Een van de bestemmingen die al jaren enorm tot mijn verbeelding spreekt is Hawaii. Ik ben een beetje bang dat mijn torenhoge verwachtingen alleen maar tot een teleurstelling kunnen leiden, dus doe ik mijn best om mijn enthousiasme een klein beetje te temperen. Toch sta ik te trappelen van ongeduld om van de boot te mogen.

In San Francisco hebben we afscheid genomen van 600 medereizigers en zijn er ongeveer evenveel nieuwtjes aan boord gestapt. Het is leuk om hen onwennig door de boot te zien schuifelen op zoek naar de fitness of de bibliotheek, terwijl wij ondertussen blindelings de weg kennen op onze Aurora.

Op onze tweede dag San Francisco moeten we opnieuw vroeg uit de veren want we hebben tickets voor de eerste boot naar Alcatraz. Dat kleine brokje rots in de baai ligt op een goeie mijl van onze cruiseboot, maar het is vandaag zo mistig dat we niet eens het uiteinde van onze Aurora kunnen zien. Onze boottocht naar de voormalige staatsgevangenis krijgt er iets heel spookachtigs door: na twee minuten varen op de hobbelige ferry lijkt het alsof we gevangen zitten in de grijze mist. De boot begint te vertragen voor we het eiland zien liggen, terwijl het vlakbij is.

Na acht volledige dagen op het schip, krijgen we vandaag eindelijk nog eens land onder onze voeten. In de vroege ochtend komen we aan in San Francisco, en omdat we geen moment van deze stad willen missen, staan we schandalig vroeg op. Onze wekker staat om kwart voor vijf, omdat we een half uurtje later onder de Golden Gate brug varen, en dat willen we niet missen.

Een van de leukste dingen aan cruisen is de geweldige service. Onze persoonlijke Cabin Stewardess komt twee keer per dag langs om ons nieuwe koekjes en snoepjes te brengen, om ons bed op te maken, onze badkamer te poetsen, en om alle verfrommelde kleren naast mijn bed op te rapen en netjes op te plooien. Vier keer per dag kunnen we terecht in het hoofdrestaurant voor een volwaardige maaltijd, en als we tussendoor nog honger hebben, kunnen we naar het buffetrestaurant, naar het specialiteitenrestaurant, of naar de snackbar. 98 dagen lan moeten wij zelf he-le-maal niets doen.

Ongeveer twee weken voor het begin van onze reis, kregen we te horen dat een van onze stops geschrapt werd. Omwille van veiligheidsredenen gaan we niet naar Acapulco, Mexico. Ik had op zich niet veel zin in een confrontatie met de lokale drugsmafia, maar de afgelasting van deze stop wil wel zeggen dat we tussen het Panamakanaal en San Francisco zes lange zeedagen hebben, en dat lijkt mij toch wat veel van het goede. Zes lange dagen turen in het grote niets van de Pacific.

Woensdag is het tijd voor onze transit door het Panamakanaal. Thomas en ik hebben geen idee wat we daarvan moeten verwachten, en we beschouwen het kanaal in de eerste plaats als een handige shortcut: anders zouden we helemaal rond Zuid-Amerika moeten om in de Pacific uit te komen, en nu kunnen we dat op 1 dag. Andere passagiers hebben blijkbaar speciaal deze cruise geboekt om door het Panama kanaal te kunnen varen, en ook de mensen die excursies verkopen beweren dat onze transit ongetwijfeld het hoogtepunt wordt van het eerste deel van onze cruise.

Onze tweede halte in de Caraiben is het kleurrijke Curaçao. Deze voormalige Nederlandse kolonie is helemaal anders dan St. Lucia: onze vorige stop was een groen eiland vol bergen, en nu zijn we op een eiland zo vlak als een pannenkoek waar geen regenwoud te bespeuren is. Aan kleur nochtans geen gebrek: alle huisjes in Willemstad zijn in een andere kleur beschilderd.

Bij onze oversteek van de Atlantische Oceaan hebben we van op het zonnedek eindeloos naar de golfjes en de horizon zitten turen. Voor mij is dat even rustgevend als met een pot warme chocolademelk van onder een fleece dekentje naar de vlammen van een open haardvuur staren. Tja, het kan niet iedere winter hetzelfde zijn.

Na vijf rustige zeedagen zullen we vandaag eindelijk nog eens vaste grond onder onze voeten voelen. De laatste paar dagen zijn Thomas en ik vroeg opgestaan om in alle stilte genieten van de zonsopgang, maar vandaag moeten we het bovendek delen met een honderdtal andere geinteresseerden. Iedereen wil zien hoe de zon langzaam opkomt van achter de groene bergen van onze eerste Caraibische haven: St Lucia.