Na ons drukke weekendje New York, gunnen we onszelf een beetje tijd om te bekomen. Op dinsdagmorgen slapen we uit. Of beter gezegd: ik blijf tot ’s middags in bed liggen, terwijl Thomas en Harriet al een paar uur enthousiast Orken aan het afslachten zijn in World of Warcraft.

Om 6:30 (jawel, zes uur dertig!) gaat de wekker al af. Na de mislukte poging van gisteren, willen we vandaag zeker op tijd vertrekken om de eerste boot naar Liberty Island te halen. Wij dachten dat die al om half negen vertrok, maar dat blijkt niet te kloppen. De eerste boot is pas om half tien, en dat betekent dat wij een uur te vroeg in de rij staan. Toch staan we hier zeker niet alleen: er staat onder andere een volledige school aan te schuiven, en de jongelui proberen de koude te verjagen door zo luid en zo vals mogelijk te zingen. Zonder succes overigens.

Ons tweesterrenhotelletje in Queens is het eerste hotel in de States waar wij verblijven dat gratis ontbijt serveert. Op de website stond dat het zeer beperkt was, maar wij eten ons buikje rond met bagels en donuts. Meer moet dat niet zijn. Daarna vertrekken we voor een tweede dag vol citytripplezier. Omdat we gisteren alle drie veel te koud hadden, nemen we vandaag unaniem de beslissing om onze pyjama stiekem onder onze kleren aan te houden.

Om 6u laat de wekker weten dat het tijd is om ons klaar te maken voor een weekendje New York. Bij het plannen van ons tripje, leek dat een goed idee, maar nu ben ik daar een stuk minder van overtuigd. Gelukkig krijg ik op de bus de kans om nog een dutje te doen tijdens de lange rit naar New York, want ondanks het feit dat de bus afgeladen vol zit, is het muisstil. Wanneer de bus plots de snelweg afdraait, ben ik onmiddellijk wakker en alert. Van zodra we stilstaan aan de Burger King, spurt ik naar de toiletten.

Als ik op een doordeweekse donderdagnamiddag vrijwillig een dweil ter hand neem, en als Thomas al om 18u thuis komt van zijn werk, dan is er duidelijk iets vreemds aan de hand. Dat klopt: vandaag mogen we onze eerste bezoeker van het seizoen verwelkomen. Harriet komt ons de komende twee weken gezelshap houden, en we hebben er allemaal ontzettend veel zin.

Woensdagavond komen we na twee lange vluchten, een busrit, een metrorit en een wandeling eindelijk thuis. Ik wil niets liever dan onmiddellijk mijn bed inspringen, maar er is een goede reden om dat nog niet te doen: Claus, onze huisbaas, komt nog langs met de sleutels van onze nieuwe studio! Hij laat ons weten dat ons plekje zo goed als helemaal klaar is, op een ding na: er staat nog geen zetel. Thomas en ik hebben al heel subtiel laten weten dat we graag een zetelbed zouden willen om toekomstige bezoekers te slapen te leggen, en dat we in Ikea wel iets naar onze smaak zouden kunnen vinden.

De conferentie gaat door in het JW Marriott Texas Hill Country hotel. De site deed mij al vermoeden dat het hotel de moeite ging zijn, en de reactie van de taxichauffeur die ons erheen zal brengen bevestigt mijn voorgevoel alleen maar. Toch ben ik onder de indruk wanneer ik het hotel plots naast ons zie opdoemen. Het is een gigantisch complex met onder andere twee golfbanen, een enorm zwembad (inclusief Lazy River) en vijf restaurants met elk een eigen karakter.

Zaterdag is al de eerste dag van de conferentie, maar omdat we niet ingeschreven zijn voor de satellite workshops overdag, begint het echte werk voor ons pas rond een uur of 5. Dat geeft ons nog een extra dagje om van de omgeving te genieten.

Tijdens ons verblijf in San Antonio wilde ik graag een Texas-ervaring inplannen. Een shooting range was te duur, en bij het woord “Dude Ranch” gaat Thomas kijken alsof er stront in zijn neus zit, dus moest ik op zoek naar iets anders. Al surfend op het internet kwam ik erachter dat de ultieme Texas experience binnen handbereik lag: in februari is de Rodeo in town!

Een van de bijwerkingen van een man met een carriere in de academische wereld is dat hij zo nu en dan eens op conferentie gaat. Meestal vind ik dat maar niets, want dat betekent dat ik een paar eenzame dagen en nachten voor de boeg heb, en dat Thomas zonder mij leuke dingen aan het doen is. Maar zo heel af en toe kan ik eens mee, en dan vind ik het geweldig. In 2008 zijn we samen naar Toronto en de Niagara Falls geweest, in 2009 mocht ik mee naar Stockholm, en deze keer gaan we naar San Antonio, Texas! Let me hear a “Yeehaw”!