Samen op stap

Maandag heb ik een uitdagende onderneming tot een goed einde gebracht: ik heb mijn aanvraag voor een werkvergunning op de post gedaan. Met een beetje geluk is het over een maand of twee gedaan met mijn luilekkerleventje, en ben ik weer een working girl.

In 2009 was ik oorspronkelijk ook van plan om een work permit aan te vragen, maar de crisis heeft daar toen anders over beslist. Van zodra ik effectief in Boston was, schrok ik ervan hoe hard de financiële crisis hier heeft huisgehouden. Overal hoorde je verhalen over ontslagen, mensen die mochten kiezen tussen de werkloosheid of de helft van hun loon inleveren voor hetzelfde werk, en ik heb zelf ervaren hoe er bijna gevochten werd voor vrijwilligersplekken, in de hoop dat het een opstapje kon zijn naar betaald werk. Op den duur ging ik me bijna schuldig voelen dat ik een vrijwilliger was.

Accepting applications!Nu lijkt Boston herstellende. Overal waar ik kom hangen bordjes als “Starbucks is hiring”, “Macy’s is accepting applications” enzoverder enzovoort. Ook al zijn dat niet echt de plaatsen waar ik onmiddellijk aan de slag wil (hoewel ik nu al zo veel tijd doorbreng in Starbucks en in het shoppingcenter dat het leuk zou zijn mochten ze mij beginnen te betalen voor mijn aanwezigheid), het ziet er een stuk beter uit dan de vorige keer, en ik hoop dan ook dat ik hier ergens aan de bak ga komen.

Gisteren zijn de temperaturen hier de dieperik in gedoken, en voor het eerst was het minder dan 0 graden. Fahrenheit, that is. Het was -2 graden Fahrenheit (ofwel -17 Celsius) en met de wind chill erbij was de gevoelstemperatuur – 31 (Op dat punt doet het verschil tussen Celsius en Fahrenheit er echt niet meer toe. Het was gewoon berekoud). Ik had voor het eerst in maanden mijn extra donslaagje in mijn jas gestoken, en ik deed twee broeken tegelijk aan om de koude te trotseren. Daarbovenop nog mijn sjaal die tot net onder mijn ogen komt, mijn muts die tot net boven mijn ogen komt, en mijn handschoenen. Thomas had een gelijkaardige outfit, en we zagen eruit alsof we op expeditie gingen naar de Noordpool, terwijl we enkel maar naar zijn werk wandelden.

Gelukkig blijkt onze inpaktechniek vrij succesvol: ik heb Thomas veilig aan zijn werk afgezet, en met uitzondering van mijn benen, heb ik het zelfs vrij warm wanneer ik de Starbucks binnenwandel . Want wetenschap is een serieuze stiel, en zelfs extreme koude mag mijn ontbijtonderzoek niet in de weg staan! Bij een bagel en een Tall Decaf House Blend (want gewone koffie kennen ze hier niet) kijk ik nog maar eens al het papierwerk voor mijn werkvergunning na. Als het op administratie aankomt, zou je bijna niet geloven dat computers al tot in Amerika zijn doorgedrongen.

Bevroren Charles == KOUDIk heb kopieën nodig van alle mogelijke documenten van mij en Thomas, een formulier I-765 waarin de informatie van op die kopieën nog eens wordt herhaald, een vette cheque (iemand moet het personeel betalen dat zich door die papierberg worstelt), paspoortfoto’s, en dan nog een persoonlijke brief waarin ik het Department of Homeland Security heel vriendelijk vraag of ik alstublieft mag werken in de VS. Wanneer ik mezelf ervan overtuigd heb dat ik alle documenten wel degelijk heb verzameld, ingevuld, en ondertekend, maak ik een gigantische fout.

Ik wandel naar de Post zonder mijn sjaal en handschoenen aan te doen. Het tripje duurt niet langer dan drie minuten, maar halverwege is mijn gezicht al zo gevoelloos dat ik er putten kan induwen zonder mezelf pijn te doen. Wanneer ik eindelijk in het postkantoor aankom worden mijn vaardigheden nog maar eens op de proef gesteld: een aangetekende zending versturen blijkt iets complexer dan in ons Belgenlandje. Ik controleer nog een allerlaatste keer al mijn documenten, voor ik ze aangetekend naar Dallas, TX verstuur. Missie volbracht!

Extreme times call for extreme measures: om te bekomen van mijn zware expeditie, duikel ik de Au Bon Pain naast het postkantoor in, op zoek naar een warm drankje om mijn koude handjes aan op te warmen. Terwijl ik aan het bekomen ben, zie ik een bordje dat ze ook hier op zoek zijn naar extra personeel. Wie weet kom ik hier over een paar maand nog eens aankloppen.

Maar eerst heb ik nog een maand of twee de tijd om te gaan shoppen voor de perfecte sollicitatie-outfit!