Lissabon is onze laatste haven, en voor mij hoeft het eigenlijk niet meer. Het is duidelijk dat we nu echt wel op de terugweg zijn, en onze stop in Lissabon voelt een beetje als een plaspauze langs de autostrade om de eentonigheid van de lange rit te doorbreken. Ik snap dat de chauffeur graag zijn benen nog eens wil strekken, maar zelf wil ik nu zo rap mogelijk naar huis. Begrijp me niet verkeerd.

In 2008 zijn Thomas en ik al eens in Athene geweest, en eigenlijk vonden we het een van onze mindere stedentripjes. De Acropolis is wel eens leuk om te zien, maar verder heeft de stad niet zo veel te bieden. De vorige keer hadden we op een bepaald moment onze buik zo vol van de drukte en stank van de moderne binnenstad dat we wilden vluchten naar de zee. We namen de metro naar het havenstadje Piraeus, in de hoop daar te kunnen relaxen op een idyllisch terrasje met zicht op traditionele vissersbootjes.

Istanbul is een van de havens waar ik enorm naar uitkeek, en dat blijkt volkomen terecht. Wat een topstad! Nog voor we goed en wel van de boot zijn, voelen we ons al helemaal welkom in Istanbul. De toeristische dienst van Turkije komt op de boot plannetjes van de stad uitdelen, en zij verzekeren ons dat alle bezienswaardigheden op wandelafstand liggen. Bij het buitenwandelen van de haven laten we de taxichauffeurs dan ook vrij kordaat weten dat we niet geinteresseerd zijn. De taxibestuurder die ons aansprak, blijft glimlachen en wenst ons een prettige dag toe.

Onze eerste stop in Turkije is uitzonderlijk kort: we hebben maar een halve dag in Izmir, en willen er dan ook het maximum uithalen. De grootste toeristische trekpleister in de regio is Ephese, en dat is waar wij naartoe willen. We krijgen niet echt een warme ontvangst in Izmir. Het regent, en het is nog geen 10 graden. Voor het eerst in maanden moeten we een jas aandoen, en dat vind ik maar niets.

Mijn verwachtingen voor onze stop in Haifa zijn niet echt hoog. De voornaamste reden dat we in Israel stoppen, is om religieuze plaatsen als Jeruzalem en Bethlehem te bezoeken en dat spreekt mij niet echt aan. Ik heb geen zin om drie uur in een bus te zitten om de berg te zien waarop Jezus eens heeft staan vertellen, of de rivier waarin hij zogezegd gedoopt werd. Wij kiezen er dan ook voor om er een rustige dag van te maken in de buurt van Haifa.

Na twee hele drukke Egypte-dagen hebben we nood aan een rustdag. We hebben geen speciale plannen in Cyprus, dus blijf ik lekker lang in bed liggen. Om 11u vindt Thomas het toch tijd om op te staan, en iets voor de middag dropt de shuttlebus ons in het centrum van Limassol.

Mijn ouders komen ons ook dit jaar verblijden met een bezoekje aan Boston. Nadat ze eerst ruim twee weken geroadtript hebben door het Zuidwesten van de VS (drie keer raden wie hen op dat idee heeft gebracht), maken ze nog een tussenstop in Boston op de terugweg naar Europa. Jammer genoeg zit het weer niet echt mee, en omdat ze Boston vorig jaar al uitgebreid bezocht hebben, trekken mama en ik ons op een druilerige dag terug in de Cambridgeside Galleria voor een shopsessie.

In 2009 was Independence day voor mij een van de onverwachte hoogtpunten van ons verblijf. Thomas en ik waren net terug van een weekje Stockholm, en we hebben die namiddag intens genoten van de waanzin van de Fouth of July. Na een week in het Europese Noorden tussen boomlange blonde goden en godinnen in de nieuwste H&M creatie was het een ware shock om over de Esplanade te wandelen.

Onze tweede lading Belgische bezoekers dit jaar zijn Stephen en Sofie. Na een conferentie in Oregon, en een weekje New York, zakken ze nog een paar dagen af naar Boston om ons in ons nieuwe natuurlijke habitat te komen aanschouwen.

Als er één iets is waarvan de VS geen last heeft, dan is het wel van een minderwaardigheidscomplex. De meeste Amerikanen zijn bijzonder trots op hun land, en dat laten ze graag merken ook. Tegen buitenlanders doen ze graag hoogdravend over het feit dat de VS de beste scholen ter wereld heeft, bezingen ze vaak ongevraagd de morele superioriteit van “The land of the free”, en benadrukken ze dat de VS nog altijd de grootste nationale economie ter wereld heeft.