Een van de hoogtepunten van deze reis wordt ongetwijfeld onze snorkeltrip door het Great Barrier Reef in Australie. We kijken er allebei enorm naar uit, en Thomas heeft zelfs snorkelgerief voor ons gekocht zodat we met onze eigen spulletjes de wondere onderwaterwereld zullen kunnen ontdekken. Het enige probleem is dat we allebei nog nooit gesnorkeld hebben, en dat we dus geen idee hebben of we dat wel zullen kunnen, laat staan of we het leuk zullen vinden. Ons plan is dan ook om zo veel mogelijk te oefenen op voorhand.

Bam! Op mijn bakkes! Thomas en ik dachten om nog eens sportief te doen en te gaan tennissen, maar we staan nog geen vijf minuten op de baan, en ik lig al op de grond. Mijn enkel is in de verkeerde richting geplooid, en ik lig kermend van de pijn op het tennisplein. Ik weet hoe laat het is, want het is niet de eerste keer dat dit mij overkomt: mijn enkel is verstuikt, en de eerste dagen zal ik er niet te veel op moeten stappen.

ZonsondergangOns favoriete moment van de dag aan boord van het schip is de vooravond. Zo tussen 17u30 en 19u30 zijn de gemeenschappelijke delen verdacht leeg. De braadkippen die een hele dag op het zonnedek gelegen hebben zijn gaar, en de mensen van de eerste diner-shift worden al om 18u30 aan tafel verwacht. De meeste gasten die net als wij pas om 20u30 in het restaurant moeten zijn, staan toch al voor hun badkamerspiegel om zichzelf op te talloren, zodat ze nog tijd hebben voor een aperitiefje in een van de bars.

Zondag is het tijd voor onze eerste stop: Madeira. Ik heb al veel goeds gehoord over dit kleine eilandje in de Atlantische oceaan dat ook wel “Het eiland van de eeuwige lente” of “Het Bloemeneiland” wordt genoemd. Het hele jaar door is het er een aangename graad of 20, en het is dan ook een geliefd eiland voor wie onze koude winters even wil ontvluchten zonder al te ver te moeten vliegen. Van op onze boot werpen we een eerste blik op het eiland, en ik ben onmiddellijk verkocht. Tegen een steile helling staan talloze kleine witte huisjes met feloranje daken.

Een van de leuke dingen aan cruisen met een maatschappij die al wat langer meegaat (P&O viert dit jaar zijn 175e verjaardag), is dat ze zichzelf en hun tradities geweldig serieus nemen. Een van die tradities is de formele avond, en dat wil zeggen dat iedereen in de publieke ruimtes op het schip vanaf 18u ofwel een kostuum ofwel een galakleed moet aanhebben. Om tien voor zes trekt iemand door alle bars om iedereen te laten weten dat ze nog 10 minuten hebben om een sjieker ensembleke aan te trekken, of om op te rotten.

Op onze eerste zeedag heb ik geen zee gezien, en dat is te wijten aan het de beruchte Bay of Biscay. De baai heeft de reputatie nogal hobbelig te zijn, en dat zullen we geweten hebben. Onmiddellijk na het vertrek uit Southampton vond ik alles nog geweldig, en keek ik enorm uit naar ons eerste avondmaal en de kennismaking met onze tafelgenoten. Een klein uur later is dat al een stuk minder, en ik ben er zelfs niet in geslaagd om het diner volledig uit te zitten. Nog voor het dessert ben ik naar de kajuit gevlucht om plat op bed te gaan liggen in een donkere kamer.

Na een bijzonder welkome rustdag in Southampton, kan ik de slaap maar niet vatten. Morgen vertrekken Thomas en ik op wereldcruise, en ik maak me zorgen. Wat als het niet beter wordt dan dit? Het gevoel van anticipatie, samen verlangend uitkijken naar een geweldige reis. Wat als die reis helemaal niet zo geweldig is? Stel dat de boot een vervallen sloep is, waar het eten niet te vreten is, en onze medepassagiers allemaal ontsnapt zijn uit de afdeling palliatieve zorgen?

Toen Thomas nog een klein Thomasje was, las hij eens een mooi boek over een avonturier die in 80 dagen helemaal rond de wereld reist. Dat verhaaltje heeft hem nooit meer losgelaten en al van in de eerste weken dat ik hem leerde kennen, zei hij zelfverzekerd dat hij ooit ook eens helemaal rond de wereld zou varen. Ik trok het me niet aan, en knikte braaf van ja telkens hij het over zijn grote kleinejongensdroom had.