verse groentjes in de winkel voortdurend automatisch besproeid worden, teleurstelling over het beperkte aanbod snoepjes, gevolgd door enthousiasme over het gigantische rek chips, en frustratie wanneer na een zoektocht van een half uur blijkt dat er in de hele winkel geen risotto te vinden is.
Een emotionele achtbaan, zo’n supermarkt.

Winkelen is hier bijna een dagvullende activiteit, en het resultaat van het overaanbod is paradoxaal genoeg dat ons mandje een stuk leger blijft dan normaal. Het duurt zo lang om de dingen te vinden die we effectief nodig hebben, dat we geen tijd meer hebben om ons kar vol te laden met al het lekkers dat we onderweg tegenkomen.

Aan de kassa gaat de emotionele rollercoaster gewoon verder: we gaan van tevredenheid omdat ons gewinkel er bijna op zit, naar verontwaardiging over de spilzucht van de Amerikanen die elk product in een afzonderlijk zakje steken, en we eindigen bij verwondering over de hoge rekening.

Gelukkig mag ik daarna weer in de supercoole bus stappen, zodat ons winkelavontuur alsnog een happy ending heeft.