Samen op stap

Op een druilerige woensdagnamiddag beslis ik om mezelf te trakteren op een namiddagje cinema. Sinds Twilight: New Moon tien dagen geleden in premiere gegaan is, heb ik alles geprobeerd om Thomas te overtuigen om mij te vergezellen, maar mijn pogingen hebben niets uitgehaald. Stiekem ben ik blij dat hij liever niet meegaat: dat betekent dat ik nog altijd niet hoef te twijfelen aan zijn mannelijkheid én dat ik Jakob en Edward deze namiddag helemaal voor mij alleen heb. Dat wordt smullen!

Jammer van die BellaIk duik gezwind de metro in, verwachtingsvol uitkijkend naar een paar uur vol melodrama, romantiek en bijzonder slecht acteerwerk. Helaas blijkt al snel dat mijn plan om naar de grote cinemazaal in het centrum te trekken niet bepaald mijn beste idee ooit was. In de metro raak ik namelijk al gauw verzeild in een onontwarbaar kluwen van valiezen en boeketten bloemen maar vooral: heel veel mensen. Het is de dag voor Thanksgiving, en iedereen is op weg naar familie aan de andere kant van het land. Het is dan ook duwen en trekken om een gaatje te vinden op de metro waar ik iets anders kan inademen dan de onfrisse okselgeur van zwaarbeladen reizigers. Die film kan maar beter de moeite zijn...

Uiteindelijk geraak ik toch heelhuids in de cinema, en Edward en Jakob slagen erin om mij heel eventjes alles rondom mij te doen vergeten. Van zodra Edwards aanzoek achter de rug is, ontvlucht ik de zaal zo snel mogelijk om te ontsnappen aan de verhitte discussies van de talrijk aanwezige tienermeisjes. Voor Team Edward en Team Jakob met elkaar op de vuist gaan, rep ik mij weer naar de metro om Thomas te gaan oppikken aan zijn werk.

I know how she feels...De metro is er nu zo mogelijk nog erger aan toe dan daarnet. Het toestel waarop ik nu zit komt rechtstreeks van de luchthaven, en zit boordevol emotionele mensen die net herenigd werden met familieleden die ze al maanden niet meer hebben gezien. Ik probeer me niets aan te trekken van al die melige toestanden rondom mij, maar voel toch weer een vreemde leegte. Ik heb echt geen zin in Thanksgiving, ondanks alle moeite die ik doe om leuke plannen te verzinnen voor op Thomas’ vrije dag. Ik neem me voor om er toch er een gezellige dag van te maken, en om te proberen met zijn tweetjes een semi-authentiek feestmaal ineen te flansen, maar ik slaag er niet om echt enthousiast te zijn.

Thomas heeft echter een beter voorstel: hij heeft zonet van een van zijn thesisstudenten een uitnodiging gekregen voor een geimproviseerd potluck Thanksgiving feestje bij hem thuis. Heel even vraag ik me af hoeveel zin ik heb in een feest waar ik niemand ken, maar uiteraard haalt mijn nieuwsgierigheid de bovenhand. Woepie! We gaan dan toch Thanksgiving vieren!

Op donderdagochtend trekken we naar Antonio, voorzien van een doos echte Belgische koekjes van Delacre die we nog in huis hadden. Het past niet helemaal in het thema, maar we konden toch moeilijk met lege handen aankomen, en Thanksgiving blijkt nu net die ene dag op het jaar te zijn waarop zowat alle winkels in de States gesloten zijn. Ondertussen zijn we zo gewoon dat winkels hier altijd open zijn, dat we bijna verontwaardigd zijn dat de winkelbedienden deze feestdag ook bij hun familie kunnen doorbrengen. Zijn we dan toch Amerikaantjes aan het worden?

Mmmm. Belgische koekjes!Bij Antonio wacht ons een bende Thanksgivingnoobs. De enige studenten die Boston dit weekend niet verlaten hebben, blijken afkomstig te zijn uit landen die deze feestdag niet vieren, en wij zullen dit traditionele feest nogal onconventioneel vieren met een nest Brazilianen en Russen.

De hoofdgasten van vandaag, de twee opgevulde kalkoenen, laten iets langer op zich wachten dan voorzien. Wanneer een van onze nieuwe Russische vrienden dan eindelijk de twee dampende beesten op tafel komt zetten, wordt hij op gejuich onthaald. Nu wordt wel heel pijnlijk duidelijk dat het een last minute feestje is dat georganiseerd wordt door onervaren studenten: alle bijgerechten zijn ondertussen koud geworden, en pas nu komt onze gastheer tot de ontdekking dat hij niet genoeg tafelgerief heeft. Er zijn niet voldoende borden voor alle gasten, en voor de drank kan geserveerd worden, wordt het appartement overhoop gehaald op zoek naar de overschot van de bekertjes van het vorige kotfeestje.

Hoe begin je aan zoiets?Van zodra die problemen achter de rug zijn, worden we met een nieuwe uitdaging geconfronteerd. De grote vogels ruiken overheerlijk, maar niemand uit het gezelschap is vertrouwd met de anatomie van die beesten. Bovendien zijn de botte snijmesjes niet bepaald geschikt om de kalkoenen aan te snijden. Thomas begint vol goede moed een van de beesten te opereren, maar al snel blijkt dat er aan hem geen groot chirurg verloren is gegaan. Gelukkig ontdekt hij even later dat het helpt om de kalkoenen om te draaien en gewoon de filetjes los te pulken van de botten. Er hangt zo veel vlees aan die beesten, dat we ons de rest van de dag kunnen concentreren op de lekkere borststukken, en ons niet meer hoeven aan te trekken van die vervelende botten. Hoezee!

Nog voor iedereen zijn buikje heeft rond gegeten beslissen de Russen om die grote kalkoenen in de keuken te gaan zetten zodat er plaats is voor hun flessen wodka. Even later vliegen ook de borden aan de kant, en is het tijd voor een paar spelletjes vodka-poker. Thomas en ik kijken geamuseerd naar het bonte gezelschap, en terwijl de flessen steeds leger worden, en de decibels aan een zo mogelijk nog sneller tempo toenemen, besluiten we dat het tijd is om rustiger oorden op te zoeken.

Onze eerste Thanksgiving was niet bepaald het traditionele familiefeest dat iedereen kent van op tv, maar het was wel een dag om nooit te vergeten.