Samen op stap

Tijdens ons verblijf in San Antonio wilde ik graag een Texas-ervaring inplannen. Een shooting range was te duur, en bij het woord “Dude Ranch” gaat Thomas kijken alsof er stront in zijn neus zit, dus moest ik op zoek naar iets anders. Al surfend op het internet kwam ik erachter dat de ultieme Texas experience binnen handbereik lag: in februari is de Rodeo in town!

Elke zichzelf respecterende stad in Texas organiseert ieder jaar een rodeo. San Antonio is een grote stad met tonnen zelfrespect, dus organiseren zij een van de grootste rodeo-evenementen van het jaar. Het spektakel duurt 17 dagen, en wij zijn er op het ideale moment om een van de halve finales mee te pikken. Bring it on!

Ook de bordjes hebben een cowboy hatDe bus brengt ons naar het festivalterrein, en daar merken we al gauw dat we behoorlijk uit de toon vallen. Thomas is zowat de enige man zonder cowboyhoed, en ik ben bij de minderheid vrouwen die niet voor de combo Daisy Dukes met Cowboy boots gekozen heeft. Jup, we zien er uit als echte toeristen.

Voor de show begint, hebben we nog tijd om een beetje rond te lopen op het domein. Er staat onder andere een gigantische kermis waar zo goed als niemand opzit. Enkel het schietkraam is in trek: in plaats van een simpel geweer krijgt de plaatselijke jeugd hier een mitrailleur om ballonnekes mee kapot te schieten. De uitdaging is misschien iets minder groot, maar het is des te efficiënter.

Verder hebben alle grote biermerken hier ook een dranktent, waar de hele dag door optredens zijn. Meestal zijn het poor lonesome cowboys die de eenzaamheid van hun bestaan bezingen voor een lege tent. In de “petting zoo” is het iets drukker: daar kan je in een stal tussen de varkens, lama’s, herten en pony’s gaan staan om ze te voederen. De beesten zijn een stuk minder enthousiast hierover dan hun bezoekers, en van achter de veilige hekken zie ik hoe een vrouw haar t-shirt bijna van haar lijf wordt gescheurd door een hongerig hert.

Pig RaceNaast de “petting zoo” heb je de varkensracebaan. Hier nemen vier biggetjes het telkens tegen elkaar op in een heuse hardloopwedstrijd, en het winnende varken wordt beloond met een Oreo koekje. We zien onder meer Brad Pig, Kevin Bacon, Hammah Montana, Shaquile O’ Squeel en Lindsey Lo-ham in actie komen. Na de races is het tijd voor de hoofdact in het zwijnenkraam: Swifty the Swimming Pig. U raadt het al: een zwemmend varkentje. Het is een erg vreemde show, maar er heerst een geweldige sfeer, en die Texanen zijn nog zotter dan ik dacht.

Even overwegen we in het gigantische Texas Shopping Center op de wei om alsnog een cowboyhoed en bijhorende boots te kopen, maar we veranderen snel van mening als we de prijskaartjes bekijken. Bovendien is het bijna tijd voor de Rodeo, dus we gaan onze plaatsen opzoeken in het gigantische AT&T center. Het stadium is de thuis van de San Antonio Spurs (basketbal) en San Antonio Rampage (Hockey), maar elk jaar in februari wordt het omgevormd tot een arena, en worden er honderden stieren, paarden en schapen in losgelaten. Wij zitten helemaal bovenaan in het gigantische complex, maar het uitzicht valt bijzonder goed mee.

Het AT&T CenterStipt om 19u begint er een lichtshow om ons warm te maken voor wat komen gaat. Daarna is er de “grand entry”: de arena loopt plotseling vol paarden die zo goed gedresseerd zijn dat het lijkt op een soort ballet. Uiteraard hebben alle ruiters een Texaanse of Amerikaanse vlag in de hand. We weten ondertussen dat alle shows in de VS beginnen met het volkslied, maar we hadden niet verwacht dat we hier ook eerst nog een gebedsdienst zouden krijgen. De stoere cowboy in de arena blijkt een priester te zijn, en hij bidt voor alle cowboys die vanavond hun kunstjes gaan tonen, en hoopt dat God met hen zal meerijden. Uiteraard steunt hij de Amerikaanse troepen, en hij hamert er nog eens op hoe graag God Amerika ziet. Ik vind het een vrij grappig gebeuren, maar de mensen rondom ons roepen om het hardst “AMEN”.

Daarna komt een oude knar het volkslied zingen. Op zijn lijf zit er precies al wat sleet, maar wat een stem heeft die man! Bij de eerste tonen van The Star-Spangled Banner krijg ik alweer kippenvel. Heel het stadium springt recht, en iedereen legt plechtig de hand op het hart. Op de grote schermen verschijnen ondertussen beelden van vliegende arenden, wapperende vlaggen en het Vrijheidsbeeld. Nog voor de laatste strofe wordt ingezet, voel ik een traan over mijn rechterwang rollen. Wat is dat toch met die Amerikanen en hun patriottisme? Als ik de Brabançonne hoor, kan ik enkel denken “Make it stop!”, terwijl ik in Amerika het volkslied elke keer opnieuw een van de hoogtepunten van het evenement vind.

Rodeo TimeWanneer ze de zanger uit de arena hebben weggedragen, is het eindelijk tijd voor het echte werk. De rodeo bestaat uit verschillende disciplines: Bareback (8 seconden op een ongezadeld paard blijven zitten dat tegensputtert), Steer Wrestling (vanop een rijdend paard op een stier springen om hem tegen de grond te worstelen), Tie-Down Roping (een kalf met een lasso vangen, en dan drie poten samenbinden binnen 8 seconden, een koe in een strikje leggen als het ware), Team Roping (team lasso: een cowboy gooit een lasso rond de nek van het beest, zijn compagnon zwierelt een lasso rond de twee achterpoten), Saddle Bronc Riding (ritmisch meespringen met een paard dat probeert om de cowboys ervan te gooien), en Bullriding (8 seconden op een wilde stier blijven zitten terwijl die vrolijk in het rond springt).

Ik vind het geweldig! Het is allemaal erg spectaculair, en in de loop van de avond krijg ik echt bewondering voor de cowboys in de arena. Rodeo vereist duidelijk meer dan alleen maar wat lef en een portie levensmoeheid, je hebt er ook heel wat precisie, techniek en lenigheid voor nodig. Van al dat testosteron in de arena, wordt het publiek (inclusief Thomas en ikzelf) helemaal wild. Voor ik het goed en wel doorheb, ben ik even luid aan het meeroepen als de die-hard rodeofans die naast ons zitten. Ik spring geregeld recht uit mijn stoel omdat ik zo onder de indruk ben van de straffe toeren van die mannen in de ring. We snappen niets van de puntentelling, maar we genieten van iedere seconde. Ik heb mijn Texas experience gekregen, zo veel is duidelijk.

Kan gebeuren...Tussen de officiële klassementen door, is er tijd voor een beetje lichter vertier. Je hebt onder andere de Calf Scramble, waar een hoop jongelui en een hoop kalfjes samen in de arena worden gedropt, en de jongeren moeten proberen om een kalfje te veroveren. Iedereen heeft een andere tactiek: sommigen trekken aan de staart van het beest om het naar de andere kant van de arena te verslepen (zonder succes overigens), anderen smijten zich met al hun gewicht op het beest (om er aan de andere kant weer van te vallen omdat ze iets te enthousiast gesprongen hebben). De laatste vrije koe wordt achtervolgd door 10 wilde jongelingen voor ze uiteindelijk getemd wordt door een erg fanatieke cowgirl.

Dan is er ook nog de Barrel Racing, het enige evenement voor vrouwen. Zij moeten op hun paard zo snel mogelijk rond drie tonnen op het veld lopen. Best een leuk tussendoortje, maar mijn favoriete evenement van de hele avond is ongetwijfeld Mutton Bustin’, Rodeo voor beginners. Men neme een willekeurige vierjarige, zet een helm op zijn hoofd, en plaatst dat geheel op een schaap. Het schaap in kwestie vindt dat natuurlijk maar niets, en zal alles proberen om de peuter zo snel mogelijk van zijn rug te schudden. De kleine die het langst kan blijven zitten, wint. Nope, ik verzin dit niet. De winnaar van vanavond is een heel bescheiden vierjarig jongetje dat nog nooit eerder op een schaap had gezeten. Het manneke vond het duidelijk niet zo plezant, maar ongetwijfeld zit er ergens in het publiek een papa ontzettend trots te wezen op Daddy’s little Cowboy.

Na de rodeo is er nog een optreden van een nobele onbekende countryzanger, maar wij gaan naar huis. Na het voorbije spektakel kan het optreden enkel maar teleurstellen. We hebben veel meer zin om nog eens langs de riverwalk te slenteren en na te praten over de zotte kunstjes van de cowboys.

Ik vind de conferentie nu al een succes!