Een van de belangrijkste dingen die ik mij gerealiseerd heb in de VS, is hoeveel ik aan Thomas heb. Als ik denk dat ik misschien wel eens ziek zou kunnen worden, werkt hij een dagje thuis om mij in de gaten te houden. Als ik een dipje heb, neemt hij een ultralange lunchpauze om mij op te vrolijken. Wij hebben het gewoon heel gezellig met zijn tweetjes, en spenderen zo veel tijd samen dat we elkaars mopjes ondertussen moeiteloos kunnen aanvullen.

Nu ik een werkmens ben, ben ik eensklaps lid van een vreemd clubje dat ik de voorbije maanden geregeld vol interesse heb gadeslaan: de pendelaars. Als ik na een middagje lanterfanten in de binnenstad rond een uur of 5 de metro durfde te nemen richting Cambridge, werd ik keer op keer omvergelopen door een wilde kudde nietsontziende slaven van Corporate America. Ik kon me blijven verbazen over hun bizarre klederdracht, de holle blik in hun ogen, en het volume van de muziek op hun flashy iPad, -Pod, of –Phone.

Ik heb een bijzonder goed gevoel overgehouden aan mijn eerste Amerikaanse Job Interview, maar omdat de buit nog niet helemaal binnen is, zet ik mijn zoektocht naar werk onverminderd voort. Twee dagen na mijn bezoekje aan Grand Circle Travel ga ik naar een interimkantoor om te horen wat zij voor mij kunnen betekenen.

Na twee weken solliciteerplezier krijg ik eindelijk mijn eerste uitnodiging om op gesprek te komen. Het bedrijf in kwestie is een tour operator gespecialiseerd in begeleide rondreizen, waar ze op zoek zijn naar een medewerker voor de klantendienst. Met andere woorden: de functie sluit volledig aan bij mijn ervaring en interesses, en ik vertrek dan ook vol goede moed naar mijn afspraak aan de gezellige Waterfront Area.

Nu onze road trip er op zit, is het gedaan met mijn luilekkerleventje. Ik ben sinds kort de trotse bezitter van een work permit, en dat betekent dat ik nu full-time aan mijn jobjacht moet beginnen. Thomas heeft mij voor de onmogelijke uitdaging gezet om in drie weken tijd een job te bemachtigen, en ik begin vol goede moed aan mijn taak.

Het is vandaag al de laatste dag van onze reis, maar omdat ons vliegtuig maar iets voor middernacht vertrekt, hebben we nog een volledige dag Las Vegas. Nadat we al ons gerief terug in onze twee valiezen proppen, en afscheid nemen van onze kamer met zicht op de Eiffeltoren, trekken we er weer op uit om de hotels in het Noorden van de Strip te verkennen.

De laatste twee dagen van onze reis zijn bedoeld om uit te rusten, maar we hebben al snel door dat dit er voor ons in Las Vegas niet echt in zit. Op onze laatste volledige dag, kiezen we er dan ook voor om een daguitstap te maken naar Valley of Fire State Park. Eerst nemen we nog uitgebreid de tijd om te ontbijten in Dunkin Donuts. In Boston vind je een Dunkin Donuts op zowat elke straathoek, maar tijdens onze hele rondreis hebben we er geen een gezien. Uiteindelijk hebben we onze GPS moeten inschakelen om een vestiging te vinden in Las Vegas.

Vandaag keren we terug naar de plaats waar onze rondreis een week of twee geleden begonnen is: Las Vegas. Dat wil jammer genoeg ook zeggen dat het einde van onze reis nadert. Gelukkig hebben we nog twee nachten voorzien in Las Vegas, twee nachten om uit te rusten van een drukke maar geweldige road trip.

Het is nog maar iets na 6u, maar ik ben al klaarwakker en ik weet dat ik de slaap niet meer ga kunnen vatten. Thomas is ondertussen wakker geworden van mijn gewoel, en we beslissen om dan maar een vroege start te nemen, want we hebben een drukke dag gepland. Om 7u staan we al te wachten op de Grand Canyon shuttlebus, en op dit vroege uur zien we meer wilde rendieren dan mensen. Die beesten staan zo maar op de parking te knabbelen aan de bomen, en lijken zich bijzonder weinig aan te trekken van onze aanwezigheid.

Grand...Om halfzeven word ik wakker, maar het duurt nog een half uur voor Thomas ook wakker is en we ein-de-lijk aan onze dag kunnen beginnen. Jaja, ik ga nog een ochtendmens worden. Bij het buitenrijden van Page zien we dat we niet de enige vroege vogels zijn. Op de parkeerplaats voor Water Holes Slot Canyon stappen net vier mensen uit de wagen. Ze slepen een hele hoop gerief mee: wandelstokken, speciale drinkbussen om handenvrij te kunnen drinken en veel te grote rugzakken. Misschien zit in hun rugzak wel een touwladder waarmee ze straks wel de hoge muur opgeraken die ons gisteren tegenhield. Of misschien geraken ze niet eens zo ver, en slagen ze er niet in om al hun gerief veilig voorbij de eerste steile rotshelling naar beneden te brengen. Wie zal het zeggen.