Samen op stap

Zaterdagmorgen blijkt dat ons plannetje gewerkt heeft: iedereen is op een normaal uur wakker, en ik heb zelfs uitzonderlijk goed geslapen. Thomas verwent ons allemaal met een Amerikaans ontbijt op bed (we hebben nu eenmaal niet genoeg stoelen...): blueberry wafels en pannenkoeken met verse aardbeien. Daar zou ik wel aan kunnen wennen.

Nadat we onze buikjes rondgesmuld hebben (en nadat iedereen eindelijk uit de badkamer is), is het tijd om onze gasten kennis te laten maken met Cambridge. Het is zalig weer buiten, en iedereen heeft er duidelijk zin in.

Mannelijke boot, toch?Ondanks Thomas VP’s mobiliteitsproblemen wil hij proberen om zo veel mogelijk te voet te doen aangezien hij zwaar allergisch is aan alles wat neigt naar toeristenbusjes. Stiekem hopen Vero en ik dat hij zich in de loop van het weekend toch nog zal bedenken, want wij zouden maar al te graag een ritje maken met de Boston Duck Tours: de opzichtige amfibievoertuigen die de stad onveilig maken.

Jammer genoeg vinden onze Thomassen de felgekleurde en lawaaierige autoboten niet stoer genoeg, en willen ze daar niet in gezien worden. Het is ongetwijfeld dankzij de voortdurende dreiging van de Boston Duck Tours dat Thomas VP geen enkele keer geklaagd heeft over een pijnlijke knie.

We beginnen aan onze rondleiding op de campus van MIT, en we zijn wat trots om “onze” school te kunnen tonen aan onze gasten. Aan het Statta Center installeren we ons in het amfitheater, waar we volop genieten van de Amerikaans fauna. We zien het eerste eekhoorntje van de dag, en hoewel dat voor ons ondertussen al een redelijk vertrouwd beeld is, blijf ik gecharmeerd door die pluizige beestjes. Daarnaast worden we ook omsingeld door een enorme hoeveelheid vogels: overal huppen schattige musjes en we zien roodborstjes die bij nader inzien toch geen roodborstjes blijken te zijn.

Mus in actieVoor we naar Harvard trekken, laten we onze gasten een van onze favoriete Amerikaanse concepten ontdekken: Starbucks. Op een terrasje, met een koffie in de ene hand en een stukje blueberry muffin in de andere, genieten we volop van de zon op ons gezicht. Het duurt niet lang voor we gezelschap krijgen: enkele musjes proberen voorzichtig om de overgebleven kruimels van de muffin van onze tafel mee te grissen, en Vero slaagt er zelfs in om een actiefoto te nemen van een van de dieven. Het laatste musje dat onze tafel bezoekt is minder subtiel, en gaat er vandoor met het papiertje van onze muffin dat nog vol kruimels hangt. De sloeber!

Na dit intermezzo trekken we naar de campus van Harvard. Harvard in de lente is geweldig: we slenteren op ons gemak rond in wat Thomas VP “Harry Potterland” noemt. Het enige nadeel is dat er dit weekend door de examens op Harvard meer lawaaierige toeristen rondlopen dan studenten. Aan de andere kant van de Charles daarentegen, is de campus zo goed als helemaal verlaten, en daardoor nog indrukwekkender: verzorgde bloemperkjes met uitnodigende bankjes werden overal ingeplant tussen de statige gebouwen.

Lunchen doen we in de Subway. Thomas en ik proberen deze broodjeszaak meestal te vermijden, omdat we niet graag geconfronteerd worden met zo veel keuze: eerst kiezen wat voor brood je wil, dan welk beleg je graag hebt, welke kaas daarbij mag, of je broodje onder de gril mag of niet, welke groentjes je daar nog allemaal op mogen, en ten slotte nog welke saus of dressing je verkiest. Elke vraag wordt gesteld door een andere medewerker, en ze verwachten allemaal dat je weet wat ze vragen, én wat de keuzemogelijkheden zijn. Dat maakt een broodje bestellen een erg stresserende aangelegenheid, maar gelukkig maken de lekkere broodjes veel goed. Onze gasten doorstaan deze zware beproeving met glans.

Na de lunch installeren we ons op een bankje onder een boom, terwijl een straatmuzikant voor het nodige entertainment zorgt. Resultaat: de rest van de dag slaag ik er niet in om het liedje “what a day for a daydream” uit mijn hoofd te krijgen.

Onze gasten zijn ondertussen al meer dan een halve dag in “Boston”, maar eigenlijk hebben we hen alleen nog maar stukjes van Cambridge laten zien. Daar gaan we nu verandering in brengen: we stappen op de subway richting Boston. We wandelen door mijn favoriete baksteenstraat naar Boston Common en de Boston Public Garden, waar we alweer overweldigd worden door al het groen.

De beroemde Boston Swan BoatsVan Thomas en mij was het ook al even geleden dat we in Bostons tuin geweest waren, en er is duidelijk heel wat veranderd. Het mooiere weer zorgt niet alleen voor een overdaad aan toeristen, maar ook voor veel groen, veel bloemetjes, en opvallend veel trouwlustige koppels en (tot Thomas’ grote ergernis: fotografen). Op de vijver in de Boston Public Garden zijn ondertussen de beroemde “Swan Boats” verschenen. Hele bendes toeristen staan aan te schuiven om een tochtje van een kwartier op de vijver te maken op deze grote pedalo’s die bestuurd worden door jobstudentjes. Vero en ik vinden het fantastisch, maar we stuiten alweer op protest van onze Thomassen. Toegegeven, echt mannelijk zien de bootjes er niet uit..

Nadat we flink gewandeld hebben door het park, is het tijd om onszelf nog eens te verwennen met iets lekkers uit de Starbucks. Terwijl Thomas een warme chocolademelk voor mij bestelt, besluit ik om rap eens naar het toilet te gaan, maar dat valt dik tegen. De Starbucks naast het park wordt duidelijk als openbaar toilet beschouwd, en aangezien er maar één wc is, is het aanschuiven geblazen. Voor mij staat een bende zware jongens lawaai te maken voor de hele winkel, en ze zijn duidelijk allemaal goed beschonken. Bovendien lijken ze voortdurend nieuwe vriendjes te maken: ze roepen mensen van buiten naar binnen, die allemaal voor mij het toilet te zien krijgen. Na meer dan een kwartier verdraagzaam wachten, wordt mijn geduld beloond met een smerig toilet.

Hotdog, iemand?Nadat we allemaal onze koffies en chocomelks verorberd hebben, trekken we verder richting Copley Square. Dit is ongetwijfeld mijn favoriete pleintje in Boston, omdat het contrast tussen oud en nieuw nergens duidelijker aanwezig is, en het is leuk om te merken dat onze gasten mijn mening delen.

Via Boylston Street slenteren we daarna naar de Shaw’s Market, waar we verse bagels kopen voor morgenochtend en ingrediënten om vanavond lekker te koken. Vero gedraagt zich alsof ze zich in een pretpark bevindt: ze neemt een foto van het gigantische hotdogrek, en bestudeert gefascineerd de inhoud van bepaalde tussendoortjes. Zo staan er “allesbakjes” voor bij de tv, waarin je nootjes, chocolade, rozijnen en andere knabbeltjes allemaal door elkaar aantreft in één grote bak. Thomas en ik staan er ondertussen al niet meer echt bij stil, maar het grootste verschil tussen België en Amerika blijft toch wel de eetcultuur.

The church of Christ ScientistNa ons winkelavontuur trekken we voorzichtig terug richting Cambridge, maar eerst wil ik nog iets ontdekken. Achter de winkel ligt een stukje Boston waar Thomas en ik nog nooit geweest zijn, maar waar ik wel al over gelezen had: het domein van de Church of Christ Scientist. Hoewel het volledige gezelschap sceptisch staat tegenover alles en iedereen die Christ en Science in dezelfde woordgroep plaatsen, zijn we toch onder de indruk van de omgeving: een frivool fonteintje, een reflecterende vijver met daarrond een paar statige gebouwen, en een lichtblauw kerkje eerder in de Efteling zou verwachten.

Achteraf leert Wikipedia ons dat de Church of Christ Scientist gesticht is in Boston, en dat de aanhangers niet geloven in moderne geneeskunde, maar wél in mirakels. Tja...to each their own, zeker?

Van zodra we thuis zijn, is het vechten voor onze zachte blauwe zetel, maar we laten Thomas VP winnen. Iedereen voelt in zijn benen dat we vandaag een behoorlijk eind gewandeld hebben, en onze cyborg heeft dat allemaal op één knie klaargespeeld. Petje af.