Samen op stap

Op mijn verjaardag komen we aan in Auckland, en onze eerste stop in Nieuw Zeeland bezorgt mij de ideale afleiding om te vergeten dat ik vanaf nu officieel oud ben. Gedaan met Buzzy- en Go-passes, want vanaf nu zit ik dichter bij de 30 dan bij de 20. Gelukkig is het heel erg moeilijk om mij oud te voelen op onze cruise: we weten sinds kort dat minder dan 10% van de passagiers onder de 50 is, en we hebben nog altijd niemand leren kennen die jonger is dan ik en niet meereist met zijn ouders.

Verjaardagskaart van de kapitein!Hoewel het al de 26e keer is dat ik jarig ben, is het voor heel veel dingen de eerste keer. Het is de eerste keer dat ik mijn verjaardag ’s zomers kan vieren, de eerste keer dat ik zo vroeg mag beginnen juichen (vorig jaar in Boston moest ik 18 uur langer wachten), en het is zeker de eerste keer dat Thomas meer cadeaus krijgt dan ik.

Ik begin de dag met een telefoontje naar het thuisfront van onder de Sky Tower, de hoogste toren van het Zuidelijke halfrond. Dat tweede deel is essentieel, want in het Noordelijke halfrond zou de trots van Auckland amper het vermelden waard zijn. Het is leuk om de stemmen van mijn ouders te horen, en bijzonder vreemd om te beseffen dat we helemaal aan de andere kant van de wereld staan. De kortste route naar huis is momenteel recht naar beneden.

De hoogste toren van het Zuidelijk halfrondAuckland is een ideale stad om te voet te verkennen. We wandelen door mooie parkjes, langs de universiteit van Auckland, en door de Victoraanse wijk Parnell. Het mooiste aan de stad is evenwel de havenzone. Dit gedeelte is pas vernieuwd, en het is een plezier om hier gewoon rond te dwalen, mensen te kijken, en ons te vergapen aan de vele luxejachten en plezierbootjes die hier in de haven liggen. Er zijn overal terrasjes en restaurants met een mooi uitzicht, maar we zien ook verschillende groenzones, plonsbadjes, ligstoelen, picnictafels, en sportterreinen. We beginnen echt te snappen waarom Auckland altijd zo hoog eindigt in lijstjes van de meest leefbare steden.

Relaxen in de vernieuwde havenHet enige waar we ons vandaag een beetje aan mispakt hebben, is de zon. De kapitein had een bewolkte dag voorspeld, met maxima rond de 20 graden. We krijgen veel minder wolken te zien dan verwacht, en het is niet te geloven hoe goed we de zon voelen branden op onze tere witte vellekes. Als het hier in februari al zo warm is, wat moet dat dan in augustus zijn ! :)

We slenteren een beetje door de winkelstraat op zoek naar postkaartjes, maar in plaats daarvan belanden we in een sportwinkel waar Thomas watersandelen koopt. Hij is al de hele reis jaloers op mijn paarse Teva-sandalen, en nu wil hij zijn eigen paar. Ik ben er nog altijd niet goed van: het is mijn verjaardag, maar Thomas krijgt nieuwe schoenen.

WVerbrand op mijn verjaardag!e maken er verder nog een heerlijk ontspannen dagje van, en doen een terrasje met zicht op onze mooie boot. ’s Avonds lijkt het er heel even op dat ik aan het “happy birthday”-moment van de obers ga ontsnappen, maar Thomas is zo vriendelijk om onze kelner er nog eens aan te herinneren dat ze mij zeker niet mogen vergeten. En zo zit ik even later met vuurrode kaken te luisteren naar vijftien obers die een liedje komen zingen voor mijn verjaardag in een overvol restaurant. Thomas vindt het geweldig leuk, en ik kan het alleen maar in stilte ondergaan.

De Maori'sNa het diner wacht ons nog een laatste hoogtepunt: een Maori show. Zes opvallend getattoeerde Maori’s introduceren ons in hun cultuur. Ze zingen traditionele liedjes, doen een welkomstdans, laten zien hoe ze al van jongsaf aan hun oog-handcoordinatie trainen, en geven ons een mini-cursus “Haka voor beginners”.

Een haka is een soort provocerende dans met veel billengeklets en grondgestamp om de tegenstanders te intimideren, maar het belangrijkste van al is de gelaatsuitdrukking. Een goede “Maori war face” bevat vier elementen: het is tegelijk lelijk en gek, en straalt kracht en agressie uit. De professionals doen het verschillende keren voor, en in principe steken ze vooral hun tong heel ver uit hun mond, en trekken ze hun ogen angstaanjagend ver open, terwijl ze iets onverstaanbaars roepen.

Ik heb sindsdien heel veel geoefend, en ik zie er ondertussen bijna uit als een echte Maori krijger. De eerstvolgende keer dat Thomas van plan is om een koor in te huren voor mijn verjaardag, ga ik ze allemaal wegjagen met mijn schrikwekkende Maori War Face.