Samen op stap

Om ten volle te genieten van de schoonheid van een stad als Stockholm zijn er twee activiteiten die alle reisgidsen bestempelen als een absolute must: in een luchtballon over de stad zweven, en van op het water kennis maken met de verschillende eilandjes in en rond Stockholm.

Dankzij Thomas’ collega’s hebben we al eens het plezier van een ballonvaart mogen ervaren, en voor een sightseeingtour op een slome ferry voelen we ons een beetje te jong. In onze Lonely Planet gids vinden we gelukkig een alternatief dat ons op het lijf geschreven is: met de speedboot door de Stockholmse archipel sjezen.

Met de speedboot door StockholmIedereen krijgt een reddingsvest –het zou niet de eerste keer zijn dat er iemand uit de boot valt als die een beetje heftig draait- en daarna mogen we een plekje uitkiezen op een van de grote zwarte rubberboten.

Zo lang we in het centrum van Stockholm rondvaren is er een strikte snelheidsbeperking van 12 knopen, waardoor we volop de tijd krijgen om te genieten van het mooie uitzicht. Van zodra we uit de haven zijn, trekt de boot op tot we aan 40 knopen varen (ongeveer 75 km/u). Het eerste moment kan ik amper ademen door de hevige tegenwind, en mijn haar wappert in het gezicht van mijn achterbuur.

Van zodra ik bekomen ben van onze plotse versnelling is het puur genieten: we halen met gemak alle boten rondom ons in, en zwaaien vriendelijk naar iedereen die we voorbijsteken. Eens we hen voorbij zijn, draaien we ons om zodat we kunnen toekijken hoe ze hevig heen en weer schommelen op de grote witte golven die onze boot creëert. We voelen ons heer en meester van het water.

Na anderhalf uur zit onze pleziervaart er al op. Het mocht voor mij gerust iets langer duren, maar we hebben er alweer een zalige herinnering bij die niemand ons nog kan afnemen.

Ondertussen heb ik een berichtje gekregen van mijn ouders: zij zijn aangekomen in Stockholm en zitten op ons te wachten op een terrasje in de winkelstraat. Van zodra we van de kade zijn, begin ik als een bezetene te stappen om hen zo rap mogelijk te zien. Ik heb hen al bijna vijf maanden niet meer gezien, maar die laatste minuten zijn er precies toch te veel aan. We horen elkaar minstens elke week wel eens via Skype, en daardoor lijkt Boston helemaal niet zo ver weg van België, maar het doet toch deugd om hen eindelijk terug te zien.

Mijn ouders in StockholmMet zijn vieren installeren we ons op een terrasje in de winkelstraat, maar Thomas kan jammer genoeg niet lang blijven. Hij wordt verwacht op de openingsreceptie van de conferentie, die plaatsvindt in de mooiste zaal van het stadhuis. Met zijn sportschoenen, korte broek en T-shirt, en met zijn haar nog helemaal in de war van ons boottochtje, trekt hij naar de fancy receptie.

Op conferentierecepties zijn de kelners meestal de enigen in kostuum, en omdat niemand wil aanzien worden voor een ober, maken de meeste wetenschappers er een sport van om er zo onverzorgd mogelijk uit te zien op dit soort deftige gelegenheden. Thomas is een erg goede wetenschapper.

Ik heb mijn ouders een hele avond voor mezelf. We slenteren samen door Gamla Stan, gaan dineren bij een lekkere Italiaan, en praten honderduit over wat er de voorbije maanden gebeurd is aan weerskanten van de Atlantische oceaan.
Met mijn ouders op stap gaan, voelt altijd een beetje als thuiskomen.