Samen op stap

Een van de belangrijkste dingen die ik mij gerealiseerd heb in de VS, is hoeveel ik aan Thomas heb. Als ik denk dat ik misschien wel eens ziek zou kunnen worden, werkt hij een dagje thuis om mij in de gaten te houden. Als ik een dipje heb, neemt hij een ultralange lunchpauze om mij op te vrolijken. Wij hebben het gewoon heel gezellig met zijn tweetjes, en spenderen zo veel tijd samen dat we elkaars mopjes ondertussen moeiteloos kunnen aanvullen.

Sinds ik werk, kunnen we jammer genoeg niet langer samen lunchen, en heb ik meestal geen tijd om hem naar het werk te wandelen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, laat Thomas me deze week vier dagen helemaal alleen achter in Boston. Jawel. He-le-maal al-leen. Hij werd uitgenodigd op een conferentie in Californie, en deze keer kan ik niet mee omdat ik tijdens mijn eerste drie maanden als werkmens geen recht op vakantiedagen heb.

Thomas' conferentiehotelIk doe mijn reputatie van drama queen alle eer aan: de avond voor zijn vertrek laat ik hem bijna niet los, en op maandagmorgen moet ik heel hard mijn best doen om niet met mijn ogen te knipperen zodat mijn traantjes geen kans krijgen om te ontsnappen. Eens Thomas weg is, plan ik mijn agenda zo vol mogelijk. Ik begin vrijwillig overuren te kloppen op het werk (nog nooit zo hard gestreefd in mijn vijventwintigjarige bestaan!), en regel extra bijlessen en skypesessies om mijn avondprogramma voller te krijgen.

Na een paar dagen alleen merk ik dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed voor mezelf zorg. Thomas is de kok des huizes, en als ik er alleen voor sta, heb ik de neiging om chocolate chip cookies of familiepakken Doritos als volwaardige maaltijden te beschouwen. Ook mijn ene gezonde gewoonte, mijn dagelijkse appel, laat ik deze week voor wat het is. “An Apple a day keeps the doctor away”, en ik wil net dat die van mij zo snel mogelijk terug naar huis komt!

"Afterparty" in VancouverOp aanraden van mijn bijlesmadam breng ik toch 1 avond helemaal alleen in ons studiootje door. Op woensdagavond spelen de Boston Bruins namelijk de finale van de Stanley Cup (het Noord-Amerikaanse hockeykampioenschap) tegen Vancouver. Of de Boston Bruins nu winnen of verliezen, sowieso zal de alcohol in de stad rijkelijk vloeien en zullen de emoties hoog oplopen. Aangezien sport al wel eens het slechtste in mensen naar boven brengt, is ook de kans op relletjes meer dan reëel.

Uiteindelijk winnen de Boston Bruins overtuigend van de Vancouver Canucks. Boston juicht, en Vancouver vecht.

Hoera voor feestjes!De volgende morgen op het werk hangt de receptie vol zwart-gele vlaggen, en hangen de zetels vol halfuitgeslapen collega’s die vandaag uitzonderlijk een zonnebril aan hun werkplunje hebben toegevoegd. Onze lesgever heeft verdacht kleine oogjes, en de eerste uren lijkt hij niet te beseffen dat er op zijn linkerwang nog een opvallende alcoholstift-“B” staat. De meesten hebben duidelijk een zware avond achter de rug.

Op het werk wordt er een feestje georganiseerd: we worden getrakteerd op live muziek en een gratis barbecue. Eerst sta ik samen met mijn klasgenoten onwennig in een hoekje, maar al gauw wagen we ons op de dansvloer. Dit is een bedrijf naar mijn hart. In mijn tweede week wordt er al een geïmproviseerd feestje gegeven, en mijn collega’s hebben hier duidelijk wel meer ervaring mee!

’s Avonds wil ik Thomas bellen om te stoefen met mijn coole werkgever en het onverwachte gratis lunchfeestje, maar dat lukt niet zo goed. Hij werd net in een limo naar de luchthaven gevoerd, en zweeft nog na van de prijsuitreiking waar hij met zijn softwareproject een mooie trofee gewonnen heeft. Hij heeft net drie nachten doorgebracht in een luxueus Hiltonresort met zicht op zee, in een van de hipste steden van de VS. En ja, hij werd er nog voor betaald ook. Soms is het leven gewoon niet eerlijk.