Een van de zaken waaraan ik het best merk dat ik Boston ondertussen een beetje ken, is het openbaar vervoer. Van ongeveer overal in het centrum weet ik hoe ik er het snelste kom of weg geraak. Ik weet waar de metro het snelste is en waar de bus een beter alternatief is, én ik heb geleerd hoe ik het maximum kan halen uit mijn ticketje. Als je binnen een bepaalde periode gebruik maakt van de bus én de metro, wordt dat aanzien als een transfer en hoef je geen nieuw ticketje te kopen. Ik heb er ondertussen een sport van gemaakt om op die manier voluit gebruik te maken van elk ticketje, en telkens wanneer ik een geslaagde transfer maak, tel ik in mijn hoofd 1,5 dollar bij mijn shopbudget.
BostonbusMaandagavond neem ik de laatste bus richting Broad Institute. Thomas heeft aan het einde van de week een deadline, en dan heeft hij de neiging om alle tijdsbesef te verliezen. Als toegewijde echtgenote, heb ik de taak op mij genomen om hem op tijd van eten, liefde en gezelschap te voorzien. Omdat ik de laatste bus zeker niet wil missen, sta ik ongeveer 10 minuten te vroeg te koekeloeren aan de halte. Net wanneer ik me afvraag of ik niet beter op mijn gemak naar de volgende halte slenter in plaats van in de koude te blijven trappelen, zie ik dat ik maar beter onmiddellijk in actie schiet. Ik kan nog net op tijd teken doen naar de chauffeur om te voorkomen dat hij me zomaar voorbijstormt.
Kaching!! Ik ben minder dan een uur geleden met de metro van de bib naar huis geraasd, en dat betekent dat ik alweer kan genieten van een kosteloze transfer. Aan dit tempo, heb ik voor het einde van de maand een paar schoenen bij elkaar gespaard.
Rolstoelvriendelijke busWanneer de blinde rolstoelgebruiker zijn halte bereikt, zijn wij de enige twee overgebleven passagiers. De chauffeur doet wat hij kan om zijn bus zo dicht mogelijk bij het voetpad te parkeren, op een ijsvrije plaats. Daarna staat hij recht om de rolstoel te ontkoppelen: rolstoelen worden hier namelijk op vier verschillende punten met kabels vastgemaakt aan de bus, om te voorkomen dat ze wegrollen bij een bruusk manoeuver. De chauffeur rolt de blinde man naar de uitgang, en doet het kunstje met de automatich uitklapbare lift. Hij houdt de rolstoel stevig vast, om te voorkomen dat de arme man vooruit bolt en uit zijn stoel gekipt wordt. Een ingewikkelde en lastige taak, maar de chauffeur doet het met de glimlach.
LiftsysteemVan zodra de deur van de bus weer dicht is, roept de chauffeur mij van mijn plaats. Ik vrees dat ik op de vingers zal worden getikt voor mijn gebrek aan initiatief: ik heb het schouwspel namelijk gevolgd vanuit mijn stoel, zonder ook maar te vragen of ik iets kon doen om te helpen. Eigenlijk is dat niet zo netjes van mij. Wanneer ik naar de chauffeur toewandel, kan ik mijn ogen niet geloven: de blinde, gehandicapte bedelaar die er zonet voor gezorgd heeft dat de chauffeur toch geen 10 minuten vroeger thuis zal zijn, stapt gezwind uit zijn rolstoel, steekt zijn blindenstok in zijn rugzak, en wandelt de straat over, terwijl hij zijn rolstoel voortduwt. De buschauffeur en ik zijn allebei gechoqueerd door zijn onbeschaamde gedrag .
De krachttermen van de vriendelijke chauffeur laten mij het ergste vrezen voor de eerstvolgende rolstoelgebruiker die de bus wil nemen. Volgens mij is de kans groot dat hij eronder belandt in plaats van erop.
