Van zodra ik wist dat Thomas en ik nog een jaartje naar de VS zouden gaan, stond het voor mij vast: deze keer moeten we ervan profiteren om iets meer van het land te zien. Het hoekje USA dat het meest tot mijn verbeelding spreekt, is het Zuidwesten: de rode rotsen, de diepe canyons, en de eindeloze rechte wegen in een verlaten woestijnlandschap. In Texas hebben we ontdekt dat het een plezier is om met de auto over een lege weg te scheuren, en zo krijgt onze reis langzaam maar zeker vorm. Het resultaat?

Dr. en Mrs. Abeel zijn vandaag uitgenodigd op een luncheon voor de “Boat of 2011”: alle Belgische studenten en onderzoekers die een jaartje in de VS verblijven en hierbij gesponsord worden door BAEF, de Belgian American Educational Foundation. We worden verwacht in Killingworth in het huis van professor Boulpaep, de voorzitter en bezieler van BAEF. We hebben geen idee wat we mogen verwachten, maar in mijn hoofd is de dag niet compleet zonder aperitiefhapjes, gerookte zalm en brie. Dat lijken mij drie onontbeerlijke elementen voor een geslaagde luncheon.

Donderdag krijg ik vlak voor mijn lunchdate met Thomas een mailtje van hem met een mysterieuze boodschap. Er ligt op zijn bureau een Amazonpakje met daarin een verrassing voor mij. Bij het woord “pakje” maakt mijn hart een sprongetje. Een pakje is voor mij een synoniem voor een cadeautje, dus ik spurt zo snel mogelijk naar de food court om mijn geschenkje in ontvangst te kunnen nemen.

Op Harriets laatste twee dagen in Boston maken we dankbaar gebruik van het “Free Tickets Program” van de bibliotheek. Dinsdag hebben we vrijkaarten voor het aquarium, en hoewel Thomas en ik hier al eerder geweest zijn, kijk ik echt uit naar ons bezoekje. De gigantische tank in het midden van het aquarium blijft voor mij een van de hoofdattracties van Boston, en ik geraak maar niet uitgekeken op de voorbijzwemmende haaien, reuzeschildpadden, en roggen, en de talloze andere kleine visjes in deze enorme bak.

Maandag regent het. Het weer is deze week duidelijk met onze voeten aan het spelen, het contrast met gisteren kon niet groter zijn. Harriet en ik brengen Thomas naar zijn werk, en gaan daarna ontbijten in de Starbucks in de Galleria. Dat is een van mijn favoriete plekjes om een paar uur rustig te blijven hangen, omdat ze hier van die supercomfortabele bompa-zetels hebben. We hebben geluk dat er net twee exemplaren vrij zijn, en nemen dan ook alle tijd om te genieten van een pepermuntthee en een decaatje.

Zondag begint als een exacte kopie van gisteren. We moeten vroeg opstaan om op tijd op de boot te zijn, en we kopen opnieuw donutgaatjes als ontbijt. Het enige verschil is dat ik er deze keer een niet-zo-smakelijk aperitiefhapje bij krijg: mijn pil tegen zeeziekte.

Het oorspronkelijke plan was om in Harriets tweede weekendje in de VS een road tripje te ondernemen naar Acadia National Park in Maine, of naar de Green Mountains in Vermont. Door de uitzonderlijk lange winter kan dat plan helaas niet doorgaan. Het heeft niet veel zin om honderden kilometers te rijden naar een park waar de wegen nog niet sneeuwvrij gemaakt zijn, en waar het bezoekerscentrum nog niet open is. Een andere mogelijkheid was een tripje naar de Niagara watervallen, maar ook daar zijn de meeste voorzieningen nog gesloten.

Amerikanen durven soms al wel eens een beetje tegendraads zijn, bijvoorbeeld wanneer het gaat over kalenders. Om een of andere onverklaarbare reden verkiezen ze hier om altijd eerst de maand te noteren, en dan pas de dag. Dat wil zeggen dat mijn man volgens de omgekeerde Amerikaanse kalender een aprilvisje is. Op 1 april wekken Harriet en ik onze birthday boy dan ook met een geslaagde verjaardagsserenade. Ook voor de weergoden is het vandaag duidelijk 1 april: ze hebben nog geen zin in de lente, en geven Thomas als verjaardagscadeau een lading verse sneeuw.

Vandaag staat het tweede deel van de Freedom Trail op het programma. We beginnen aan het eindpunt van de wandeling, met Bunker Hill Monument. Het is een vrij grijze dag, maar we willen toch helemaal naar de top, waar je een mooi overzicht hebt over de stad. Harriet loopt vooraan, en is duidelijk toch in een iets betere conditie dan Thomas en ik. Zij loopt gezwind naar boven, terwijl Thomas en ik zuchtend en puffend proberen om haar tempo bij te houden. Gelukkig is het zicht van bovenaf de moeite, en kunnen we heel Boston zien door de kleine raampjes.

Woensdag ziet het er naar uit dat het een mooie dag zal worden. De combinatie van de zon en het vooruitzicht om Harriet mijn favoriete stukje Boston te laten zien, maakt mij onmiddellijk welgezind. We nemen de metro tot aan Copley Square. Dit blijft mijn vaste metrostop bij een bezoekje aan Boston, alleen al omdat ik het nooit beu word om uit de grond te komen tussen mijn mooie bibliotheek en mijn Hancocktoren.