Samen op stap

Woensdagavond komen we na twee lange vluchten, een busrit, een metrorit en een wandeling eindelijk thuis. Ik wil niets liever dan onmiddellijk mijn bed inspringen, maar er is een goede reden om dat nog niet te doen: Claus, onze huisbaas, komt nog langs met de sleutels van onze nieuwe studio! Hij laat ons weten dat ons plekje zo goed als helemaal klaar is, op een ding na: er staat nog geen zetel. Thomas en ik hebben al heel subtiel laten weten dat we graag een zetelbed zouden willen om toekomstige bezoekers te slapen te leggen, en dat we in Ikea wel iets naar onze smaak zouden kunnen vinden. Voor ik het weet heb ik de volgende dag een afspraak om samen met Claus naar de Ikea te trekken om onze inboedel te vervolledigen.

Donderdagmorgen wandelen Thomas en ik elk met een grote valies naar onze nieuwe studio. Ons plekkie ruikt nog heerlijk nieuw. Het is niet zo groot, maar het is wel helemaal van ons. We gaan als twee enthousiaste kinderen op ontdekkingstocht. We vinden onder andere een haardroger, een strijkijzer met bijhorende plank, een microgolf, een koffiezet, een broodrooster, een blender, een mixer, een vaatwas, een servies en een set beddengoed in vrolijke kleurtjes. Alles is zo nieuw dat ik bijna bang ben om het aan te raken. We schuiven een beetje met de meubels, om de studio helemaal van ons te maken, en reserveren al een plaatsje voor onze toekomstige zetel.

Onze keukenThomas wandelt verder naar zijn werk, en ik ontferm me over de rest van de verhuis. Ik moet nog drie keer over en weer wandelen tussen onze oude kamer en onze nieuwe studio, maar het is een heerlijke, zonnige morgen, en even beeld ik me zelfs in dat de lente in het land is. Rond de middag is ons oude kamertje leeg, en staat onze studio vol valiezen en andere rommel. Net op tijd voor mijn afspraak met Claus!

Jammer genoeg is stiptheid niet zijn sterkste kant. Iets na half twee komt hij uiteindelijk toch nog opdagen. Hij is zijn vriendelijke zelf, maar hij maakt een beetje een verwarde indruk. Hij zou graag nog voor de avondspits terug in Boston zijn, dus wil hij zo snel mogelijk vertrekken. Eenmaal we in de auto zitten, blijkt dat hij dat eerst nog wil tanken. Nadat de auto voldaan is, bedenkt hij dat hij zelf eigenlijk ook wel honger heeft, en hij vraagt of ik zin heb in Indisch. Mijn enthousiasme is beperkt: ik vraag me af wat er gebeurd is met het oorspronkelijke plan om de spits voor te blijven, en mijn enige Indische maaltijd tot nu toe (kikkererwtenprut op een vliegtuig tussen Toronto en Brussel)was niet bepaald een succes. Maar langs de andere kant: ik heb ook nog niet geluncht, en wie ben ik om de sponsor van mijn zetelbed tegen te spreken? Ik bekijk de namiddag dan maar als een investering: in Texas bracht ik twee namiddagen door als receptioniste in ruil voor een gratis conferentie, vandaag zal ik een namiddagje luisteren naar de verhalen van Claus in ruil voor sofa. Zo sta ik tien minuutjes later aan te schuiven bij het Indisch buffet, voor een tête-à-tête met mijn huisbaas.

Na de lunch stappen we opnieuw in de auto, nu eindelijk op weg naar de Ikea. Claus heeft twee auto’s die allebei ondertussen meerderjarig zijn. Hij probeert ze te verkopen, maar niemand wil ze omdat ze te oud en te versleten zijn, dus blijft hij er zelf maar mee rijden. Hij heeft waarschijnlijk de enige twee auto’s in Boston met een manuele schakelbak, en slaagt er in om op het drukste kruispunt van Cambridge stil te vallen. De chauffeurs rondom ons vinden dat maar niets, en we krijgen een heus toeterconcert over ons heen. Claus haalt kalm zijn schouders op: “It happens”.

IkeaUiteraard belanden we door onze extra stop bij de Indiër in het drukke namiddagverkeer, en we staan het grootste deel van de tijd stil. Tijdens de lange rit leer ik meer over mijn huisbaas dan ik ooit had willen weten. Wanneer hij het heeft over de duurzaamheid van Duitse producten, informeert hij mij bijvoorbeeld dat hij nog altijd dezelfde winteronderbroeken draagt die hij meer dan 10 jaar geleden uit Duitsland meegebracht heeft. Hij moet wel toegeven dat de elastieken ondertussen een beetje versleten zijn, maar ook hier geldt: “It happens”.

Het is al na 17u als we eindelijk de Ikea binnenwandelen. Claus krijgt ondertussen telefoon van zijn vriendinnetje in Duitsland, en ik vind dit een heel slecht moment om te ontdekken dat mijn Duits toch beter is dan ik dacht. Ik wil niet afluisteren, en probeer dan maar zo geconcentreerd mogelijk de verschillende soorten matrassen te bestuderen. In het zetelbeddendepartement vind ik vrij snel wat ik zoek, en nadat Claus het prijskaartje aandachtig bekeken heeft, krijg ik zijn zegen. Misschien gaan we toch nog op een redelijk uur thuis zijn.

In het magazijn slagen we er vrij vlug in om alle benodigde onderdelen op onze kar te laden. Klaar om te vertrekken! Mis. Voor we naar de kassa’s trekken, wil Claus nog een toiletpauze inlassen. Ik bewaak ondertussen de kar, en kijk verlekkerd rond naar alles wat Ikea te bieden heeft. Twintig minuten later begin ik mij toch een beetje zorgen te maken. Claus is nog altijd niet te bespeuren. Hij zal mij hier toch niet helemaal alleen hebben achtergelaten? Op een half uur van de stad, zonder mogelijkheid om thuis te geraken? Zou dat zijn manier zijn om te zeggen dat hij het niet eens is met de prijs van onze nieuwe zetel? Of is hij zo verstrooid dat hij mij gewoon vergeten is? Uiteindelijk duikt hij 10 minuutjes later toch nog op. Hij was verdwaald en doolde al die tijd rond in de markthal, waar hij onder de indruk was van de kwaliteit en prijs van het assortiment deurmatten.

Ons zetelbedZo’n drie uur later dan voorzien kunnen we dan toch de Ikea buitenwandelen met ons zelfbouwpakket. Claus stelt voor om de geslaagde missie te vieren met Zweedse gehaktballetjes in het Ikea-restaurant, maar ik vind dat ons uitstapje onderhand lang genoeg geduurd heeft. Onze woonkamer ligt vol onuitgepakte valiezen, en ik zou vanavond graag nog een zetel ineen steken (of toch kijken hoe Thomas dat doet).

Op de terugweg hebben we gelukkig geen file: het is ondertussen zo laat dat de avondspits voorbij is. Toch lijkt de rit langer te duren dan de heenreis, maar dat ligt vooral aan het gespreksonderwerp. Claus heeft opgemerkt dat Thomas en ik er gelukkig uitzien, en dat we zo veel mogelijk tijd vrijmaken voor elkaar om samen leuke dingen te doen. Kortom, hij is benieuwd naar het geheim van onze relatie, en vraagt mij advies over zijn liefdesleven. Hij legt uit hoe eenzaam hij vaak is, en vraagt mij of ik een toekomst zie voor hem met zijn vriendinnetje in Duitsland. Ik voel me toch niet helemaal op mijn gemak, en ben bijzonder blij als we eindelijk onze nieuwe straat inrijden.

Thuis ben ik Thomas zo dankbaar voor zijn gezelschap en zijn efficiëntie. Hij vijst de zetel in geen tijd in elkaar, en maakt eten klaar. Nu hebben we dus ons eigen studiootje, en zijn we helemaal voorzien. Ondertussen kan ik ook de eindconclusie van mijn grote ontbijtonderzoek publiceren. Een getoaste bagel met smeerkaas smaakt nergens beter dan in je eigen zetel. Zeker als de bagel in kwestie getoast wordt in je eigen splinternieuwe broodrooster, en door je man met liefde geserveerd wordt.