Samen op stap

Ook dit weekend staat er weer heel wat te gebeuren op onze geliefde MIT-campus: op zaterdag gaat het Cambridge Science Festival van start, en diezelfde dag vindt ook het Spring Weekend Festival plaats. Uiteraard gaan Thomas en ik een kijkje nemen.

Het is heet, onmenselijk heet: buiten is het meer dan 90°. Gelukkig drukken ze hier in de VS de temperatuur uit in graden Fahrenheit, dus het kookpunt komt gelukkig nog niet in de buurt. De temperatuur schommelt wel rond de 33°Celsius en dat is toch iets warmer dan ons lief is.

Op de campus hangt een echte festivalsfeer: op de trappen van Kresge treden jonge groepjes op, en de graspleinen liggen vol puffende studenten. Mooi weer betekent meestal ook dat de korte rokjes en de zomerse kleedjes uit de kast gehaald worden. Hier op MIT betekent dat jammer genoeg ook een overweldigend aantal jongens in foute shorts en sandalen met witte kousen.

Het Cambridge Science Festival

We gaan eerst naar het Science Festival, waar we aan de hand van verschillende experimenten kunnen ontdekken hoe “cool” wetenschap wel kan zijn. Het doelpubliek is zo’n 15 jaar jonger dan wij, maar daar trekken we ons helemaal niets van aan (hoewel ik van Thomas niet mocht meedoen aan een experiment waarin je M&Ms kon verdienen).

Een van de indrukwekkendste workshops is het bouwen van een eigen raket. Af en toe horen we een verdacht geluid, gevolgd door een gemeende “Wauw” van het publiek, dat toekijkt hoe de raket de lucht in schiet.
Nog even later volgt meestal een verschrikte "Aauw!", wanneer het projectiel terug naar beneden komt en op een nietsvermoedende voorbijganger landt.
Tijd om veiligere oorden op te zoeken.

We trekken ons terug in het Kresge auditorium, waar het verrassend koel is. Wanneer we zien dat er over een kwartiertje een show begint, installeren we ons in de comfortabele stoelen. Alles is beter dan de hitte van buiten, zo denken we. Even later blijkt dat we ons hierin schromelijk vergist hebben. De show die we te zien krijgen is getiteld “Marvelous Marvin and the Magic of Science”.

Marv' Marv'Marvin, een man van middelbare leeftijd probeert ons aan de hand van enkele luchtige experimentjes iets bij te leren over wetenschap. De hele show is in rijmvorm, en zo voorspelbaar dat zelfs de achtjarige jongen voor ons afleiding zoekt. Onze voorbuur neemt zijn Rubikskubus in de hand, en lost de moeilijke puzzel in iets meer dan een minuut op. We zijn meer onder de indruk van de kleine jongen dan van de grote Marvin.

Na drie kwartier komt er eindelijk een einde aan de kunstjes van "Marvelous" Marvin, en na deze hel lijkt de hitte buiten plots een stuk draaglijker.

Onze volgende stop is het Spring Festival, en hier ontdekken we hoe gemeen MIT kan zijn. Terwijl de kindjes voor wetenschapper spelen, spelen de wetenschapsstudenten voor kindjes. Op het festival worden gratis suikerspinnen uitgedeeld en kan je zo veel popcorn krijgen als je maar wil. Ondertussen kan je ook op het springkasteel, of kan je meedoen met een van de vele activiteiten: er zijn spelletjes met ballonnen, scheerschuim en krijtjes.

Overal hangt de duidelijke boodschap “Alleen voor MIT studenten”. De kindjes van het Science Festival kijken van achter een hekje watertandend toe hoe wij genieten van onze suikerspin, terwijl zij moeten bijleren over de structuur van een atoom.
Pure kindermishandeling als je’t mij vraagt.