Lissabon is onze laatste haven, en voor mij hoeft het eigenlijk niet meer. Het is duidelijk dat we nu echt wel op de terugweg zijn, en onze stop in Lissabon voelt een beetje als een plaspauze langs de autostrade om de eentonigheid van de lange rit te doorbreken. Ik snap dat de chauffeur graag zijn benen nog eens wil strekken, maar zelf wil ik nu zo rap mogelijk naar huis. Begrijp me niet verkeerd.

In 2008 zijn Thomas en ik al eens in Athene geweest, en eigenlijk vonden we het een van onze mindere stedentripjes. De Acropolis is wel eens leuk om te zien, maar verder heeft de stad niet zo veel te bieden. De vorige keer hadden we op een bepaald moment onze buik zo vol van de drukte en stank van de moderne binnenstad dat we wilden vluchten naar de zee. We namen de metro naar het havenstadje Piraeus, in de hoop daar te kunnen relaxen op een idyllisch terrasje met zicht op traditionele vissersbootjes.

Istanbul is een van de havens waar ik enorm naar uitkeek, en dat blijkt volkomen terecht. Wat een topstad! Nog voor we goed en wel van de boot zijn, voelen we ons al helemaal welkom in Istanbul. De toeristische dienst van Turkije komt op de boot plannetjes van de stad uitdelen, en zij verzekeren ons dat alle bezienswaardigheden op wandelafstand liggen. Bij het buitenwandelen van de haven laten we de taxichauffeurs dan ook vrij kordaat weten dat we niet geinteresseerd zijn. De taxibestuurder die ons aansprak, blijft glimlachen en wenst ons een prettige dag toe.

Onze eerste stop in Turkije is uitzonderlijk kort: we hebben maar een halve dag in Izmir, en willen er dan ook het maximum uithalen. De grootste toeristische trekpleister in de regio is Ephese, en dat is waar wij naartoe willen. We krijgen niet echt een warme ontvangst in Izmir. Het regent, en het is nog geen 10 graden. Voor het eerst in maanden moeten we een jas aandoen, en dat vind ik maar niets.

Mijn verwachtingen voor onze stop in Haifa zijn niet echt hoog. De voornaamste reden dat we in Israel stoppen, is om religieuze plaatsen als Jeruzalem en Bethlehem te bezoeken en dat spreekt mij niet echt aan. Ik heb geen zin om drie uur in een bus te zitten om de berg te zien waarop Jezus eens heeft staan vertellen, of de rivier waarin hij zogezegd gedoopt werd. Wij kiezen er dan ook voor om er een rustige dag van te maken in de buurt van Haifa.

Na twee hele drukke Egypte-dagen hebben we nood aan een rustdag. We hebben geen speciale plannen in Cyprus, dus blijf ik lekker lang in bed liggen. Om 11u vindt Thomas het toch tijd om op te staan, en iets voor de middag dropt de shuttlebus ons in het centrum van Limassol.

Vandaag hebben we de zotste excursie van onze hele reis op het programma staan. Terwijl de Aurora door het Suezkanaal vaart, gaan wij helemaal met de bus naar Cairo om de wereldberoemde piramides van Gizeh met onze eigen ogen te zien. Omdat er een grote zandbak ligt tussen Cairo en Suez, moeten we al om 3u opstaan voor dit tripje. We varen met een tenderbootjeskonvooi naar de kust van Suez, en Thomas is zo moe dat hij trots verkondigt dat we op de Nijl aan het varen zijn. Toch niet.

Je bent pas een echte cruiser als je in een haven alle bezienswaardigheden links laat liggen om de dag door te brengen in een luxeresort. Wij zijn ondertussen begonnen aan de vijfde en laatste sector van onze reis, en hebben nog geen enkel hotel bezocht. Om onze geloofwaardigheid als wereldcruiser op te krikken, beslissen we dan maar om in Sharm El Sheikh toe te geven aan de groepsdruk.

Op ons tweede dagje Dubai gaan we vroeg op pad, want om 10 uur worden we verwacht in de Burj Khalifa. Wij vinden dat je het hoogste gebouw ter wereld pas bezocht hebt als je er op gestaan hebt, dus dat is exact wat we van plan zijn. Het gebouw zelf is 828 meter hoog, maar het observatieplatform op de 124e verdieping is maar iets over halverwege. De zichtbaarheid is vandaag stukken beter dan gisteren, maar toch hangt er nog altijd te veel stof in de lucht om goed te zijn.

Onze aankomst in Dubai is heel stoffig. De zandstorm uit Abu Dhabi is hier duidelijk ook langs geweest, en van op onze boot kunnen we amper het havengebouw zien staan door al het zand in de lucht. Wij vinden dat eigenlijk niet zo heel erg, want vandaag hadden we een zandkijkdag ingepland. Wij mogen op jeepsafari in het woestijngebied rond Dubai, en hebben er bijzonder veel zin in.