Samen op stap

Van zodra ik wist dat Thomas en ik nog een jaartje naar de VS zouden gaan, stond het voor mij vast: deze keer moeten we ervan profiteren om iets meer van het land te zien. Het hoekje USA dat het meest tot mijn verbeelding spreekt, is het Zuidwesten: de rode rotsen, de diepe canyons, en de eindeloze rechte wegen in een verlaten woestijnlandschap. In Texas hebben we ontdekt dat het een plezier is om met de auto over een lege weg te scheuren, en zo krijgt onze reis langzaam maar zeker vorm. Het resultaat? Een geweldige road trip met vertrek en aankomst in Las Vegas, en onderweg genoeg Nationale Parken en Scenic Byways om ons hartje aan op te halen.

The Road Ahead.Bij ons vertrek is het uitzonderlijk druk op de luchthaven. Gisteren was Marathon Monday, en de jaarlijkse marathon lokt loop- en kijklustigen van over het hele land naar Boston. De terminal ligt dan ook vol stijve harken die trots pronken met hun medaille en felgroene marathonjasje, maar vandaag amper op hun benen kunnen staan. Tijdens het boarden vraagt het vliegtuigpersoneel om een applausje voor al die marathonlopers die gisteren de finish gehaald hebben, en vandaag toch blijven zitten wanneer de passagiers die slecht ter been zijn worden opgeroepen voor de pre-boarding. Het zorgt wel onmiddellijk voor wat sfeer in de luchthaven.

Thomas en ik zitten op de allerlaatste rij van het vliegtuig, en hebben drie stoelen voor ons alleen. We vliegen met JetBlue, waar je sowieso vrij veel beenruimte hebt (naar Amerikaanse normen dan toch) en waar je tijdens de vlucht onder andere gratis Doritos kunt knabbelen. Ik bereid me dus voor op een erg comfortabele vlucht richting het ultieme oord van verderf, Las Vegas.

It's empty.Het geluk staat helaas niet aan mijn kant. Ik zit amper neer voor ik besef dat ik geen rekening had gehouden met het tijdsverschil tussen Boston en Las Vegas, waardoor mijn vlucht plots zes uur duurt in plaats de drie uur die ik in gedachten had. Bovendien kondigt het boordpersoneel even later aan dat we een hobbelige vlucht mogen verwachten.

Doe mij er de volgende keer aan denken dat ik uitstap als ik nog eens zo’n aankondiging te horen krijg. Ik heb al wel eens op een vliegtuig gezeten, en ik heb al wel eens turbulentie gevoeld, maar dat was niets vergeleken met deze vlucht. De Midwest wordt geteisterd door hevige tornado’s, en wanneer we boven Chicago vliegen, lijkt het alsof de wind ons vliegtuig een erg interessant stukje speelgoed vindt. We worden behoorlijk door elkaar geschud, en bij elke nieuwe schok vrees ik dat ons vliegmachien het zal begeven. Ondertussen begin ik mij af te vragen wat de one-way drop off kosten zouden zijn als we over twee weken met onze huurwagen helemaal terugrijden tot in Boston, en of we in september ook met de boot naar België zouden kunnen terugvaren. Kortom, ik ben mij een beetje aan het aanstellen.

Road Trip Time!Thomas doet wat hij kan om mij te kalmeren, en uiteindelijk slaagt hij er in om mij tot rust te brengen door zijn arm beschermend om mijn schouders te leggen, en mij te laten meegenieten van de klassieke muziek op zijn iPad. Als het vliegtuig schommelt op de melodie van een symfonie van Mozart, lijkt het ineens minder erg.

Ik ben duidelijk niet de enige passagier die zich niet zo geweldig voelt tijdens de vlucht. Een uurtje voor we landen valt er plotseling een jonge vrouw flauw, vlak naast mijn stoel. Het is een van de marathonloopsters, die de 42 km in haar benen toch niet zo goed verteerd heeft. De enige persoon met een medische achtergrond aan boord blijkt een tandarts te zijn, en ook Thomas is niet het soort Dr. waar je in medische noodsituaties veel aan hebt.

Onze nieuwe vriendUiteindelijk landen we iets voor middernacht toch nog veilig en wel in het felverlichte Las Vegas. Al van in de aankomsthal is mij duidelijk dat we in een andere wereld beland zijn: terwijl je op de bagage wacht, zie je overal grote borden met videoreclame, en wie dat wil, kan hier al een eerste gokje wagen op een van de vele gokmachines.

Wij lopen dat alles voorbij, en gaan kennis maken met onze reisgenoot voor de komende twee weken: een grijze Kia Sportage, die ons tien minuutjes later veilig afzet aan het eerste hotel van de rondreis. Wij zijn er klaar voor!