Samen op stap

Sommige mensen zijn er erg blij mee, en anderen hebben er ondertussen meer dan genoeg van, maar iedereen is het er over eens: het is nog eens een echte New England winter. Concreet betekent dit dat het de afgelopen maand enorm koud was, en dat we ondertussen niet langer opkijken van onze wekelijkse sneeuwstorm. De voorbije weken hebben we iedere dinsdagnacht een centimeter of 20-30 sneeuw over ons gekregen.

Maandag heb ik een uitdagende onderneming tot een goed einde gebracht: ik heb mijn aanvraag voor een werkvergunning op de post gedaan. Met een beetje geluk is het over een maand of twee gedaan met mijn luilekkerleventje, en ben ik weer een working girl.

Thomas en ik mogen ons dan wel op ons gemak voelen in Boston, af en toe wordt toch pijnlijk duidelijk dat we nog altijd “fuh-nuhs” zijn (de lokale variant van “foreigners”). Je zou verwachten dat ik, als West-Vlaamse geen moeilijkheden heb met het inslikken van zo veel mogelijk letters, maar om een of andere reden blijft deBostonse tongval mij volledig vreemd. Ik blijf een Europeaanse die krampachtig probeert om haar Posh Brits accent, erfenis van vier jaar Germaanse, zo goed mogelijk te verbergen in de hoop dat ik niet word aanzien voor een omhooggevallen Red Coat.

Liefste bottinekes,

Ik heb jullie eind 2010 leren kennen via mijn mama, en we konden het onmiddellijk goed met elkaar vinden. We zijn samen gaan wandelen in de Ardennen, en hebben met zijn drietjes genoten van de eerste sneeuw in Belgie.

Sinds mijn aankomst in Boston zijn we helemaal onafscheidelijk geworden, en ik begin me zelfs af te vragen hoe ik het in hemelsnaam zo lang zonder jullie heb kunnen volhouden. Het wordt dan ook tijd dat ik jullie eens in de bloemetjes zet, en laat weten hoe geweldig ik jullie vind!

Een van de zaken waaraan ik het best merk dat ik Boston ondertussen een beetje ken, is het openbaar vervoer. Van ongeveer overal in het centrum weet ik hoe ik er het snelste kom of weg geraak. Ik weet waar de metro het snelste is en waar de bus een beter alternatief is, én ik heb geleerd hoe ik het maximum kan halen uit mijn ticketje. Als je binnen een bepaalde periode gebruik maakt van de bus én de metro, wordt dat aanzien als een transfer en hoef je geen nieuw ticketje te kopen.

Sinds maandag is Thomas weer aan het werk, en dat betekent dat ik bijna iedere dag vanaf een uur of 9 tot rond 19 in het uitstekende gezelschap van mezelf mag doorbrengen. Nadat ik Thomas veilig aan de deur van zijn werk heb afgezet, heb ik even wat tijd nodig om te bekomen van onze lange wandeling.

We wonen momenteel op een half uurtje wandelen van zijn bureau (Thomas’ tempo, niet het mijne!), en aangezien mijn benen maar half zo lang zijn als die van Thomas, kost het mij behoorlijk veel moeite om met mijn half wakkere hoofd achter hem aan te trippelen.

Op de laatste dag van het jaar wil ik nog vlug heel wat leuke dingen doen die ik in 2009 veel te weinig gedaan heb. We beginnen de dag dan ook met een koffie en een warme chocolademelk in de Starbucks naast de deur. Voor mij is dit een van de leuke voordelen van ons huidige kamertje: vanuit het raam kan ik binnenkijken in de Starbucks om te zien of er tafeltjes vrij zijn, en of de wachtrij enigszins meevalt. We nemen elk een boek mee voor een ontspannen voormiddagje Starbucksen en smullen van een overheerlijke chooclate chip cookie.

Van de paar dagen tussen onze aankomst en Thomas’ eerste werkdag willen we profiteren om te ontdekken of Boston net zo leuk is als we ons herinneren. Bij onze terugkeer in Belgie viel ons op hoe weinig er veranderd was in een jaar tijd, dus we zijn benieuwd om te achterhalen of dit voor Boston ook geldt.

Tijd om deze blog opnieuw in gang te stampen, want Thomas en ik ruilen Belgie weer even in voor het exotische Boston. Een paar maanden na onze terugkeer in Gent, begonnen we allebei last te krijgen van het ex-expatsyndroom: alle typisch Belgische dingen die we zo gemist hebben tijdens onze laatste maanden in Boston lijken alweer zo gewoontjes, en alle vervelende Amerikaanse gewoontes waar we ons op het einde blauw aan ergerden lijken plots weer hun charme te hebben.

Van zodra de Thanksgivingdrukte voorbij is, begint iedereen hier reikhalzend uit te kijken naar de volgende feestdag die commercieel uitgebuit kan worden: Kerstmis. De straten worden behangen met kerstverlichting, en overal waar je komt, word je vergezeld door zeemzoete kerstmedleys. Op televisie word je overstelpt met reclame om je eraan te herinneren dat het de hoogste tijd is om je Kerstcadeautjes te kopen, en in alle winkelcentra kan je voor een luttele 5 dollar op de foto met de échte Santa Claus. Een koopje!