Samen op stap

Op de derde maandag van april wordt Patriot’s Day gevierd in Massachusetts. Het is van onze eerste feestdagen in de VS, en we willen deze dag graag beleven als échte Amerikanen. We gaan uit van het clichébeeld van een Amerikaans feest: vettige hotdogs, opzichtige parades, God bless America –speeches en bovenal een overdaad aan Amerikaanse vlaggen.

Oorlogje spelen in LexingtonWe gaan op zoek naar de geschikte activiteit, en Thomas hoort via een van zijn collega’s dat er in de buurt “War reenactments” plaats vinden: de eerste veldslag van de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog wordt volledig nagespeeld. Jaarlijks komen duizenden mensen kijken hoe wannabe-soldaten zich in een rood-wit kostuum hijsen om te kunnen sterven voor het vaderland en achteraf tóch mee te kunnen gaan barbecueën. Jammer genoeg is het slagveld niet te bereiken met het openbaar vervoer, en begint de show om 5:30 ’s morgens.

Uiteindelijk beslissen we om gewoon in Boston te blijven waar de jaarlijkse Boston Marathon gehouden wordt. Het is de oudste marathon ter wereld, en er loopt ontzettend veel volk mee. Deze editie telde 23.162 lopers, waarvan 22.849 die ook effectief de eindmeet gehaald hebben.

Amerikaanse soldaten die de marathon uitmarcherenHet is zalig om door de verkeersvrije straten van Boston te stappen, en om te horen hoe de menigte alle lopers even enthousiast aanmoedigen.

Bij de duizenden lopers zijn er een paar die toch een aparte vermelding verdienen. Zo zien we een hele groep militairen die de 42 km marcheren in hun veel te warme uniform, met een loodzware rugzak op de rug. De toeschouwers juichen hen nog harder toe dan de andere lopers, en voor het eerst sinds onze aankomst hoor ik een paar omstaander gemeend roepen "Support our troops".
Ook wij zijn onder de indruk: deze mannen stappen rapper dan de meeste deelnemers lopen.

Verder zien we ook een achteruitloper, een loper zonder benen die ons op twee ijzeren protheses voorbijsnelde en een man verkleed als roze elfje (inclusief ballerina-rokje!). Een groepje jonge mannen snelt ons even later in badjas voorbij. Behalve hun sportschoenen hebben ze niets anders aan dan een peignoir en een douchekap, en in hun handen houden ze een badeendje en een schrobborstel. Ze hebben duidelijk een zware weddenschap verloren.

Deze man zonder benen liep de marathon in ongeveer 3u.Na een goed half uur wordt ons geduld eindelijk beloond: een loper die de Amerikaanse vlag bijheeft. Het zijn de eerste stars and stripes van de dag, en het zullen ook de laatste blijven. Alweer een cliché ontkracht.

Meer dan twee uur aan een stuk zien we hoe lopers eruit zien na een tocht van meer dan 40 km. Terwijl wij van aan de zijlijn genieten van een kopje koffie, een jelly donut en een portie fried chicken, bedenken we hoe eenvoudig het er uitziet: zo goed als iedereen loopt ons gezwind voorbij, en bij de meesten kunnen we zelfs geen druppeltje zweet bemerken.

Uiteindelijk slagen we er in onszelf er van te overtuigen dat wij ook in staat zijn om een marathon te lopen. Volgend jaar zijn wij nummers 22.850 en 22.851!
We wandelen naar huis, springen in onze sporttenue, en beginnen vol goede moed aan onze eerste marathontraining.

Een half uur later komen we allebei puffend en zwetend terug, terwijl we snakken naar een verfrissende douche en een glas water.
Sindsdien hebben we onze sportkleren niet meer aangeraakt, dus misschien waren we toch een beetje te optimistisch.