Samen op stap

Na twee weken solliciteerplezier krijg ik eindelijk mijn eerste uitnodiging om op gesprek te komen. Het bedrijf in kwestie is een tour operator gespecialiseerd in begeleide rondreizen, waar ze op zoek zijn naar een medewerker voor de klantendienst. Met andere woorden: de functie sluit volledig aan bij mijn ervaring en interesses, en ik vertrek dan ook vol goede moed naar mijn afspraak aan de gezellige Waterfront Area.

Gezellige buurtOmdat een eerste indruk belangrijk is, probeer ik mijzelf een beetje presentabel te maken. Ik kies een deftig rokje uit mijn kast, en combineer dat met een stijlvol zwart truitje. In de Dunkin Donuts tegenover de ingang van het bedrijf trek ik mij nog even terug in het toilet om mijn haar nog een laatste keer te kammen, en om mijn paarse Teva-sandalen om te ruilen voor mijn zwarte pumps. Ik zie er zo professioneel en “business casual” uit, dat ik mezelf in ieder geval onmiddellijk zou aannemen.

Van zodra ik het gebouw binnen wandel, voel ik me een stuk minder zeker van mijn stuk. Ik heb vandaag voor het eerst ooit een “groepsinterview” en er zitten al enkele andere kandidaten te wachten in de zeteltjes naast de receptie. Alle mannen dragen een maatpak, de dames hebben allemaal een mantelpakje aan, en daarenboven ben ik de enige vrouw zonder make-up. Een van mijn medesollicitantes trekt onmiddellijk alle aandacht naar zich toe. Ze geeft een voorzichtig compliment over de schoenen van een van de andere dames, begint daarna een eindeloos verhaal over haar schoenenobsessie, en even later laat ze haar iPhone rondgaan in de volledige kring om foto’s te tonen van haar “baby boys”. In plaats van de schattige peuters die ik verwacht had, krijgen we drie langharige grijnzende jongens te zien van 16, 17 en 19. Ik denk er het mijne van, en tel de minuten af tot het eigenlijke interview zal beginnen.

Go Sox!Rond half negen worden we eindelijk opgepikt door de mensen van Human Resources, en wanneer we de interviewzaal binnen wandelen stel ik tot mijn grote vreugde vast dat ik niet langer de slechtst geklede persoon in het gezelschap ben. Een van de interviewers, de manager van de customer service afdeling heeft rode Teva’s aan, een versleten jeans, en een afgewassen Red Sox T-shirt. Ze legt onmiddellijk uit dat het vandaag “Support your baseball team-day” is, en dat iedereen later vandaag gratis popcorn en ijsjes krijgt. This is my kinda place!

Daarna volgt het vreemdste sollicitatiegesprek dat ik ooit het meegemaakt. We zijn met zijn tienen, en zitten samen met de twee interviewers in een grote cirkel. Van zodra de manager en de HR kerel iets zeggen, barst er een soort “knikwedstrijd” los: iedereen begint om het hardst ja te knikken, om duidelijk te maken dat ze aan het luisteren zijn, dat ze begrijpen wat er gezegd wordt, en dat ze het eens zijn met ieder woord.

Knutselen met eierenAlsof dat nog niet vreemd genoeg is, worden we even later in twee groepjes gesplitst om een aantal opdrachten te vervullen. Beide teams krijgen 16 rietjes, anderhalve meter plakband, en een ei. De bedoeling is om met deze beperkte middelen een vlot te bouwen voor dat ei dat stevig genoeg is om een val van 2 meter hoog te overleven. Daarnaast moeten we ook een marketingpresentatie in elkaar knutselen om ons vlot te promoten, en voor dit alles hebben we welgeteld 10 minuten.

Ik besluit het spelletje zo goed mogelijk mee te spelen. Aangezien we niet solliciteren voor een functie als ingenieur, heb ik zo een vermoeden dat ze niets geven om dat onnozele ei, en dat ze enkel willen zien hoe we ons in een groep gedragen. Ik probeer initiatief te nemen zonder bazig over te komen, en luister zo goed mogelijk naar de meningen van de anderen in de groep. Jammer genoeg overleeft ons ei de val niet, maar we worden geprezen om ons goede teamwerk. Score!

In de tweede ronde van het groepsgesprek zoeken ze enkele vrijwilligers voor rollenspellen. Mijn hand schiet de lucht in, omdat ik nu eenmaal graag toneel speel, en ik leef mij volledig uit in mijn rol van “begrijpende supervisor die een personeelslid wijst op het bestaan en de noodzaak van deadlines”. Daarna zit het groepsinterview er op, maar voor het tijd is voor de volgende ronde stemmen de HR-kerel en Manager nog twee kandidaten naar huis. De afvallers kunnen hun teleurstelling niet verbergen. Hun brede solliciteer-smile maakt plaats voor een arrogante “Jullie-weten-niet-wat-jullie-missen. Ik-ben-geweldig!” blik, en ze slaan zo hard mogelijk met de deuren bij het verlaten van het gebouw.

China was awesome!De derde ronde van het interview heeft gelukkig geen vreemde verrassingen meer in petto. De overblijvers krijgen allemaal een testje, worden meegenomen naar de werkvloer om een idee te krijgen van de inhoud van de job, en mogen op gesprek bij een van de toekomstige supervisors. Ik verwacht een strenge selectieronde, maar het blijkt een ontspannen gesprekje. Omdat de jobsite duidelijk vermeldde dat ze de voorkeur geven aan kandidaten met reiservaring had ik op mijn CV een apart hoekje voorzien voor een overzicht van al mijn voorbije tripjes. De eerste vraag die mijn potentiële baas mij stelt is dan ook “Vertel eens, wat vond je van China?”. Daarna hebben we het ook nog even over onze favoriete vakantielanden en halen we samen herinneringen op aan die waanzinnige week in april vorig jaar toen de Eyjafjallajökull de hele reiswereld op zijn kop zette. Voor ik het goed en wel besef zit ik terug beneden in het bureautje bij HR, waar ik te horen krijg dat ze graag met mij verder willen.

Het enige wat mij nu nog scheidt van een concrete jobaanbieding is de gevreesde background check.