4 juli 2009. Thomas en ik zijn nog maar net terug uit Stockholm, of het is al tijd voor ons volgende avontuur. Vandaag vieren de Amerikanen Independence Day, en wij willen ontdekken of de Amerikanen echt allemaal vlaggenzwaaiende patriotten zijn, of als we nog maar eens een cliché zullen kunnen ontkrachten.

Donderdag moet Thomas nog een allerlaatste keer naar de conferentie, maar het lukt iets minder vlot dan de voorbije dagen. Gisterenavond was er namelijk de beruchte Matrix Party, en als ik mijn man mag geloven, zijn de conferentiefeestjes altijd zwaar de moeite. Iedereen krijgt voor de gelegenheid een zwarte zonnebril, en sommige fanatiekelingen dossen zich zelfs helemaal in het zwart uit.

Woensdag is de dag waarop mijn ouders al weer afscheid moeten nemen van Stockholm en van mij, en voor Thomas is het de belangrijkste dag van ons verblijf in Zweden. Vandaag mag hij namelijk zijn werk gaan voorstellen in een auditorium vol kritische wetenschappers. Omdat hij zijn presentatie graag nog een laatste keer wil oefenen, schopt hij mij schandalig vroeg uit bed om testpubliek te spelen. Terwijl ik probeer om mijn ogen open te houden, legt Thomas uit waarom hij de beste promotorpredictieprogrammaevaluatiemethode ter wereld heeft en ik geloof alles wat hij mij vertelt.

Net wanneer ik van plan ben om te gaan slapen komt Thomas onverwacht thuis. Ik ben aangenaam verrast om hem zo vroeg thuis te zien, want ik had hem zeker niet voor middernacht verwacht. Thomas ziet er doodmoe uit na drie dagen conferentie, maar hij is nog lang niet van plan om te gaan slapen: hij komt vlug even zijn rugzak droppen, om daarna naar het Social Event van de Student Council te vertrekken.

Het is acht jaar geleden dat ik met mijn ouders op reis geweest ben, en ik had eerlijk gezegd ook niet verwacht dat het er nog eens van zou komen, maar nu is het dus toch zo ver. Aangezien Thomas elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op de conferentie zit, ga ik citytrippen met mijn “oudjes”.

Om ten volle te genieten van de schoonheid van een stad als Stockholm zijn er twee activiteiten die alle reisgidsen bestempelen als een absolute must: in een luchtballon over de stad zweven, en van op het water kennis maken met de verschillende eilandjes in en rond Stockholm.

Vandaag heb ik mijn eerste dagje eenzaamheid in Stockholm voor de boeg. Thomas wordt onmenselijk vroeg op de conferentie verwacht, en hij zal hoogstwaarschijnlijk pas ergens na middernacht terug thuis komen. Ik vind het ontzettend gewaagd van Thomas om mij helemaal alleen los te laten op Stockholm, hoofdstad van H&M en een ware winkelhemel. Ik besluit om er een oefening in zelfbeheersing van te maken en mij voor een keer in te houden.

Onze tweede en laatste nacht in de gevangenis van Stockholm was een ware hel. Doordat het nooit écht donker wordt ’s nachts, kon ik mijn jetlag er maar niet van overtuigen dat het al tijd was om te slapen. Bovendien was het veel te warm in ons kamertje. Hoewel ik nergens een klok kon zien, ben ik er van overtuigd dat ik heb wakker gelegen tot een uur of 5.

Om zo snel mogelijk korte metten te maken met een jetlag, ga je best voor de korte pijn. Daarom hebben Thomas en ik ons best gedaan om zo lang mogelijk wakker te blijven, en om zo lang mogelijk uit te slapen. Donderdagmorgen word ik wakker van de zon die onze kamer komt binnenpiepen, en ik ben trots op mezelf: ik heb de hele nacht zalig goed geslapen, en heb me blijkbaar erg vlot kunnen aanpassen aan de Zweedse tijd.

Hoewel ik bijna niet meer op mijn benen kan staan van vermoeidheid, zijn er onmiddellijk twee dingen die mij opvallen aan de Zweedse hoofdstad: het is hier ontzettend mooi én verbazingwekkend warm. Ik ben nog nooit eerder zo ver naar het Noorden gereisd, en ik heb mijn valies dan ook volgestopt met lange broeken en dikke truien. Het ziet er niet naar uit dat we ze de komende dagen zullen nodig hebben: het is hier een aangename 25°, en de komende dagen wordt er alleen maar meer van dat moois voorspeld.