Over Kuala Lumpur wist ik op voorhand niet zo veel. Ik had foto’s gezien van een paar mooie wolkenkrabbers, en verder vond ik de naam “Kuala Lumpur” veelbelovend. Een stad waarvan het eerste deel een beetje klinkt als een knuffelbaar Australisch beertje kan niet verkeerd zijn, toch? De shuttle dropt ons aan de fancy wolkenkrabbers die ik gezien had op de foto’s, en we zijn onder de indruk. De Petronas Towers zijn twee identieke torens die met elkaar verbonden zijn door een brug op de 42e verdieping. Tot een paar jaar geleden was dit het hoogste gebouw ter wereld. Een mooi begin van onze dag.

Na twee maanden op de boot beseffen we ten volle hoe verslavend cruisen is, en het verbaast ons dan ook niet dat er tientallen mensen zijn die zowat ieder jaar op wereldcruise gaan. Ze overladen newbies als ons graag met verhalen over al hun vorige reizen, en uiteraard benadrukken ze voortdurend dat alles vroeger beter was, en dat de kwaliteit van het eten en de service de laatste jaren toch wel serieus achteruit gegaan is. Over een ding zijn alle anciens het eens: hun favoriete haven is Singapore.

Ko Samui is onze derde stop in evenveel dagen, dus maken we het onszelf gemakkelijk door een excursie te boeken. Ons tripje duurt een uur of vier en brengt ons langs een paar hoogtepunten van het eiland. De gids heeft vandaag een bijzonder moeilijk publiek: iedereen die gisteren naar Bangkok geweest is, doet al op voorhand minachtend over de twee kleine tempelkes die vandaag op het programma staan.

In de meeste havens hebben we een uur of acht, maar aangezien Bangkok op meer dan twee uur rijden ligt van de haven, is onze tijd hier wel heel erg beperkt. We hebben exact vijf uur om de stad te verkennen, dus heb ik een hele strakke planning opgemaakt om in een recordtijd zo veel mogelijk van Bangkok te zien.

Onze stop in Sihanoukville is het begin van de drukste week van de hele cruise. We hebben drie havendagen op rij, met daarna 1 rustdag op zee, gevolgd door alweer drie havendagen. Zes havens op zeven dagen is behoorlijk ambitieus, dus beslissen we om het erg rustig te houden op onze eerste stop.

Vanaf nu kan ik meespreken over de verschrikkingen van ‘Nam. Echt waar. Ik kan verhalen vertellen over “die keer dat ik in de tunnels van de Vietcong achterna werd gezeten door de Russen”. Ik weet hoe het voelt om door je voorraad kogels te zitten, terwijl je omsingeld wordt door Vietnamezen, en ik heb aan de lijve ondervonden hoe het voelt om een tank in te nemen. Vandaag zijn we namelijk op excursie geweest naar de Cu Chi tunnels rond Ho Chi Minh (het vroegere Saigon), om te leren over de Vietnam-oorlog vanuit het standpunt van de Vietnamezen.

De reden dat we in Nha Trang stoppen is het ellenlange gouden zandstrand en de bijhorende boulevard vol hotels, winkels en restaurants. Aangezien wij niet echt strandliggers zijn, en benieuwd zijn naar het “echte” Vietnam, gaan wij vandaag op tempeljacht.

P&O heeft vandaag geleerd dat een ongeluk nooit alleen komt. Onze doklocatie is op voorhand drie keer veranderd met heel veel gemopper als gevolg. De shuttle naar het centrum werd geblokkeerd door “sociale acties” van de plaatselijke taxichauffeurs, waardoor honderden toeristen geblokkeerd zaten in het terminalgebouw. De tenderoperaties liepen weer volledig mank, met als gevolg dat de meeste mensen uren moesten wachten voor ze terug naar het schip konden, terwijl ze voortdurend lastiggevallen werden door bedelende kinderen, en als klap op de vuurpijl heeft het bijna de hele namiddag gegoten.

Darwin is een van de weinige stops waar ik nog nooit eerder van gehoord heb. Ik vind het dan ook niet gemakkelijk om te beslissen wat we gaan doen vanuit deze haven, en heb een aantal hulplijnen ingeschakeld. Ik heb raad gevraagd aan een paar Australiers die we op de boot hebben leren kennen, ik heb wikitravel gelezen, en ik ben in de bib de Lonely Planet voor Australie gaan bekijken. Al mijn verschillende bronnen begonnen met dezelfde waarschuwing: het klimaat is hier bijzonder mensonvriendelijk, dus je moet goed gek zijn om vrijwillig in Darwin te gaan wonen.

Dinsdagmorgen worden we gewekt door een speciale aankondiging van de kapitein met slecht nieuws. Onze voorziene stop in The great Barrier Reef van vandaag wordt afgelast. In plaats van te gaan snorkelen in het grootste onderwaterparadijs ter wereld, hebben we een extra dag op zee. Een mens zou voor minder met het verkeerde been uit bed stappen.