Samen op stap

Donderdag is de eerste volledige dag in Boston voor Akke en Fem, maar voor Thomas is het jammer genoeg een doodgewone werkdag. We wandelen allemaal samen over de MIT-campus naar the Broad Institute, en ondertussen geven we hen al een rondleiding van onze school. Uiteraard besteden we hierbij heel wat aandacht aan de vele spectaculaire hacks op en rond de campus.

Sinds onze aankomst in Boston hebben we al een bewegend metrostel gezien rond de koepel van MIT, en werd er al een gigantische valse bom gesignaleerd om reclame te maken voor een of andere fuif. Vorige week nog stond er plots midden op Killian Court een kolossaal standbeeld van de Griekse godin Athena, de godin van de wijsheid.

De Apollo maanlander op de koepelOnze bezoekers hebben pech: in de paar dagen tussen het bezoek van Thomas en Vero en de aankomst van Akke en Fem werd de koepel versierd met een replica van de Apollo maanlander. Dit om de 40e verjaardag te vieren van de eerste maanlanding. Het was alweer een erg indrukwekkende constructie, die de klusjesmannen van MIT (ook wel “Hack Removal Squad” genoemd) serieus wat kopzorgen bezorgd heeft.

Aan de Broad laten we Thomas achter, en terwijl hij plichtsbewust aan het werk gaat, trek ik met Akke en Fem naar de daktuin aan Kendall om te genieten van een frisse cola. Het is nog maar rond 11u maar het is nu al ontzettend warm, en als we de voorspellingen mogen geloven, wordt het er de komende dagen alleen maar warmer op. We installeren ons op een bankje in de schaduw, waar we genieten van de stilte in deze zalige tuin. De rust wordt echter al heel snel verstoord door een bende smurfkes. Een nabijgelegen kinderdagverblijf wil de kleintjes verkoeling schenken met een waterspelletje in de tuin: ze hebben emmers water mee, en de kinderen mogen elkaar (en de begeleiders uiteraard) besprenkelen met wc-borstels. Don’t try this at home!

Onze volgende stop is Harvard. Hoewel ik ondertussen al zo dikwijls op deze campus heb rondgelopen, voelt het vandaag toch een beetje onwennig. Vorige week is er namelijk een moord gepleegd in Kirkland House, één van de dorms waar ik al tientallen keren ben voorbijgewandeld. Uit alle nieuwsberichten die ik hierover heb gelezen, blijkt dat de campus in rep en roer staat. Vandaag is er echter niets van te merken, en Harvard maakt nog altijd exact dezelfde rustgevende indruk op mij.

Harvard YardOm aan de hete middagzon te ontsnappen, nestelen we ons op een bankje in de schaduw. Ik sta er keer op keer van versteld hoe ontzettend verzorgd alles er hier uitziet: geen spoor van onkruid, verzorgde bloemperkjes, en vooral ontzettend groene grasvelden. Even later ontdekken we ook hoe het komt dat het gras er zo... wel ja, grasgroen uitziet: onder de perfecte pleintjes zitten sprinklerinstallaties verstopt, die zo nu en dan automatisch naar boven komen om het gras te bevochtigen. Even later kruipen de sproeiers weer uit eigen beweging onder de grond, en wat overblijft is een mooi, egaal groen pleintje. Straffe mannen, die Harvardianen.

Hoewel ik zonder twijfel nog uren kon blijven zitten op ons bankje in Harvard, trekken we toch terug naar Kendall aangezien we een lunchdate hebben met Thomas. We gaan naar de Food Court aan zijn werk, waar we ondertussen al vaste klanten zijn. Als het van mijn man zou afhangen, zouden we elke middag naar hetzelfde kraam gaan om een bakje Chicken Teryaki, ondertussen al minstens vier maanden de "suggestie van de dag”.

Jammer genoeg hebben onze gasten alweer pech bij het plaatsen van hun bestelling: Fem wil graag frietjes bij haar kip, maar krijgt in plaats daarvan een gigantische portie gebakken rijst. Het verschil tussen “French Fries” en “fried rice” is duidelijk moeilijk te onderscheiden voor Chinese oren.

Boston CommonNadat we Thomas terug aan het werk gezet hebben, trek ik met Akke en Fem naar het park. Het is ondertussen meer dan 30°, en veel te warm om iets anders te doen dan te liggen en te rusten. We gaan alweer op zoek naar plaatsje in de schaduw, en installeren ons op het gras onder een gigantische boom. Het is puur genieten. Rondom ons hoppen de eekhoorntjes en de musjes vrolijk in het rond, en door de ruisende bomen kunnen we nog net de stralend blauwe hemel zien. De rest van de namiddag komen we nog één keer van onze luie kont: om een ijsje te gaan kopen.

Iets na vijf uur belt Thomas: hij vindt dat hij al genoeg gewerkt heeft voor vandaag, en vraagt of we hem komen halen. Ik trek eerst nog met mijn gevolg naar de winkel, en daarna wandelen we allemaal samen op het gemak terug naar huis. Van zodra we allemaal gegeten hebben, vallen onze gasten weer omver van de slaap.
Maar het is hen vergeven, een hele dag luieren in het park kan nu eenmaal ontzéttend vermoeiend zijn.