Samen op stap

Vrijdag 15 mei is het eindelijk zo ver: we krijgen voor het eerst bezoek uit het verre België. Thomas VP en Vero maken de grote oversteek, en zullen een weekendje bij ons in Boston doorbrengen, voor ze NY onveilig gaan maken. Thomas en ik kijken er enorm naar uit om nog eens bekende gezichten te zien, en om een update te krijgen van de laatste roddels uit het Gentse.

We willen onze bezoekers de ultieme Boston-ervaring bezorgen, en nemen ons voor om het perfecte gastgezin te spelen. In de loop van de week hebben we een tweepersoonsmatras gekocht en die helemaal naar onze studio gesleept, en sindsdien heb ik voortdurend gependeld tussen de winkel en onze studio om ervoor te zorgen dat het onze gasten aan niets zal ontbreken. Onze frigo zit vol Amerikaanse biertjes, onze diepvries vol lokale specialiteiten, en onze kasten vol lekkers. In mijn portefeuille zitten vier pasjes voor het openbaar vervoer, én ik heb zelfs onze studio eens opgeruimd. Het enige dat ik niet gedaan heb is gedweild, maar ik maakte mezelf wijs dat onze gasten mij anders niet meer zouden herkennen. Een semi-perfect gastgezin dan maar...

Zicht op Boston vanuit de metroVrijdagmiddag ga ik Thomas oppikken op zijn werk, en dan trekken we samen naar de luchthaven om Mr. en Mrs. From Parys hartelijk te verwelkomen in de US of A. Het is een erg plezierig weerzien en terwijl Thomas en Vero proberen om een eerste blik op Boston te werpen, vragen wij hen de oren van het lijf. Thomas krijgt een verslag van de laatste gebeurtenissen op het werk, terwijl ik vooral meer wil te weten komen over alle trouw- en huiskoopplannen van onze Gentse vriendjes.

Van zodra ze hun valiezen van de band gepikt hebben, stappen we de bus op richting Boston. Thomas en ik kijken geamuseerd toe hoe onze gasten klungelen bij het valideren van hun metrokaartjes. “Ach, die toeristen toch”, denken we, terwijl wij ons als echte Amerikaantjes ongegeneerd een weg banen door de bus, op zoek naar de laatste paar zitplaatsen.

Even later rijden we met de metro over de Charles, vanwaar Thomas en Vero voor het eerst de skyline van Boston kunnen bewonderen. Tot grote vreugde van Thomas en mij vinden zij het ook een schitterend zicht: de felgroene bomen langs het blauwe water, de talrijke witte zeilbootjes en iets verderop de weerspiegelende wolkenkrabbers. What’s not to like?

Onze bezoekers op de campusDaarna volgt het lastigste stuk van de reis: voor we ons thuis in onze zetel kunnen nestelen, moeten we eerst nog de volledige campus oversteken, en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Thomas “Cyborg” VP heeft vorige maand zijn knie in de verkeerde richting proberen te plooien, en sindsdien sputtert zijn been een beetje tegen. Gelukkig is er meer nodig dan dat om hem tegen te houden: met een indrukwekkende metalen constructie rond zijn knie en een kruk voor extra steun is hij onstuitbaar. Op weg naar huis laten we onze gasten al zien waar Thomas werkt, en waar we elke middag lunchen. We vertellen enthousiast over onze tijdelijke thuis, en het leven aan MIT terwijl Vero een fotoreportage maakt.

Aangekomen op onze studio krijgen we een zalig geschenkje: onze gasten hebben vijf zakken Belgische paprikanootjes van de Naldi binnengesmokkeld. Na drie maanden in het buitenland was dat het enige waar Thomas al heimwee naar had: die krokante, feloranje, artificiële maar o zo lekkere nootjes, en nu hoeft hij ook die verwennerij niet langer te missen. Dank jullie wel, Thomas en Vero, jullie maken mijn man gelukkig.

Omdat Thomas en ik bang zijn dat onze gasten door het uurverschil vannacht op een onmenselijk uur wakker zullen worden, hebben we een kwaadaardig plan uitgewerkt. We willen hen vanavond zo lang mogelijk wakker houden tot ze zo uitgeput zijn dat ze omvallen van de slaap en niet voor 8u wakker worden, ook al is het in hun hoofd dan al 14u. Zo komt het dat we voor de tweede keer deze week (en de tweede keer ooit) naar de Thirsty Ear Pub trekken.Vanavond is er de wekelijkse “Friday Fiesta” met live muziek, en we hebben geluk: op het podium staat een man of vijf geweldige jazzmuziek te produceren. Thomas en ik herkennen enkele gezichten van het jazzoptreden in Kresge vorige week, en ook zonder professionals in hun midden brengen ze het er duidelijk helemaal niet slecht vanaf.

De Boston Red Sox in actieNadat de buitenwipper onze paspoorten aandachtig bestudeerd heeft, bestel ik vier Guinessen en de barman noemt ons “very sophisticated” omdat we ons niet verlagen tot het drinken van Heineken. Terwijl ik probeer uit te vissen of hij het als een compliment bedoelde of niet, wordt de aandacht van de anderen getrokken door de gigantische televisie achter mij. Er is alweer een wedstrijd van de Red Sox aan de gang, en iedereen is het er al snel over eens dat baseball er helemaal niet uitziet als een echte sport. Na een half uur hebben we alleen nog maar missers gezien, en er heeft dus nog niemand gelopen. Plots slaagt er toch iemand in om de bal te raken, en pas dan komt de dokter in ons gezelschap tot de ontdekking “Hé, maar baseball, dat is gewoon honkbal!”. Inderdaad.

Het is een erg gezellige avond in de bar, maar onze gasten hebben het duidelijk steeds moeilijker om hun ogen open te houden. Ze zijn ondertussen al bijna 24u wakker, en we beslissen dan ook om hen niet verder te kwellen. We keren terug naar onze studio voor onze welverdiende schoonheidsslaapjes, want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.