Samen op stap

Van zodra de Thanksgivingdrukte voorbij is, begint iedereen hier reikhalzend uit te kijken naar de volgende feestdag die commercieel uitgebuit kan worden: Kerstmis. De straten worden behangen met kerstverlichting, en overal waar je komt, word je vergezeld door zeemzoete kerstmedleys. Op televisie word je overstelpt met reclame om je eraan te herinneren dat het de hoogste tijd is om je Kerstcadeautjes te kopen, en in alle winkelcentra kan je voor een luttele 5 dollar op de foto met de échte Santa Claus. Een koopje!

Santa@PrudentialBij het zien van een oude, bebaarde kindervriend in een rood kostuum kan ik maar één ding denken: waar is Sinterklaas? Voor Amerikanen is 6 december jammer genoeg een dag als alle andere, en hoewel Zwarte Pieten aan deze kant van de oceaan zo mogelijk nog minder politiek correct zouden zijn dan in België, mis ik onze goedheilige man. Of toch zeker de voorraad mandarijntjes, nicnacjes en chocolade die hij elk jaar opnieuw brengt.

Terwijl de Amerikanen Sinterklaas vrolijk negeren, zijn Thomas en ik vastbesloten om er een speciale dag van te maken. In oktober hebben we een zak Belgische nicnacjes het land binnengesmokkeld, en ik kan niet wachten om ze de zesde december met veel smaak naar binnen te werken.

Op vijf december ziet het er naar uit dat de Sint misschien nog een extra verrassing voor ons in petto heeft. Het heeft de hele dag geregend, maar ’s avonds laat veranderen de druppels langzaam maar zeker in sneeuwvlokjes die voorzichtig naar beneden dwarrelen. Aangezien de temperatuur rond het vriespunt schommelt, begin ik stilletjes te hopen dat Boston de volgende morgen zal wakker worden onder een mooi sneeuwtapijtje.

Blije AnneliesVoor het eerst in jaren kan ik op 5 december de slaap niet vatten, omdat ik zo gespannen uitkijk naar wat de volgende morgen zal brengen. Ik lig in bed te woelen en buitengewoon alert te luisteren naar eventuele vreemde geluiden op het dak. Deze keer ga ik niet op zoek naar lawaai dat kan wijzen op de komst van een nachtelijke bezoeker met een zak vol cadeautjes. Dit jaar spits ik mijn oren in de onmogelijke hoop sneeuwvlokjes te horen vallen, en in de vrees dat ik in plaats daarvan regendruppels zal horen die het bescheiden laagje sneeuw wegspoelen.

De volgende morgen word ik wakker zoals alleen kleine kinderen dat kunnen op de ochtend van Sinterklaas: ongeduldig, hoopvol en nieuwsgierig, maar tegelijk ook een beetje zenuwachtig. Zou ik dit jaar gekregen hebben waar ik stiekem op hoopte, of ben ik dan toch niet braaf genoeg geweest?

Verse sporen in de sneeuwZoals gewoonlijk volgt even later de ontlading. Wauw! Dit is nog beter dan ik had durven dromen! Ons bureau ligt vol lekkers (naast de nicnacjes waar ik zo naar uitkeek, heeft mijn Privépiet ook nog voor chocolade en ander snoepgoed gezorgd!) én de sneeuw is blijven liggen.

Ik spring gezwind in mijn winterse outfit: mijn lelijke maar waterdichte rubberen botten, mijn twee superwarme winterjassen, mijn muts en mijn handschoentjes. Wanneer we even later zo de metro inwandelen, bekijken de mensen ons als een stel toeristen, maar ik trek mij niets aan van hun vreemde blikken. Het heeft gesneeuwd, en op deze witte zondagmorgen ziet mijn mooie Boston er zo vredig en rustig uit. Ik kan niet wachten om aan de zijde van mijn man door het park te slenteren, en de verse sneeuw onder onze voeten te horen kraken.

De Boston Public GardenOmdat we redelijk vroeg zijn opgestaan, hebben we het park voor ons alleen. Ik vind het geweldig om als eerste op het ongeschonden sneeuwtapijt te mogen treden, en ik geniet met volle teugen van de wondermooie omgeving.

Na een uurtje sneeuwpret, is het tijd om ons op te warmen aan een gigantische beker dampende zwarte koffie, zoals je die alleen maar in Amerika vindt. Alsof ik nog niet genoeg verwend ben vandaag, trakteert Thomas me op een super-de-luxe ontbijt, met als blikvanger een getoaste dille-bagel met gerookte zalm, komkommer, kruidenkaas en een hint wasabi. Om je vingers bij af te likken!

Nu de winter definitief in het land is, besef ik dat onze tijd in Boston er bijna op zit. Toen we hier in februari toekwamen, was de stad ook bedekt onder een wit laagje sneeuw. Sindsdien hebben we kunnen genieten van een zachte lente, een hete zomer, en een buitengewoon kleurrijke herfst. De cirkel is rond, we kunnen onbezorgd naar huis vertrekken...