Samen op stap

Na mijn vorig blogje had ik voorzien dat mijn volgende verhaaltje over onze verhuis zou gaan. Je moet weten dat we hier sinds onze aankomst eind december in een tijdelijke kamer zitten, terwijl de laatste hand gelegd wordt aan de renovatie van onze toekomstige studio hier.

Toen we in november contact opnamen met de huisbaas, garandeerde hij ons dat de studio in kwestie zou klaar zijn vóór het einde van het jaar, maar naarmate onze aankomstdatum naderde, verschoof de voorziene datum naar halverwege januari. Dat betekende dat we de eerste twee weken zouden doorbrengen in een ander huis, waar we tijdelijk een propere kamer zouden krijgen met een gedeelde keuken en badkamer. Thomas en ik hebben er even over getwijfeld, maar hebben uiteindelijk toegestemd. De combinatie van een semibetaalbare studio in een huis met enkel postdocs en proffen waarover we bovendien positieve feedback hadden van een ervaringsdeskundige was te mooi om te laten schieten.

Hier wonen we nuOndertussen zijn we hier meer dan anderhalve maand, en is onze verhuisdatum al een keer of 14 verschoven. Terwijl bijna al onze vriendjes in Belgie grotemensenhuizen kopen, verbouwen, en afbetalen, zitten wij dus weer echt op kot. Dat betekent dat wij weer andermans haren uit het putteke mogen vissen als we willen douchen, dat we ’s morgens wel eens voor een gesloten badkamerdeur staan te trappelen, en dat grumpy ochtendhumeurAnnelies af en toe mensen tegenkomt voor ze klaar is om aan een nieuwe dag te beginnen. Zo heb ik gisteren nog kennis gemaakt met onze nieuwe huisgenote in mijn pyjama, minder dan twee minuten nadat ik uit mijn bed was gerold. Ik hoop dat het voor haar een minder traumatiserende ervaring was dan voor mij.

Toch laat ik het hoofd niet hangen, en ik probeer de positieve kanten te zien van ons kampleven. De meeste van onze buren zitten in hetzelfde schuitje, en wachten op een van de andere studio’s in het huis in Inman Street. Dankzij de gedeelde stukken in dit huis, hebben we hen ondertussen allemaal leren kennen. Meer zelfs, ik ken hen ondertussen zo goed dat ik hen herken aan hun gestamp op de trap, aan de geur in de keuken wanneer ze aan het koken zijn, en zelfs aan het geklater van hun ochtendplasje.

Mmmm. VitamientjesDoordat we geen eigen keuken hebben, zijn Thomas en ik er nog niet toe gekomen om te koken, en overleven we al bijna twee maanden op diepvriesmaaltijden en afhaalpizza. Sinds we in Boston zijn, hebben we nog geen enkele keer groentjes gekocht. Vorige week was mijn drang naar vitamientjes zo groot dat ik in de Au Bon Pain een appel heb gekocht in plaats van een donut. Stel je voor...

Hoewel we eigenlijk helemaal niets te klagen hebben over ons tijdelijke huis (de gedeelde stukken zijn momenteel properder dan ons eigen kamertje, en ik vind het geweldig om vlak naast de Harvard Yard te wonen), vind ik dat mijn geduld lang genoeg op de proef gesteld werd. Ik wil verhuizen! Na mijn vorige blogje kwam de belofte dat we op het einde van de week in onze nieuwe studio zouden kunnen trekken.

Op dat moment heb ik dan ook beslist dat mijn volgende blogje over onze verhuis zou gaan, en dat ik mijn schrijfactiviteiten pas zou hervatten als we een definitieve verhuisdatum hebben. In de praktijk komt het er op neer dat ik sindsdien in schrijfstaking ben. Dat betekent helaas dat ik heel wat avonturen van de voorbije twee weken (nog?) niet in blogvorm gegoten heb: de sensationele live-soap in de Starbucks waar ik getuige van was, ons tripje naar het Isabella Steward Gardner Museum, ons uitje naar het Libery Hotel om de andere Vlamingen in Boston nog eens te zien, mijn eerste verjaardag in de States...
Dat zal onze huisbaas leren!

Ons toekomstig huisJammer genoeg spreekt hij geen woord Nederlands, en lijkt hij voorlopig niet onder de indruk van mijn geweldloze protestactie. Hoewel de werken naar het schijnt vorderen (vorige week werd de vaatwas geinstalleerd! Luilekkerleventje, here we come!), is de verhuis gisteren nog maar eens uitgesteld.

Hoe zit het dan met dit blogje? Is schrijven over een schrijfstaking niet contraproductief? Nope. Want wat er ook gebeurt, morgen verhuizen we voor een weekje naar Texas, waar Thomas mag gaan spreken op een conferentie. Aangezien dit blogje gaat over onze verhuis, en aangezien we morgen effectief verhuizen naar een kamer met eigen badkamer (al is het maar voor een week), kom ik tegemoet aan alle eisen van de staakster.
Hierbij is deze staking officieel voorbij. Stiptheidsacties kunnen in de toekomst evenwel niet worden uitgesloten.