Samen op stap

Ongeveer twee weken voor het begin van onze reis, kregen we te horen dat een van onze stops geschrapt werd. Omwille van veiligheidsredenen gaan we niet naar Acapulco, Mexico. Ik had op zich niet veel zin in een confrontatie met de lokale drugsmafia, maar de afgelasting van deze stop wil wel zeggen dat we tussen het Panamakanaal en San Francisco zes lange zeedagen hebben, en dat lijkt mij toch wat veel van het goede. Zes lange dagen turen in het grote niets van de Pacific.

Tenminste, zo dacht ik er over. De Stille oceaan blijkt een stuk minder stil dan ik had gevreesd. Donderdag, op onze eerste zeevoormiddag zien we plots verdacht veel mensen naar het water kijken: er zijn dolfijnen gespot! Ik rep me naar het dichtstbijzijnde raam, en zie ze nog net twee vrolijke sprongetjes maken voor ze definitief onder water verdwijnen. Dat smaakt naar meer...

Dolfijnen, echt waar!...en ik word op mijn wenken bediend. Na de lunch gaan we een toertje wandelen op het Promenadedek, en plots zie ik in de verte iets in en uit het water verdwijnen. Thomas ziet niets, dus ik begin te vrezen dat ik aan het hallucineren ben, maar nog geen twee minuten later wordt mijn vermoeden bevestigt. In de verte is een grote groep dolfijnen losgelaten. Thomas rept zich naar de kajuit om de verrekijker op te pikken, en even later staan we met zijn tweetjes naar het water te turen.

We hebben ongelofelijke chance vandaag met het weer. Niet alleen is het superzonnig (“wall to wall sunshine”, zoals dat hier heet), er is ook geen zuchtje wind en dat wil zeggen dat de oceaan pannenkoekenvlak is. Iedere witte golf die we zien, wordt dus veroorzaakt door een springende dolfijn, en dat maakt het heel gemakkelijk om ze te spotten.

De rest van de namiddag blijven we op het promenadedek, en soms zijn de dolfijnen zo dichtbij dat ik de splash hoor voor ik de dolfijnen zie. Op het einde van de dag hebben we zeker een vijftigtal dolfijnen gespot, en voelen we ons de koning te rijk.

'k Heb de zon zien zakken in de zee...We vieren deze geslaagde zeedag met een lekker glaasje bruine rum uit St. Lucia, en een onvergetelijke zonsondergang. Ook nu nog is er geen wolkje te bespeuren, en de kapitein kondigt aan wat we zelf ook al vermoedden: dit zijn de ideale omstandigheden voor de “green flash”. Heel soms, als alles meezit (scherpe horizon, geen wolken), krijg je vlak voor de zon helemaal achter de zee verdwijnt een nanoseconde een felgroene flash te zien. Uiteindelijk blijkt de horizon net iets te wazig vanavond, maar ik heb nog nooit zo duidelijk de zon zien zakken in de zee.

Naar mijn gevoel hebben we er een perfecte eerste zeedag opzitten... tot ik te horen krijg van een van onze tafelgenotes dat zij niet alleen dolfijnen gezien heeft vandaag, maar ook grote waterschildpadden. Uiteraard ben ik jaloers.

Een zeeschildpad, echt waar!Gelukkig hoef ik niet lang te wachten voor ik ook mijn eerste schildpadden spot. Vrijdag staan we een klein uurtje aan de reling van het promenadedek naar het water te turen met als resultaat: een schildpad of 25 (meestal alleen, soms eens twee tegelijk) en een groepje dolfijnen dat zo dicht bij de boot aan het spelen is dat het lijkt alsof ze aan boord proberen te springen.

De schildpadden drijven aan de oppervlakte, en zijn erg makkelijk te spotten door hun uitstekende kopjes. Gisteren was het dolfijnendag, vandaag is het duidelijk schildpaddendag. Ik vind het helemaal geweldig.

Even, heel even, ben ik volmaakt gelukkig. Dan krijg ik te horen dat er aan de andere kant van de boot twee orca’s gespot werden. Ik wil ooooook!