Samen op stap

Een van de bijwerkingen van een man met een carriere in de academische wereld is dat hij zo nu en dan eens op conferentie gaat. Meestal vind ik dat maar niets, want dat betekent dat ik een paar eenzame dagen en nachten voor de boeg heb, en dat Thomas zonder mij leuke dingen aan het doen is. Maar zo heel af en toe kan ik eens mee, en dan vind ik het geweldig. In 2008 zijn we samen naar Toronto en de Niagara Falls geweest, in 2009 mocht ik mee naar Stockholm, en deze keer gaan we naar San Antonio, Texas! Let me hear a “Yeehaw”!

We don't dial 911Als ik Texas hoor, dan denk ik aan Rangers en Cowboys in uitgestrekte woestijnlandschappen, aan schietgrage Rednecks die in het weekend hun trailerpark verlaten om in hun grote pick-up truck op Mexicanenjacht te gaan. Allemaal met de zegen van God, dat spreekt vanzelf. Iedereen zegt dat Boston een vrij Europese stad is, en ik kijk er naar uit om in het Zuiden van States eindelijk eens het andere gezicht van Amerika te zien. Vooroordelen zijn er immers om ontkracht te worden.

Na een domestic flight van bijna 4uur naar Dallas, en een intra-state vlucht van een klein uurtje landen we eindelijk in San Antonio. De VS is enorm, maar Texas zelf is duidelijk ook niet klein. We zijn de luchthaven nog niet buiten, of we zien al onze eerste cowboy: vlak voor we aan de bagagebanden zijn, zien we een man met echte versleten cowboyboots, een cowboyhoed, een spannende jeansbroek met blinkende riem en gigantische buckle, en een deftig hemd met daarboven een mouwloze vest. Ik blijf me afvragen of het een echte is, of als die hier enkel om de toeristen te verwelkomen?

De conferentie begint pas op zaterdag, en dat betekent dat we een paar dagen hebben om volop de toerist uit te hangen. Voor we naar het conferentiehotel gaan, hebben we twee nachten geboekt in hartje San Antonio. We nemen de bus naar het centrum, en het valt mij onmiddellijk op dat ze hier in San Antonio veel meer ruimte hebben dan in Boston. Boston barst uit zijn voegen, en om meer plaats te creëren zijn ze in de hoogte beginnen te bouwen. Hier vind je, op enkele prestigeprojecten na, enkel laagbouw terug. Zelfs in de armere delen van de stad woont iedereen nog altijd in een soort bungalow, een vrijstaand huis dat zelden meer dan twee verdiepingen heeft.

The RiverwalkOns eerste hotel is schitterend gelegen aan de Riverwalk, de hoofdattractie van de stad. De Riverwalk is een natuurlijke bocht in de rivier die commercieel wordt uitgebuit. Aan weerszijden van de rivier is een wandelpad, en overal zijn souvenirwinkeltjes, bars en restaurants met sfeervolle verlichting. Ondanks het commerciële aspect, vind ik het geweldig. Het is erg gezellig wandelen langs de waterkant. Niet in het minst omdat het ondertussen 19u is, en we nog altijd kunnen rondlopen in een zomers truitje zonder koud te hebben. In Boston is het nu al donker, en ongetwijfeld aan het vriezen.

De souvenirwinkeltjes langs de riverwalk helpen niet echt om mijn clichebeeld van Texas te ontkrachten. Je kunt er onder meer tshirts en magneten kopen met een afbeelding van een geweer en de veelzeggende boodschap “We don’t call 911”, of “Don’t mess with Texas”. Ook cowboyhoeden, shotglazen, en speelgoedgeweren vind je hier in overvloed. De Texanen zijn duidelijk trots op hun reputatie.

The AlamoDe volgende dag hebben we een geschiedenisles ingepland. Remember the
Alamo? Wel, wij zullen het in ieder geval nooit meer vergeten. Wij hebben The Alamo bezocht, een van de eerste settlements in de buurt, en het symbool voor de vrijheid van Texas. Op deze plaats werden zo goed als alle aanwezige Texaanse soldaten afgeslacht door de Mexicanen, en nu is deze site een herinnering aan het feit dat echte Amerikanen bereid zijn om te sterven voor de vrijheid van hun land. Wat ik vooral onthoud, is dat het in Texas niet moeilijk is om een held te worden: doodgaan is in principe voldoende, maar je krijgt bonuspunten als het je eigen stomme schuld is. Met een man of 200 een settlement verdedigen tegen een paar 1000 Mexicanen is waanzin, maar het zorgt ervoor dat je naam vereeuwigd wordt. Al is het maar in Disneyland.

Na ons bezoekje aan de Alamo wandelen we nog eens rond de Riverwalk, en de Tower of the America’s we slenteren door La Villita en bezoeken de plaatselijke kathedraal. Alles is proper en verzorgd, en ik ben vooral fan van de vele fonteinen, vijvertjes en zijrivieren in het centrum van de stad. Na de lunch in het Hard Rock Cafe hebben we eventjes genoeg gewandeld, en we beslissen dat het tijd is voor het eerste terrasje van het jaar. Aan een van de Starbucksen langs de Riverwalk genieten we van een boek, van het zonnetje en van het zomerse briesje (wat een verschil met die ijskoude wind in Boston). Ik kijk meer naar de voorbijwandelende mensen dan naar mijn boek, maar ik ben volmaakt gelukkig. Wat een perfecte dag!

En dan moest het beste nog komen, maar dat is voor een volgend blogje.