Vandaag worden we alweer vergast op een bezoeker uit het verre België. Yao-Cheng, collega van Thomas en gelegenheidsfotograaf op ons trouwfeest, moest voor zaken in Falmouth zijn een stadje op twee uur rijden van Boston. Zijn vlucht vertrekt uit Boston, maar voor hij naar de luchthaven moet heeft hij nog een paar uur tijd om samen met ons de stad in te trekken.

Een van de favoriete tijdverdrijven aan MIT is tennis. Op de campus zijn er een vijftiental courts, en op zonnige avonden is er zelden een terrein beschikbaar. Van al dat kijken naar tennis, zou een mens zowaar zin krijgen om zelf eens een balletje te slaan.

Op vrijdag 5 juni viert MIT Commencement. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, luidt deze dag het einde in van je loopbaan aan MIT. Het is dan ook een belangrijke dag waar de volledige MIT-community elk jaar opnieuw naar uitkijkt.

Dinsdagmorgen brengen we Akke en Fem naar Kendall Square, waar we weer voor enkele maanden afscheid moeten nemen van elkaar. Onze bezoekers trekken nog een paar dagen naar New York, en Thomas heeft vandaag eindelijk nog eens een normale werkdag voor de boeg.

Maandag is de laatste volledige dag in Boston voor Akke en Fem, dus alles wat zij nog willen zien of doen moet vandaag. Het eerste puntje op de agenda is het vervolg van de Freedom Trail. Tot nu toe waren we al elke keer nét te laat om de obelisk aan Bunker Hill te beklimmen. In een land waar bijna alle winkels open zijn tot rond een uur of 10 sta je er gewoon niet meer bij stil dat sommige attracties wat planning vereisen. We beslissen om vandaag geen enkel risico te nemen, en om na het ontbijt rechtstreeks naar Bunker Hill te trekken.

Zoals verwacht kan ik zondag geen twee stappen verzetten zonder dat mijn voeten protesteren, dus zit er voor mij niets anders op dan een dagje zetelen. Thomas heeft vandaag twee vergaderingen via Skype die hij niet mag missen, dus sturen we Akke en Fem voor één keer alleen op pad.

Op zaterdag is het iets frisser, dus kunnen we onze gasten eens iets meer van Boston laten zien zonder dat we bang hoeven te zijn voor dehydratie of een zonneslag. Vooral Thomas is blij omdat hij vandaag eindelijk eens kan pronken met zijn mooie UGent trui.

Vrijdag is het waanzinnig heet in Boston. Buiten is het meer dan 90° in de schaduw (bijna 33°C), en de gevoelstemperatuur ligt zelfs nog een stuk hoger. Het warme weer zorgt voor enkele vestimentaire problemen: aangezien er maar een beperkt aantal schoenen in mijn grote Bostonvalies konden, heb ik hier geen enkel paar zomerschoenen waarop ik meer dan een kilometer kan stappen. De enige stapschoenen die ik bij heb, zijn mijn enkelhoge bruine Blue Havens, maar die kan ik onmogelijk combineren met een zomers rokje of een driekwartsbroek. Het is soms echt niet eenvoudig om een meisje te zijn.

Donderdag is de eerste volledige dag in Boston voor Akke en Fem, maar voor Thomas is het jammer genoeg een doodgewone werkdag. We wandelen allemaal samen over de MIT-campus naar the Broad Institute, en ondertussen geven we hen al een rondleiding van onze school. Uiteraard besteden we hierbij heel wat aandacht aan de vele spectaculaire hacks op en rond de campus.

Amper twee dagen nadat we Thomas VP en Vero hebben uitgezwaaid, trekken Thomas en ik alweer naar de luchthaven om onze volgende gasten te verwelkomen. Ook Akke en Fem maken namelijk de grote oversteek, en zij nemen er uitgebreid de tijd voor: zes dagen lang zullen zij ons met hun aanwezigheid verblijden.

Zoals gewoonlijk slagen Thomas en ik er in om veel te vroeg op de luchthaven te arriveren. We hebben nog tijd om op ons gemak te lunchen, en om de gigantische knikkerbaan in de internationale terminal uitvoerig te bestuderen.