Samen op stap

Amper twee dagen nadat we Thomas VP en Vero hebben uitgezwaaid, trekken Thomas en ik alweer naar de luchthaven om onze volgende gasten te verwelkomen. Ook Akke en Fem maken namelijk de grote oversteek, en zij nemen er uitgebreid de tijd voor: zes dagen lang zullen zij ons met hun aanwezigheid verblijden.

Zoals gewoonlijk slagen Thomas en ik er in om veel te vroeg op de luchthaven te arriveren. We hebben nog tijd om op ons gemak te lunchen, en om de gigantische knikkerbaan in de internationale terminal uitvoerig te bestuderen.

Van zodra de schermen aankondigen dat vlucht Air France 332 veilig geland is, installeren we ons op de eerste rij in de aankomsthal. In terminal E komen alleen de internationale vluchten aan, en het is hier dan ook een stuk drukker dan in terminal A, waar we vorige week Thomas en Vero konden oppikken. De meeste mensen hier wachten op vrienden of familieleden die ze al een tijdje niet meer gezien hebben, en we wanen ons geregeld in een melige VTM-show bij al die emotionele weerziens.

Onze bezoekersWanneer we Akke en Fem eindelijk door de deur zien komen, begroeten we elkaar met een welgemeende glimlach en een dikke knuffel. Voor ons geen melig gedoe. Fem trilt nog een beetje na van haar allereerste vlucht ooit, en is oprecht verbolgen over het feit dat er in hun Boeing minder plaats dan in de vliegtuigen die ze altijd tonen in de films. Verontwaardiging in een authentieke Gentse tongval klinkt zo mooi dat ik spontaan een aanval van heimwee heb.

Omdat onze gasten zo ontzettend veel bagage hebben meegebracht, nemen we het busje tot aan onze voordeur. Op die manier kunnen we hen nog niet echt veel tonen van onze mooie stad, maar we hebben tijd genoeg om hen in de komende week uitgebreid te laten kennismaken met Boston en Cambridge. Van zodra we ons in de zetel hebben geïnstalleerd met iets om te knabbelen en iets om te drinken, verrassen onze gasten ons met een cadeautje. Deze keer hadden we onze bezoekers niet gevraagd om ons te voorzien van lekkers uit België, maar ze hebben toch een authentiek Belgisch cadeau meegebracht voor ons.

Na al mijn verwijzingen naar de coole MIT gadgets, vonden ze dat het de hoogste tijd was om ons te voorzien van een beetje UGent materiaal en ze hebben voor ons de mooiste Ghent University trui ooit gekocht. Thomas en ik zijn allebei in de wolken met dit geschenk, en beginnen onmiddellijk te discussiëren over wie deze zalige trui het meest verdient.

Onze nieuwe trotsUiteindelijk moet ik het onderspit delven: de mouwen van de trui zijn eigenlijk veel te lang voor mij, terwijl hij perfect past voor Thomas. Ik geef met veel tegenzin toe, maar ik weet nu al zeker dat ik deze mooie, warme trui geregeld eens zal stelen wanneer Thomas op zijn werk zit.

Iedereen begint ondertussen honger te krijgen, dus wandelen we langs de Charles rivier naar Stratton, waar we onszelf trakteren op Mexicaans. Onze gasten worden onmiddellijk geconfronteerd met de vervelende vragen die je hier altijd moet beantwoorden voor je aan eten geraakt en Akke ontdekt dat één verkeerd antwoord al nefast kan zijn: hij krijgt een portie vieze zwarte bonen op zijn bord, en snapt niet hoe die daar beland zijn.

Na onze maaltijd installeren we ons in de zetels in het studentencentrum, maar die zijn duidelijk iets te comfortabel voor onze uitgeputte reizigers. Fem valt nét niet in slaap waar ze zit, dus uiteindelijk beslissen we rond een uur of tien om voorzichtig terug naar huis te keren. Voor ik onze gasten kan vragen of ze nog iets willen drinken, liggen ze allebei al vredig te slapen.