Samen op stap

Na drie maanden op de campus hebben we eindelijk ontdekt dat MIT ook een eigen café heeft: de Thirsty Ear Pub. Dit weekend hebben we voor het eerst bezoekers, en aangezien we waarschijnlijk wel eens samen op café zullen willen, lijkt het ons geen slecht idee om op voorhand al eens op verkenning te gaan.

De pub volgens Google StreetviewOnline kunnen we de kaart bestuderen, en we zijn bereid hen te vergeven voor het feit dat ze Heineken serveren van zodra we zien dat we er ook een Guiness kunnen krijgen aan een zeer democratische prijs. Verdere analyse van het wereldwijde web levert jammer genoeg niets op: Google Streetview toont ons een werf op de plaats waar het café zou moeten zijn. We zullen dus echt uit onze luie zetel moeten komen...

Onze expeditie is moeilijker dan verwacht: op het opgegeven adres vinden we nergens een deur. De werf heeft ondertussen plaats gemaakt voor een ultramoderne dorm voor doctoraatsstudenten, maar niets wijst erop dat hier ook een café is. Na een beetje ronddolen ontdekken we dat we toch juist zijn: door een openstaand venster zien we een zwak verlichte ruimte met een gezellige toog.

Na een beetje rondzoeken ontdekken we dat we binnen moeten langs de felverlichte receptie van de dorm. De gezellige warme sfeer van een pub is wel heel ver te zoeken...
Via een pas aangelegd middenpleintje komen we in een nieuwe moderne gang, die ons uiteindelijk naar de Thirsty Ear Pub leidt.

The Thirsty Ear PubHet café is een vreemde kruising tussen een gezellige bruine kroeg en een uniefresto. De zwak verlichte, donkerbruine toog doet denken aan de Sjakosj (RIP), terwijl de onpersoonlijke metalen tafels eerder iets weg hebben van een kantine. Aan de muren hangt het logo van de Boston Red Sox gevormd uit kroonkurkjes, maar er hangen evengoed drie gigantische LCD-schermen. De televisies worden geregeld gebruikt voor Guitar Hero wedstrijden of Trivia-quizjes, maar vanavond kunnen we kijken naar het laatste stukje van een basketbalwedstrijd van de Boston Celtics.

Wanneer we ons met een Guiness aan een tafeltje installeren, moeten de basketters nog exact zeven seconden spelen, maar op een of andere manier slagen ze erin om meer dan tien minuten te doen over die paar resterende seconden. De wedstrijd wordt voortdurend onderbroken voor vrije worpen, en het is onmogelijk om niet op te gaan in het spel.

De sterspeler van de Celtics in actieZowel voor ons naast ons als achter ons hangt er een scherm, en alle andere cafégangers juichen bij elk punt dat de Celtics maken, en kreunen verslagen wanneer de tegenstanders scoren. Het gaat redelijk gelijk op, en tot de laatste seconde blijft het spannend wie het zal halen. Uiteindelijk slagen de Celtics erin om in de laatste zeven seconden een kleine achterstand weg te werken en de overwinning binnen te halen. Iedereen in het café is uitgelaten omdat “we” gewonnen hebben, en de positieve sfeer werkt aanstekelijk.
Ik ga ervan uit dat er nu een gezellig feestje gebouwd zal worden.

Ik ben mis. Jammer genoeg wordt er overgeschakeld op een andere wedstrijd. Ook de Boston Red Sox komen vandaag immers in actie, en om een of andere reden zijn de meeste Bostonians wild van deze gezette mannen in hun belachelijk lelijke tenuetjes. Ik doe de moeite niet eens om de regels van het spel te snappen, en begin stilaan om te vallen van de slaap. Het is amper 23h, en Thomas en ik snakken allebei naar ons bed. Waar is het uithoudingsvermogen van in onze studentendagen in hemelsnaam naartoe?

Al een geluk dat we dit weekend zes uur voorsprong zullen hebben op onze gasten.
Jetlags, een fantastische uitvinding.