Amper twee dagen nadat we Thomas VP en Vero hebben uitgezwaaid, trekken Thomas en ik alweer naar de luchthaven om onze volgende gasten te verwelkomen. Ook Akke en Fem maken namelijk de grote oversteek, en zij nemen er uitgebreid de tijd voor: zes dagen lang zullen zij ons met hun aanwezigheid verblijden.

Zoals gewoonlijk slagen Thomas en ik er in om veel te vroeg op de luchthaven te arriveren. We hebben nog tijd om op ons gemak te lunchen, en om de gigantische knikkerbaan in de internationale terminal uitvoerig te bestuderen.

Het einde van het schooljaar nadert, en daarmee komt ook het einde in zicht van mijn eerste schooljaar als Cambridge School Volunteer. Mijn student Kevin kent ondertussen eindelijk het verschil tussen “avoir” en “être”, en hij begint zelfs al te snappen dat de Fransen die werkwoorden ook effectief vervoegen. Ik ben er in geslaagd om hem iets bij te leren, en ik genoot er enorm van om te zien hoe hij week na week vorderingen maakte, hoe klein die ook waren.

Zondagmorgen worden we wakker gemaakt door de regen die tegen het venster tikt. Wanneer we de gordijnen opendoen, blijft het bijna even donker in de kamer als voorheen: het is een sombere, grijze dag. Het contrast met de felblauwe hemel van gisteren kan bijna niet groter zijn.

Zaterdagmorgen blijkt dat ons plannetje gewerkt heeft: iedereen is op een normaal uur wakker, en ik heb zelfs uitzonderlijk goed geslapen. Thomas verwent ons allemaal met een Amerikaans ontbijt op bed (we hebben nu eenmaal niet genoeg stoelen...): blueberry wafels en pannenkoeken met verse aardbeien. Daar zou ik wel aan kunnen wennen.

Nadat we onze buikjes rondgesmuld hebben (en nadat iedereen eindelijk uit de badkamer is), is het tijd om onze gasten kennis te laten maken met Cambridge. Het is zalig weer buiten, en iedereen heeft er duidelijk zin in.

Vrijdag 15 mei is het eindelijk zo ver: we krijgen voor het eerst bezoek uit het verre België. Thomas VP en Vero maken de grote oversteek, en zullen een weekendje bij ons in Boston doorbrengen, voor ze NY onveilig gaan maken. Thomas en ik kijken er enorm naar uit om nog eens bekende gezichten te zien, en om een update te krijgen van de laatste roddels uit het Gentse.

Na drie maanden op de campus hebben we eindelijk ontdekt dat MIT ook een eigen café heeft: de Thirsty Ear Pub. Dit weekend hebben we voor het eerst bezoekers, en aangezien we waarschijnlijk wel eens samen op café zullen willen, lijkt het ons geen slecht idee om op voorhand al eens op verkenning te gaan.

Donderdagnamiddag heb ik mijn vaste afspraak met Professor Wallon voor anderhalf uur Franse Geschiedenis. Meestal kijk ik uit naar deze bijeenkomsten, maar vandaag vertrek ik tegen mijn zin en met een klein hartje naar de les. Vorige week moesten we namelijk een paper schrijven over het cultuurbeleid van Frankrijk, en vandaag is het tijd voor het onvermijdelijke moment: we krijgen onze schrijfsels terug, en worden hardhandig geconfronteerd met alle fouten die we gemaakt hebben.

Dinsdagmorgen word ik wakker gemaakt door het felle ochtendlicht wanneer Thomas de gordijnen opendoet. Ik kan niet geloven dat het alweer tijd is om op te staan, want het voelt alsof ik nog maar net in mijn bed lig. Wanneer ik even later voor de spiegel sta, wordt dit gevoel jammer genoeg bevestigd door de kringen onder mijn ogen.

Ook dit weekend staat er weer heel wat te gebeuren op onze geliefde MIT-campus: op zaterdag gaat het Cambridge Science Festival van start, en diezelfde dag vindt ook het Spring Weekend Festival plaats. Uiteraard gaan Thomas en ik een kijkje nemen.

Het is heet, onmenselijk heet: buiten is het meer dan 90°. Gelukkig drukken ze hier in de VS de temperatuur uit in graden Fahrenheit, dus het kookpunt komt gelukkig nog niet in de buurt. De temperatuur schommelt wel rond de 33°Celsius en dat is toch iets warmer dan ons lief is.

Op de derde maandag van april wordt Patriot’s Day gevierd in Massachusetts. Het is van onze eerste feestdagen in de VS, en we willen deze dag graag beleven als échte Amerikanen. We gaan uit van het clichébeeld van een Amerikaans feest: vettige hotdogs, opzichtige parades, God bless America –speeches en bovenal een overdaad aan Amerikaanse vlaggen.