Samen op stap

Op onze eerste zeedag heb ik geen zee gezien, en dat is te wijten aan het de beruchte Bay of Biscay. De baai heeft de reputatie nogal hobbelig te zijn, en dat zullen we geweten hebben. Onmiddellijk na het vertrek uit Southampton vond ik alles nog geweldig, en keek ik enorm uit naar ons eerste avondmaal en de kennismaking met onze tafelgenoten. Een klein uur later is dat al een stuk minder, en ik ben er zelfs niet in geslaagd om het diner volledig uit te zitten. Nog voor het dessert ben ik naar de kajuit gevlucht om plat op bed te gaan liggen in een donkere kamer.

Storm in het zwembadDonderdag worden we na een bijzonder bewogen nacht uit onze halfslaap gehaald door een mededeling van de kapitein met de niet zo vrolijke melding dat hij de eerste 24 uur zeker geen beterschap verwacht. Current conditions: windkracht 10. State of the ocean: Rough. Op die manier vind ik wereldcruisen eigenlijk maar niets.

Thomas voelt zich een stuk beter dan ik, en stelt voor om te gaan lunchen. Hij steekt het licht aan, en ik doe een poging om recht te zitten in bed. Mijn hele lijf protesteert, dus stuur ik hem maar alleen op pad. Een uurtje later komt hij terug om verslag uit te brengen. Op weg naar het restaurant was het opletten voor de plasjes kots op het tapijt, en de eetzaal zelf was op een tiental dappere zeevaarders na volledig leeg. Je kon in de keuken hele stapels borden omver horen vallen, en verschillende obers hebben hun volle dienbladen over het tapijt uitgestrooid bij een nieuwe verraderlijke golf.

Hij is ook eens gaan kijken naar het kraaiennest, helemaal vooraan in het schip. Daar kon je pas echt zien hoe ruw de zee is. Het water spatte geregeld helemaal tot op de ramen van deze bar op de dertiende verdieping van de boot. De zwembaden werden na iedere golf een beetje leger, dus heeft het personeel beslist ze maar handmatig te laten leeglopen. Zo goed als alle activiteiten van de dag worden gecanceld: de begeleiders van het koor en de knutselklas liggen ook ziek in bed, en de dansleraars van het “line dancing” ziet in dat het geen zin heeft om de les te laten doorgaan. Het is niet mogelijk om gewoon stil te staan, laat staan om allemaal samen op een rechte lijn te dansen.

GolfkesOndertussen lig ik de hele tijd in onze kajuit, te wachten op een nieuwe update van de kapitein. Hij laat ons geregeld via de intercom weten hoe het zit met de vorderingen van het schip, en hij blijft zich maar verontschuldigen voor de uitzonderlijk ruwe omstandigheden.

Wanneer Thomas terugkomt, voelt hij zich ook wat slapjes. Hij komt er gezellig bijliggen in bed. Een uur of vijf later gaat hij er nog eens op uit om ons avondmaal bijeen te sprokkelen: op aanraden van het personeel van de boot houden we het vanavond allebei bij droog wit brood. Het is het eerste wat ik eet sinds dat ene kroketje dat gisteren mijn avondmaal moest voorstellen. En zeggen dat ik op voorhand bang was dat ik mij voortdurend zou overeten op reis...

Omdat we toch niet veel anders kunnen doen, gaan we rond een uur of 7 alweer slapen. Wanneer we vrijdag wakker worden na alweer een onrustige nacht op de boot, is het ergste van de storm gelukkig voorbij. Heel voorzichtig waag ik me nog eens buiten onze kamer, en van op het promenadedek krijg ik ein-de-lijk de zee te zien.

Niet veel later laat de kapitein ons weten dat we de Bay of Biscay achter ons hebben gelaten, en dat we de komende dagen beloond worden met een hele kalme zee. Als we onze ervaren medepassagiers mogen geloven, is het ergste stuk van deze hele wereldcruise achter de rug.
Vanaf nu wordt het alleen maar beter.