Een van de leuke dingen aan cruisen met een maatschappij die al wat langer meegaat (P&O viert dit jaar zijn 175e verjaardag), is dat ze zichzelf en hun tradities geweldig serieus nemen. Een van die tradities is de formele avond, en dat wil zeggen dat iedereen in de publieke ruimtes op het schip vanaf 18u ofwel een kostuum ofwel een galakleed moet aanhebben. Om tien voor zes trekt iemand door alle bars om iedereen te laten weten dat ze nog 10 minuten hebben om een sjieker ensembleke aan te trekken, of om op te rotten.

Op onze eerste zeedag heb ik geen zee gezien, en dat is te wijten aan het de beruchte Bay of Biscay. De baai heeft de reputatie nogal hobbelig te zijn, en dat zullen we geweten hebben. Onmiddellijk na het vertrek uit Southampton vond ik alles nog geweldig, en keek ik enorm uit naar ons eerste avondmaal en de kennismaking met onze tafelgenoten. Een klein uur later is dat al een stuk minder, en ik ben er zelfs niet in geslaagd om het diner volledig uit te zitten. Nog voor het dessert ben ik naar de kajuit gevlucht om plat op bed te gaan liggen in een donkere kamer.

Na een bijzonder welkome rustdag in Southampton, kan ik de slaap maar niet vatten. Morgen vertrekken Thomas en ik op wereldcruise, en ik maak me zorgen. Wat als het niet beter wordt dan dit? Het gevoel van anticipatie, samen verlangend uitkijken naar een geweldige reis. Wat als die reis helemaal niet zo geweldig is? Stel dat de boot een vervallen sloep is, waar het eten niet te vreten is, en onze medepassagiers allemaal ontsnapt zijn uit de afdeling palliatieve zorgen?

Toen Thomas nog een klein Thomasje was, las hij eens een mooi boek over een avonturier die in 80 dagen helemaal rond de wereld reist. Dat verhaaltje heeft hem nooit meer losgelaten en al van in de eerste weken dat ik hem leerde kennen, zei hij zelfverzekerd dat hij ooit ook eens helemaal rond de wereld zou varen. Ik trok het me niet aan, en knikte braaf van ja telkens hij het over zijn grote kleinejongensdroom had.

Mijn ouders komen ons ook dit jaar verblijden met een bezoekje aan Boston. Nadat ze eerst ruim twee weken geroadtript hebben door het Zuidwesten van de VS (drie keer raden wie hen op dat idee heeft gebracht), maken ze nog een tussenstop in Boston op de terugweg naar Europa. Jammer genoeg zit het weer niet echt mee, en omdat ze Boston vorig jaar al uitgebreid bezocht hebben, trekken mama en ik ons op een druilerige dag terug in de Cambridgeside Galleria voor een shopsessie.

In 2009 was Independence day voor mij een van de onverwachte hoogtpunten van ons verblijf. Thomas en ik waren net terug van een weekje Stockholm, en we hebben die namiddag intens genoten van de waanzin van de Fouth of July. Na een week in het Europese Noorden tussen boomlange blonde goden en godinnen in de nieuwste H&M creatie was het een ware shock om over de Esplanade te wandelen.

Onze tweede lading Belgische bezoekers dit jaar zijn Stephen en Sofie. Na een conferentie in Oregon, en een weekje New York, zakken ze nog een paar dagen af naar Boston om ons in ons nieuwe natuurlijke habitat te komen aanschouwen.

Als er één iets is waarvan de VS geen last heeft, dan is het wel van een minderwaardigheidscomplex. De meeste Amerikanen zijn bijzonder trots op hun land, en dat laten ze graag merken ook. Tegen buitenlanders doen ze graag hoogdravend over het feit dat de VS de beste scholen ter wereld heeft, bezingen ze vaak ongevraagd de morele superioriteit van “The land of the free”, en benadrukken ze dat de VS nog altijd de grootste nationale economie ter wereld heeft.

Een van de belangrijkste dingen die ik mij gerealiseerd heb in de VS, is hoeveel ik aan Thomas heb. Als ik denk dat ik misschien wel eens ziek zou kunnen worden, werkt hij een dagje thuis om mij in de gaten te houden. Als ik een dipje heb, neemt hij een ultralange lunchpauze om mij op te vrolijken. Wij hebben het gewoon heel gezellig met zijn tweetjes, en spenderen zo veel tijd samen dat we elkaars mopjes ondertussen moeiteloos kunnen aanvullen.

Nu ik een werkmens ben, ben ik eensklaps lid van een vreemd clubje dat ik de voorbije maanden geregeld vol interesse heb gadeslaan: de pendelaars. Als ik na een middagje lanterfanten in de binnenstad rond een uur of 5 de metro durfde te nemen richting Cambridge, werd ik keer op keer omvergelopen door een wilde kudde nietsontziende slaven van Corporate America. Ik kon me blijven verbazen over hun bizarre klederdracht, de holle blik in hun ogen, en het volume van de muziek op hun flashy iPad, -Pod, of –Phone.