Samen op stap

Een van de favoriete tijdverdrijven aan MIT is tennis. Op de campus zijn er een vijftiental courts, en op zonnige avonden is er zelden een terrein beschikbaar. Van al dat kijken naar tennis, zou een mens zowaar zin krijgen om zelf eens een balletje te slaan.

Op een druilerige vrijdag beslissen we dat we er lang genoeg over gepraat hebben: weer of geen weer, vanavond wordt er getennist. Aan de receptie van Tang verzekeren me dat ze over het nodige materiaal beschikken, en zo trekken Thomas en ik na zijn werk in volle sporttenue naar de front desk op zoek naar twee rackets en tennisballen. Al gauw blijkt echter dat er enkel badmintonrackets liggen, en dat het tennismateriaal spoorloos verdwenen is. Teleurgesteld druipen we af: ons tenniscarrière zal nog even moeten wachten.

Tennis!Thomas is zo gemotiveerd om te beginnen sporten dat hij op zaterdag voorstelt om naar de Cambridge Galleria te trekken en ineens ons eigen materiaal te kopen. We doorzoeken het volledige winkelcentrum, maar er is maar één winkel waar ze een beperkte selectie rackets verkopen. Ik ga op zoek naar het goedkoopste model dat ik kan vinden, en ik ben in de wolken. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik een racket vast dat goed in mijn hand ligt, en waarvan ik het idee heb dat ik er effectief kracht op zal kunnen zetten zonder blaren te krijgen op mijn handen. Voor ik ook maar een bal heb aangeraakt, waan ik me onoverwinnelijk...tot Thomas mij er op wijst dat ik een kinderracket vast heb.

Na lang twijfelen beslis ik om mijn comfort maar eens voor mijn trots te plaatsen, en ik kies het kindermodel. Aangezien mijn armspieren ongetwijfeld minder ontwikkeld zijn dan die van de gemiddelde twaalfjarige, is dit racket waarschijnlijk uiterst geschikt voor mij.

We snellen naar huis, en kunnen niet wachten om elkaars talent op de court te meten. In het begin beschouwen we het als een succes als we de bal raken én over het net kunnen slaan, maar we worden al snel strenger voor onszelf.

Na iets meer dan een uur spelen zijn we allebei kapot, maar we verkeren in de illusie dat we ondertussen een goede kans maken om Roger Federer in te maken. Dat gevoel wordt nog versterkt wanneer we kijken naar het geklungel van de twee sportievelingen naast ons: hun rackets blinken nog even hard als die van ons, maar zij slaan meer gaten in de lucht dan dat ze de bal raken.

Onze nieuwe aanwinstenAmbitieus als we zijn, nemen we ons voor om toch een drietal keer per week te tennissen. Tegen alle verwachtingen in lukt dat voorlopig redelijk goed. Thomas heeft mij zelfs al eens zo zot gekregen om ’s morgens vroeger op te staan om een partijtje te tennissen voor hij naar zijn werk vertrekt.

Van de waanvoorstelling dat we er effectief iets van kunnen zijn we ondertussen wel al verlost. Nadat we enkele keren getennist hebben naast een stel specialisten die hun ballen dubbel zo hard sloegen als wij schoot er al niet veel meer over van ons initiële zelfvertrouwen, maar het is vooral onze poging om eens bovenhands te serveren die er voor gezorgd heeft dat we hebben moeten toegeven dat we nog maar beginnelingen zijn. Nadat we het gemak zagen waarmee onze buren opsloegen, hebben we ook eens geprobeerd om onze veilige onderhandse opslag te ruilen voor een stoere bovenhandse, maar het net en onze ego’s hebben hier geen deugd van gehad.

Omdat het plezant moet blijven –en omdat we allebei niet tegen ons verlies kunnen- spelen we voorlopig nog niet voor punten, maar eerlijk is eerlijk: ik droog Thomas keer op keer af.