Bij Fiji denk ik aan eindeloze palmstranden vol hangmatten, onbewoonde tropische eilandjes, en water dat zo helder is dat je nog altijd je voeten kunt zien als de zee tot aan je middel komt. Voor vandaag hebben we dan ook beslist om onszelf eens goed te soigneren, en om ons een luilekkerdagje cadeau te doen op Beachcomber Island. Dat kleine brokje land is net groot genoeg voor 1 resort. Rond het eiland ligt een rif waarin je eindeloos kunt snorkelen, en ’s middags kan je aanschuiven aan een barbecue op het strand.
Beachcomber IslandWe hebben sinds onze eerste halfslachtige poging in het zwembad niet meer gesnorkeld, maar vandaag gaan we daar verandering in brengen. Gewapend met een tas vol snorkelgerief, droge kleren, en leesmateriaal stappen we op de catamaran die ons naar Beachcomber zal brengen. Wij zijn klaar voor een dagje in het paradijs!
Jammer genoeg is het paradijs niet klaar voor ons. Op de catamaran worden we behoorlijk doorheen geschud, en het ziet eruit alsof het ieder moment kan beginnen te regenen. Als we op het strand gedropt worden, beslissen we om het ontbijt te skippen en op het gemak helemaal rond het kleine eilandje te wandelen. Halverwege de wandeling begint het te gieten, en we hebben al snel door dat het de rest van de dag niet meer zal goedkomen. Uiteindelijk zal het pas stoppen met regenen als we terug op onze vertrouwde Aurora zijn. Op het eiland zijn alle buitenactiviteiten afgelast: de gratis boottochtjes naar een snorkelrif gaan niet door, en het is ook niet veilig om te gaan duiken of om te parasailen.
De eigenaars van het resort op het eiland doen wat ze kunnen om ons op te vrolijken: er is een bandje, een modeshow, we leren hoe je op verschillende manieren een sarong kunt knopen, er is een mandweefdemonstratie en een van de locals toont ons hoe je met de blote hand een kokosnoot kunt openen. Ondanks al hun moeite, zit het eiland vol zuurpruimen. Hiervoor zijn we niet naar Fiji gekomen.
Dominique tijdens een Sailaway PartyEr is maar een iemand die zich niets van alle donkere gezichten aantrekt, en dat is Dominique. Zij is een van de bekendste cruisegezichten, en vooral berucht voor haar sensuele danspasjes. Van zodra er ergens muziek te horen is, trekt ze haar schoenen uit en begint ze haar eenmansshow. In haar opvallende glitterkleedjes gooit ze ongegeneerd haar armen en benen in de lucht, zonder rekening te houden met het ritme van de muziek. Af en toe gaat ze eens pijnlijk onderuit, maar meestal springt ze gewoon weer recht en doet ze even enthousiast verder. Wij kijken al niet meer op van haar vreemde exploten, maar de jonge rugzaktoeristen die in het resort verblijven kunnen hun verbazing niet verbergen. Voor hun ongetrainde ogen moet het eruit zien als een traditionele offerdans aan de weergoden om beter weer af te dwingen. Die laatsten zijn duidelijk niet onder de indruk want het regent onverminderd voort.
Wij beslissen dat het niet uitmaakt of je nat wordt van de zee of van de regen, en willen toch gaan snorkelen. Ik stuur Thomas op verkenning maar net wanneer hij de oceaan induikt, begint het nog harder te regenen. De plek die wij hadden uitgekozen om ons gerief veilig achter te laten verandert in een rivier, dus ik ga gauw terug naar binnen om onze droge kleren te redden. Na een half uurtje komt Thomas terug met een paar foto’s van de verschillende soorten visjes die hij gezien heeft.
Het strand ligt er verlaten bij...Ik weet dat ik er spijt van zal krijgen als ik de hele dag binnen blijf, dus na een teleurstellende lunch trek ik mijn zwemvliezen aan voor mijn eerste poging tot snorkelen. Ik ben er helemaal klaar voor, en ben blij verrast over de temperatuur van het zeewater. Jammer genoeg blijft mijn euforie van korte duur, en ontdek ik nog maar eens dat ik echt geen strandmens ben. Mijn eerste voorzichtige stapjes in het water zijn al een hel: ik struikel voortdurend en het zand en de kleine stukjes koraal tussen mijn tenen blijken een ware marteling. In een poging om mijn zwemvliezen uit te spoelen, kom ik nog maar eens ten val, en de sterke stroming zorgt ervoor dat ik er niet in slaag om terug tot bij Thomas te geraken. Gelukkig staat hij een stuk steviger op zijn voeten, en komt hij mij redden.
Zielige visjes rond FijiEens we in iets dieper water zijn, gaat het heel even beter. Ik kan gewoon zwemmen, mijn bril blijkt ook in de zee waterdicht, en ik kan zelfs ademen door mijn buis! Ik start mijn zoektocht naar visjes, maar krijg alleen maar zand en rotsen te zien. Dan gebeurt het onvermijdelijke: een grote golf zorgt ervoor dat ik water in mijn mond krijg. Bweeuk, zeewater! Ik probeer al spartelend het water uit mijn buis te krijgen, stel vast dat ik hier niet meer kan staan en begin te panikeren. Ik vervloek mezelf. Waarom leek het mij ook weer een goed idee om te gaan snorkelen, terwijl ik helemaal niet van zand of zeewater houd? Nooit meer!
Dan komt de redding. De crew van het eiland vindt het ook een slecht idee om in dit weer te gaan snorkelen, en ze roepen ons terug naar het strand. Ik ben meer dan opgelucht. Ik heb niet opgegeven, ik moest stoppen op bevel van de eilandraad. Ik heb niet gefaald, de omstandigheden waren gewoon niet optimaal. Misschien, heel misschien, moet ik het snorkelen toch nog een kans geven als we in de Great Barrier Reef zijn...
Menselijk ankerNadat we onze niet-meer-zo-droge reservekleren hebben aangedaan is het tijd om te vertrekken. Iedereen is in een slecht humeur, maar de rest van de dag leren we om de zaken een beetje te relativeren. Terwijl wij in de gietende regen staan aan te schuiven voor de kleine shuttlebootjes naar de catamaran, kijken we naar een van de crewleden die er nog net iets erger aan toe is. Hij speelt voor menselijk anker, en vecht tegen de golven en de wind om ons kleine bootje zo stil mogelijk te houden. Plots vindt iedereen dat wij het nog zo slecht niet hebben.
De tenderbootjes’s Avonds bij het diner krijgen we te horen dat er nog wel meer fout gelopen is vandaag. Onze Aurora was te groot om de haven binnen te varen, dus moesten ze gebruik maken van “tenders”, kleine shuttlebootjes, om iedereen aan land te krijgen. Verschillende van die tenders zijn blijkbaar in de problemen geraakt.
Een van de officieren die voor de gelegenheid eens baas mocht spelen van een bootje is verloren gevaren. Op een bepaald moment regende het zo hard dat hij noch de kust, noch de cruiseboot zag liggen. Een honderdtal passagiers hebben meer dan een uur rondgedobberd in de ruwe zee tot het een beetje opklaarde, en ze de boot opnieuw zagen lagen liggen. De officier in kwestie moet de eerste jaren waarschijnlijk niet hopen op een promotie tot kapitein.
Een ander bootje is vastgevaren op een zandbank en moest bevrijd worden door een andere boot.
Dan hebben we het nog niet over de verschillende valpartijen bij het in- en uitstappen van de kleine tenders. De hoge golven zorgen ervoor dat de bootjes niet altijd even stil lagen, met heel wat accidenten tot gevolg. De schade bij de passagiers varieert van een aantal schaafwonden en een paar blauwe plekken tot gebroken ledematen. Tijdens het diner hebben we toch een aantal nieuwe gipsverbanden gespot.
Al bij al was vandaag voor de meeste passgiers een dag om snel te vergeten.
