Samen op stap

Woensdagmiddag is het tijd voor mijn tweede afspraak met de Cambridge School Volunteers. Na mijn weekje bedenktijd ben ik nog altijd even enthousiast over de mogelijkheid om bijles te geven in de grootste middelbare school van Cambridge, en ik wil dan ook geen enkel risico nemen. Ik verzamel alle nodige documenten, controleer nog eens in welk lokaal ze me verwachten, en ik probeer er zo volwassen en betrouwbaar mogelijk uit te zien. Ik ben zo mogelijk zenuwachtiger dan voor een sollicitatiegesprek voor een betaalde job.

Exact een uur voor de afspraak, wandel ik ons gebouw uit. Het spreekt vanzelf dat ik niet te laat wil komen op deze tweede informatiebijeenkomst. Op de site kon ik lezen dat de school het best te bereiken is met de bus. Aangezien ik op een mooie dag als deze geen zin heb om onder de grond in de metro te kruipen, besluit ik om hun raad op te volgen en voor het eerst gebruik te maken van de publieke bussen.

De hoofdingang van het MITNet voor ik aan de bushalte kom, zie ik een bus wegrijden, maar aangezien ik toch voldoende tijd heb voorzien, begin ik nog niet te panikeren en geniet ik van het mensenkijken in dit leuke lentezonnetje. Ik sta te wachten voor de indrukwekkende hoofdingang van het MIT, en hoewel het voor de studenten vakantie is, is het toch relatief druk. De campus wordt deze week overspoeld door laatstejaars die hopen om volgend jaar een plaatsje te krijgen aan deze prestigieuze universiteit.

Een kwartier later begin ik me stilaan zorgen te maken: er is nog altijd geen bus in aantocht, en een vriendelijke dame vertelt me dat de bussen dit uur van de dag niet echt te vertrouwen zijn. We raken aan de praat, en wanneer ik haar vertel dat ik Belgische ben, laat ze me enthousiast weten dat ze ooit een Belgische prof Frans gehad heeft. Daarna begint ze te vertellen over haar thuisstad Cambridge, en waarom ze zo van Boston houdt.

Ze vindt het fantastisch dat de stad zo bruist, en vol jonge intelligente mensen loopt. Door de hoge concentratie aan universiteiten, trekt de stad heel wat studenten aan die hier dikwijls ook blijven plakken. Wikipedia leert mij dat er in de omgeving van Boston meer dan 100 universiteiten en colleges zijn, en dat betekent dat je het gevoel krijgt dat zowat iedereen hier een Master op zijn CV kan zetten. De stad loopt vol succesvolle mensen die werkelijk iets interessants te vertellen hebben (of dat toch op zijn minst denken).

Een stukje HarvardDaarna bekritiseert ze het Amerikaanse onderwijssysteem, en de huisvesting in Boston. In de loop van haar verhaal ontdek ik dat zij en haar man allebei aan Harvard gestudeerd hebben, dat haar drie zonen sinds kort afgestudeerd zijn aan MIT, en dat haar dochter nu aan Harvard zit. Zelf spreekt ze vier talen, en ze heeft verschillende jaren op Honduras gewoond.
Het stereotiepe van de domme Amerikaan lijkt wel erg ver weg.

Wanneer de bus een tiental minuten later eindelijk aankomt, vind ik het bijna jammer omdat dit betekent dat ik afscheid moet nemen van deze boeiende vrouw. Op de bus ontdek ik dat er toch ook een andere kant van Cambridge is, die niets te maken heeft met de chique universiteiten. Vanuit de bus zie ik hoe Central Square vol zwervers zit, die hardhandig worden aangepakt door de politie, en vlak voor mij op de bus zit een “thug”, een hip-hoppende wannabe gangsta’ die indruk probeert te maken met een boze blik en een brede leren jas. Wanneer hij rechtstaat, zie ik dat er op de achterkant van zijn stoere jas een gigantische afbeelding van Tweety prijkt.
Weg stoer imago.

Vreemd genoeg zit er op de bus tussen MIT en Harvard zo goed als niemand die je op één van beide campussen zou verwachten. Net wanneer ik me afvraag hoe de rest van de academici zich door de stad verplaatst, wordt de bus ingehaald door een man in kostuum op een step. Eerder deze week zag ik ook al een Aziatische man in een maatpak met zijn Blackberry in de ene hand en een aktetas in de andere, terwijl hij naar het werk aan het skateboarden was.
Ze zijn hier duidelijk creatief om files en openbaar vervoer te vermijden.

De bus komt aan op Harvard Square, en ik rep me naar de Cambridge School waar ik vijf minuten te laat kom binnengevallen. Gelukkig is iedereen vriendelijk, en stellen ze me gerust door te zeggen dat ik nog niets gemist heb. Er zijn vandaag acht nieuwe vrijwilligers die zich willen registreren om bijles te geven, en bij de voorstelling blijkt dat het een indrukwekkende bende is. Iedereen heeft een degree van een Ivy League universiteit, behalve een Spaanse journaliste die in Barcelona gestudeerd heeft en zes talen spreekt, en ikzelf natuurlijk.

Ik ben vooral geïntimideerd door de voormalige advocate die eigenhandig verantwoordelijk is voor de eerste “You suck” in Prime Time (voor de nieuwsgierigen onder u: de show heette “Uncle Buck” en werd na twee afleveringen geschrapt omwille van het taalgebruik. We schrijven 1990). Verder maak ik kennis met de voorzitter van het Holocaust Center in Boston, een dokter, een topjournaliste, en een wiskundige. Ze hebben allemaal een CV om u tegen te zeggen, en willen zich nu engageren als vrijwilligers omdat ze door de economische crisis hun werk zijn kwijt gespeeld, of vervroegd op pensioen werden gesteld.

De crisis heeft hier duidelijk hard toegeslagen, en ik word er stil van. Na het horen van hun verhalen, vrees ik dat ik hier zelfs als vrijwilliger niet aan de bak zal geraken. Gelukkig blijkt die vrees ongegrond: donderdag krijg ik al een telefoontje om te zeggen dat ik op maandag mijn eerste bijles mag geven, en later op de dag krijg ik eindelijk antwoord van de krant van MIT dat ze me graag in hun team willen.
Vanaf nu ben ik officieel een vrijwilligster.