Samen op stap

Op zaterdag is het iets frisser, dus kunnen we onze gasten eens iets meer van Boston laten zien zonder dat we bang hoeven te zijn voor dehydratie of een zonneslag. Vooral Thomas is blij omdat hij vandaag eindelijk eens kan pronken met zijn mooie UGent trui.

We ontbijten bij de Dunkin' Donuts in Stratton, en daarna stappen we gauw even binnen in de MIT-winkel. Akke laat zich verleiden tot de aanschaf van een mooie trui, en zo wandelen onze mannen even later zij aan zij over de Harvard Bridge: Thomas als MIT student in een trui van UGent, en Akke, die werkt aan de UGent in zijn splinternieuwe MIT-trui. En trots dat ze er allebei uitzien!

Wanneer we aan de overkant van de Charles zijn, stel ik voor om langs de Esplanade naar het centrum te stappen. De Esplanade is een groene zone aan de oevers van de Charles die vooral geliefd is bij lopers, skeelerers en andere sportievelingen. ’s Zomers zijn er heel wat gratis concerten, maar ook als er niets speciaals te doen is, is het er volgens de toeristensites aangenaam vertoeven. Hoewel we de Esplanade kunnen zien liggen vanuit ons gebouw, zijn we er eigenlijk nog nooit geweest. Vandaag komt daar eindelijk verandering in!

Een Grote Canadese gans aan de EsplanadeOnze wandeling door de Esplanade is een serieus hindernissenparcours: we moeten niet alleen voortdurend opletten voor de voorbijrazende sporters, maar we moeten ook de grond goed in de gaten houden om te slalommen tussen de vele uitwerpselen. De Esplanade herbergt namelijk heel wat verschillende beesten. Zoals overal in Boston wemelt het hier van de eekhoorntjes en de vogels, maar hier hebben ze ook enkele andere dieren die worden aangetrokken door de nabijgelegen rivier. Zo zien we een vreemde duikboot-eend, en enorm veel grote beesten waarvan we het maar niet eens geraken of het nu ganzen of eenden zijn of nog iets anders. Ondertussen heeft Wikipedia mij geleerd dat het gaat om Grote Canadese ganzen. Voila, dat weten jullie dan ook weer.

Na onze wandeling door de Esplanade, trekken we nog maar eens naar Boston Common. Vandaag gaan we echter geen hele dag in het park liggen, vandaag gaan we de Freedom Trail stappen. Nadat Thomas VP vorige week de rol van gids op zich heeft genomen omdat Thomas en ik tekort schoten, nam ik me voor om deze keer beter te doen en toch minstens eens te googelen wie die Paul Revere nu eigenlijk was. De Freedom Trail brengt ons immers langs zijn begraafplaats, zijn huis én zijn standbeeld, dus ik veronderstel dat die mens toch iéts interessants gedaan moet hebben tijdens zijn leven.

Dit is Paul Revere. Meer weet ik ook niet.Goeie voornemens zijn er om te verbreken, dus het mag niemand verbazen dat ik er nog altijd geen idee van heb wat Paul Revere’s Ride nu eigenlijk was, of wie de slag om Bunker Hill gewonnen heeft. Thomas en ik blijven de belabberdste gidsen ooit.

Aan Faneuil Hall is er vandaag nog meer ambiance dan anders dankzij het jaarlijkse straattheaterfestival. We herkennen enkele straatanimatoren van onze eerdere bezoeken: de hiphoppers met hun indrukwekkende salto’s tonen nog eens hun kunstjes, en ook de drie lenige circuskinderen van vorige week zijn weer van de partij. We pikken opnieuw een stukje mee van hun show, en we krijgen identiek hetzelfde te zien en te horen als de vorige keer: ze herhalen hun bindteksten woord voor woord, en maken exact dezelfde grapjes. Net als vorige week halen ze een telefonerende tiener uit het publiek die hen mag assisteren bij een gevaarlijke stunt, en even later zien we zelfs dat het om hetzelfde meisje gaat als vorige week. Ik voel mij belogen en bedrogen.

Er staan ook enkele groepen die we nog nooit eerder aan het werk gezien hebben, en we vergapen ons aan enkele spectaculaire turnkunstjes voor we gaan lunchen in Quincy Hall. Thomas kiest voor de typische Boston Clam Chowder, een uitgehold brood dat ze vullen met een witte brij die ik persoonlijk niet zou vertrouwen, maar hij lijkt het lekker te vinden.

Daarna trekken we, op vraag van Fem, naar het Boston Hard Rock Café. Nadat Akke en Fem hun kleerkast hebben uitgebreid, installeren we ons aan de toog voor een frisse pint. Ik spring een gat in de lucht wanneer ik zie dat ze hier Stella Artois serveren. Na drie maanden in de VS bestel ik mij een fris Belgisch pintje, en het smaakt naar thuis.

Akke luchtgitaart in het Hard Rock CafeOndertussen zorgt onze barman voor het nodige entertainment: wanneer hij probeert om elegant over de toog te springen, stoot hij een glas om, en even later schopt hij de deur van de barkast kapot in een mislukte poging om de vlotte jongen uit te hangen. We bedanken hem voor het spektakel met een mooie fooi.

We hebben ondertussen al enkele kilometers in de benen, en mijn voeten beginnen tegen te sputteren. Ik voel dat ik blaren aan het kweken ben op vier verschillende tenen én op de bal van mijn voet. Nieuwe schoenen, zélfs comfortabele Pumasletsen, draag je duidelijk best niet als je wandelplannen hebt.

We beslissen om de rest van de Freedom Trail voor een andere keer te houden, omdat we anders sowieso weer te laat zouden zijn om Bunker Hill Monument te beklimmen. In plaats daarvan gaan we naar de wekelijkse groentenmarkt vlakbij om verse framboosjes en druiven. en daarna keren we terug naar Faneuil Hall om nog even te kijken naar de straatartiesten.

Nadat we vol ongeloof hebben toegekeken hoe twee lenige jongens kopstand doen op elkaars hoofd, en uiterst horizontaal aan een ladder hangen, trekken we naar de winkel op zoek naar een avondmaal. We wandelen nog maar eens door Boston Common, en plots bedenk ik dat onze gasten al uren hebben doorgebracht in dit park, maar nog altijd geen kennis gemaakt hebben met haar beroemdste inwoners: de Boston Common Ducks.

Deze schattige stenen eendjes zijn een van die typische toeristenattracties waarvan iedereen absoluut een foto wil hebben. Er staat dan ook een indrukwekkende rij kinderen aan te schuiven, die allemaal een foto willen bij de mama-eend. De gemiddelde leeftijd van de gegadigden ligt rond de vier jaar, en we voelen ons net iets te groot om daar te gaan tussen staan.

Daarna beginnen we langzamerhand aan de wandeling naar huis. Ondertussen doen mijn voeten zo veel pijn, dat ik aan de Church of Christ Scientist aandring op een rustmoment. De laatste paar kilometers naar huis lijken mij onoverkomelijk ver, en ik vrees dat ik het niet meer tot aan onze studio zal uithouden. Ik krijg gelijk. Op iets minder dan een halve kilometer van onze deur voel ik één van mijn blaren scheuren, en plots kan ik geen stap meer verzetten. Ik sleep me tot aan het dichtstbijzijnde bankje, en maan de anderen aan om naar huis te stappen, terwijl ik me afvraag of het vannacht warm genoeg zou zijn om hier op mijn bankje te slapen.

Dan denk ik aan de lekkere soep met bagels die binnen op mij wacht, en ik besluit om mijzelf nog een allerlaatste keer te martelen voor ik mij in de zetel mag ploffen. Van zodra ik thuis ben doe ik mijn schoenen af om de schade op te meten. Het is zoals ik vreesde: mijn voeten staan vol blaren, en sommige daarvan zijn opengescheurd en aan het bloeden.

Ik weet nu al dat ik morgen geen stap zal kunnen verzetten.