Een van de leukste dingen aan cruisen is de geweldige service. Onze persoonlijke Cabin Stewardess komt twee keer per dag langs om ons nieuwe koekjes en snoepjes te brengen, om ons bed op te maken, onze badkamer te poetsen, en om alle verfrommelde kleren naast mijn bed op te rapen en netjes op te plooien. Vier keer per dag kunnen we terecht in het hoofdrestaurant voor een volwaardige maaltijd, en als we tussendoor nog honger hebben, kunnen we naar het buffetrestaurant, naar het specialiteitenrestaurant, of naar de snackbar. 98 dagen lan moeten wij zelf he-le-maal niets doen.

Ongeveer twee weken voor het begin van onze reis, kregen we te horen dat een van onze stops geschrapt werd. Omwille van veiligheidsredenen gaan we niet naar Acapulco, Mexico. Ik had op zich niet veel zin in een confrontatie met de lokale drugsmafia, maar de afgelasting van deze stop wil wel zeggen dat we tussen het Panamakanaal en San Francisco zes lange zeedagen hebben, en dat lijkt mij toch wat veel van het goede. Zes lange dagen turen in het grote niets van de Pacific.

Woensdag is het tijd voor onze transit door het Panamakanaal. Thomas en ik hebben geen idee wat we daarvan moeten verwachten, en we beschouwen het kanaal in de eerste plaats als een handige shortcut: anders zouden we helemaal rond Zuid-Amerika moeten om in de Pacific uit te komen, en nu kunnen we dat op 1 dag. Andere passagiers hebben blijkbaar speciaal deze cruise geboekt om door het Panama kanaal te kunnen varen, en ook de mensen die excursies verkopen beweren dat onze transit ongetwijfeld het hoogtepunt wordt van het eerste deel van onze cruise.

Onze tweede halte in de Caraiben is het kleurrijke Curaçao. Deze voormalige Nederlandse kolonie is helemaal anders dan St. Lucia: onze vorige stop was een groen eiland vol bergen, en nu zijn we op een eiland zo vlak als een pannenkoek waar geen regenwoud te bespeuren is. Aan kleur nochtans geen gebrek: alle huisjes in Willemstad zijn in een andere kleur beschilderd.

Bij onze oversteek van de Atlantische Oceaan hebben we van op het zonnedek eindeloos naar de golfjes en de horizon zitten turen. Voor mij is dat even rustgevend als met een pot warme chocolademelk van onder een fleece dekentje naar de vlammen van een open haardvuur staren. Tja, het kan niet iedere winter hetzelfde zijn.

Na vijf rustige zeedagen zullen we vandaag eindelijk nog eens vaste grond onder onze voeten voelen. De laatste paar dagen zijn Thomas en ik vroeg opgestaan om in alle stilte genieten van de zonsopgang, maar vandaag moeten we het bovendek delen met een honderdtal andere geinteresseerden. Iedereen wil zien hoe de zon langzaam opkomt van achter de groene bergen van onze eerste Caraibische haven: St Lucia.

Een van de hoogtepunten van deze reis wordt ongetwijfeld onze snorkeltrip door het Great Barrier Reef in Australie. We kijken er allebei enorm naar uit, en Thomas heeft zelfs snorkelgerief voor ons gekocht zodat we met onze eigen spulletjes de wondere onderwaterwereld zullen kunnen ontdekken. Het enige probleem is dat we allebei nog nooit gesnorkeld hebben, en dat we dus geen idee hebben of we dat wel zullen kunnen, laat staan of we het leuk zullen vinden. Ons plan is dan ook om zo veel mogelijk te oefenen op voorhand.

Bam! Op mijn bakkes! Thomas en ik dachten om nog eens sportief te doen en te gaan tennissen, maar we staan nog geen vijf minuten op de baan, en ik lig al op de grond. Mijn enkel is in de verkeerde richting geplooid, en ik lig kermend van de pijn op het tennisplein. Ik weet hoe laat het is, want het is niet de eerste keer dat dit mij overkomt: mijn enkel is verstuikt, en de eerste dagen zal ik er niet te veel op moeten stappen.

ZonsondergangOns favoriete moment van de dag aan boord van het schip is de vooravond. Zo tussen 17u30 en 19u30 zijn de gemeenschappelijke delen verdacht leeg. De braadkippen die een hele dag op het zonnedek gelegen hebben zijn gaar, en de mensen van de eerste diner-shift worden al om 18u30 aan tafel verwacht. De meeste gasten die net als wij pas om 20u30 in het restaurant moeten zijn, staan toch al voor hun badkamerspiegel om zichzelf op te talloren, zodat ze nog tijd hebben voor een aperitiefje in een van de bars.

Zondag is het tijd voor onze eerste stop: Madeira. Ik heb al veel goeds gehoord over dit kleine eilandje in de Atlantische oceaan dat ook wel “Het eiland van de eeuwige lente” of “Het Bloemeneiland” wordt genoemd. Het hele jaar door is het er een aangename graad of 20, en het is dan ook een geliefd eiland voor wie onze koude winters even wil ontvluchten zonder al te ver te moeten vliegen. Van op onze boot werpen we een eerste blik op het eiland, en ik ben onmiddellijk verkocht. Tegen een steile helling staan talloze kleine witte huisjes met feloranje daken.