Samen op stap

Ik heb een bijzonder goed gevoel overgehouden aan mijn eerste Amerikaanse Job Interview, maar omdat de buit nog niet helemaal binnen is, zet ik mijn zoektocht naar werk onverminderd voort. Twee dagen na mijn bezoekje aan Grand Circle Travel ga ik naar een interimkantoor om te horen wat zij voor mij kunnen betekenen.

Wie zoekt, die vindtNiets, zo blijkt al snel. Ik krijg een stapel papierwerk om in te vullen, en daarna word ik voor een televisie gedropt waar ik 15 minuten lang word onderwezen over veiligheid op het werk. Wie had kunnen denken dat je een gebouw moet evacueren in geval van brand, of dat je best niet met zware machines of chemische producten werkt zonder enige voorkennis. Ik krijg te horen dat ik er zeker niet op moet rekenen om veel meer dan het minimumloon te verdienen, en dat een Master diploma en kennis van vreemde talen eigenlijk helemaal niets waard zijn in hun ogen.

Het enige wat lijkt te tellen, is dat ik een buitenlandse ben, en dan nog eentje zonder permanente verblijfsvergunning. Volgens de zonnebankbruine consulente is mijn enige hoop een tijdelijk jobke bij een of andere fast-food keten in de buurt. Ik vraag hoe het dan zit met alle interessante posities die vermeld worden op hun website, want daar lijkt het alsof alle universiteiten in de buurt zitten te wachten op mensen met buitenlandse ervaring en een universitair diploma. Met een verveelde glimlach legt Miss Massachussets uit dat de beschreven functies online niet noodzakelijk posities zijn die ze momenteel in de aanbieding hebben. Het is eerder een indicatie van het soort functies dat ze soms mogelijkerwijs eventueel verwachten te kunnen aanbieden op een niet nader gedefinieerd punt in de toekomst. Op dit moment hebben ze jammer genoeg alleen maar beschikbare functies in de service-industrie.

Ik leg me er bij neer dat ik net een half uurtje kostbare tijd verspild heb, maar eens ik buiten ben, neemt mijn frustratie alleen maar toe. Ik heb een gemiste oproep van Grand Circle Travel, en als ik terugbel krijg ik een vervelende voicemail. Jammer genoeg word ik de rest van de dag niet meer teruggebeld, en aangezien het een verlengd weekend is moet ik nog wachten tot dinsdag op het verlossende -of vernietigende- telefoontje.

Dinsdag wil ik geen enkel risico nemen, en laat ik mijn gsm geen moment onbewaakt achter. Ik durf niet te douchen omdat ik er zeker van ben dat ik net tijdens die 10 minuutjes gebeld ga worden. Om de vijf minuten controleer ik of mijn batterij nog niet plat is, en of mijn geluid wel op staat, maar het langverwachte telefoontje blijft uit.

Social Security Office, CambridgeHalverwege mijn lunchdate met Thomas is het eindelijk zo ver. Mijn gsm rinkelt, en ik spurt de food court uit, op zoek naar een rustig plekje. Helaas is het nog niet helemaal het bericht waar ik op gehoopt had. Het goede nieuws is dat ze mij nog altijd heel graag willen aannemen, maar het probleem is dat ik nog altijd geen Social Security Number heb, waardoor ze nog geen volledige background check kunnen doen. Aangezien er maar 1 instapdag per maand is, kan het zijn dat ik in plaats van nu maandag pas volgende maand mag beginnen –als ik al door die background check geraak. Ik leg uit dat er helemaal niets te checken valt aan een splinternieuw SSN, en dat ik nooit een visum had gekregen als ik een obscuur verleden zou hebben, maar het mag niet baten. Bureaucratie muss sein.

’s Namiddags spurt ik naar het Social Security Office, in de hoop dat ze mij al kunnen vertellen wat mijn uiteindelijke nummer zal zijn voor ik mijn officiële kaartje ontvang. Bij de Social Security Administration zijn ze berucht om hun verschrikkelijke dienstverlening, vooral waar het gaat om non-citizens, en ik ben dan ook heel aangenaam verrast dat ik even later buiten wandel met mijn splinternieuwe SSN op zak. Ik bel onmiddellijk het nummer door naar Grand Circle Travel, en vraag me af hoe serieus ik die hele background check moet nemen.

De volgende dag krijg ik mijn antwoord uit onverwachte hoek. Als ik wakker word vind ik een vreemd mailtje in mijn inbox van mijn geweldige papa: hij heeft vandaag op het werk een telefoontje gekregen uit Amerika.

De Bron, nu ook in Boston bekendOp mijn CV heb ik uiteraard vermeld dat ik mijn middelbare schoolcarrière met succes heb afgerond in “De Bron” in Tielt. Iemand heeft dat blijkbaar gegoogeld, een telefoonnummer gevonden op die website, en de moeite genomen om effectief te bellen naar mijn oude schooltje. De vriendelijke dame aan de receptie is niet zo’n talenknobbel, en heeft dan maar de hulp ingeschakeld van de eerste collega die voorbij wandelde, en dat was toevallig mijn papa.

Hij kon bevestigen dat hij zich persoonlijk herinnert dat ik afgestudeerd ben aan De Bron, en hij heeft dat blijkbaar goed gedaan! Een klein uurtje later krijg ik namelijk al een telefoontje met de heuglijke boodschap: “Proficiat! Je mag maandag beginnen”.

Dan ga ik nu genieten van mijn laatste dagen als werkloze.